"Παιχνίδι", που θέλει να αποδιώξει τη μοναξιά, να θεραπεύσει συναισθηματικά τραύματα, να μετρήσει την αντοχή και την αξία μιας άλλης σχέσης - σχέσης ζωής, να προσδιορίσει τη δυνατότητα απεξάρτησης του ατόμου από δεσμεύσεις και ευκολίες, που του έχουν παρασχεθεί, για να δοκιμάσει τις υπαρξιακές αντοχές του - συναισθηματικές - κοινωνικές - βιοποριστικές. Δοκιμασία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, μέσω του σμιξίματος και του αποχωρισμού του με ένα άλλο πλάσμα. Αποκάλυψη των βιωμάτων του, του χαρακτήρα του, της δίψας να λάβει και να δώσει αγάπη. Μια ανάπαυλα "ευτυχίας" που θα πληγώσει, ίσως έναν από τους δύο. Ολα αυτά μαζί και πολλά άλλα ανακύπτουν από το πικρόγευστο και στις χιουμοριστικές αποχρώσεις του, καλογραμμένο "Παιχνίδι της μοναξιάς" του Ουίλιαμ Γκίμπσον.Παιχνίδι μιας προδικασμένα ατελέσφορης ερωτικής σχέσης ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Με τρυφερότητα για τα πρόσωπα, μαεστρία στην πλοκή και ψυχογραφικούς διαλόγους, ο Αμερικανός συγγραφέας δραματοποιεί ένα σύνηθες ανθρώπινο πρόβλημα. Το ερωτικό σμίξιμο δυο, ασυντρόφευτων σε κάποια στιγμή της ζωής τους, ανθρώπων, σμίξιμο συχνά χωρίς αίσιο τέλος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, την ερωτική "φυγή" ενός άνδρα που περνά κρίση ο γάμος του προς μια άλλη, επίσης, μοναχική γυναίκα και το χωρισμό τους, αφού εκείνος δεν μπορεί να αποκόψει το δεσμό με τη γυναίκα του, δεσμός που καθόρισε τη ζωή του.

Πρόσφορο για υποκριτικό "παιχνίδι" από δύο ηθοποιούς, το έργο υπηρετήθηκε μεταφραστικά από τους Γιάννη Ιορδανίδη - Δάνη Κατρανίδη,σκηνοθετικά από τον Γιάννη Ιορδανίδη,σκηνογραφικά - ενδυματολογικά από τον Μιχάλη Σδούγκο,από τη μουσική επιμέλεια του Ιακώβου Δρόσου και από τους φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκό.Ολοι αυτοί οι συντελεστές δημιούργησαν το κατάλληλο "τοπίο", για να γευτεί ο θεατής τις λεπτοδουλεμένες, γεμάτες σκηνική χάρη, αισθαντικές και με μελαγχολικό, λεπτό χιούμορ, ερμηνείες τουΔάνη Κατρανίδη και της Φιλαρέτης Κομνηνού.

Οπου υπάρχει ταλέντο, μπορεί να μεγεθυνθεί το μικρό, να διασαφηνιστεί το ασαφές, το στρυφνό να φανεί απλό, το κρυμμένο φανερό, το μονοσήμαντο πολυσήμαντο, το έλασσον μείζον. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα ο θίασος"Μορφές" και η παράστασή του με το αδύνατο δραματουργικά "Κρυπτογράφημα" του Αμερικανού Ντέιβιντ Μάμετ,ο οποίος έχει γράψει και σημαντικότατα έργα(μεταξύ άλλων και ο "Αμερικάνικος βούβαλος" - μεγάλη επιτυχία των "Μορφών"). Το "Κρυπτογράφημα" περισσότερο ως σχεδίασμα έργου μοιάζει. Ως άσκηση του Μάμετ να διερευνήσει τη δυνατότητα της μέγιστης μυθοπλαστικής αφαίρεσης. Τη δυνατότητα ελλειπτικότατων, αμφίσημων λέξεων και μικρών, σύντομων, ή και ατελών διαλόγων να σηματοδοτήσουν έννοιες. Να εκφράσουν συναισθήματα, βιώματα, επιθυμίες, τρόπους ζωής, συνήθειες των ανθρώπων. Να αποκαλύψουν χαρακτήρες, το παρελθόν και το παρόν τους, χωρίς να λέγεται τίποτε, σχεδόν, γι' αυτά. Να διηγηθούν τις σχέσεις, τους δεσμούς, τις σκέψεις, την εσωτερική αλήθεια των ανθρώπων. Να υπονοήσουν τα μισοειπωμένα, κάποτε. Κυρίως, όσα δε λένε, όσα λανθάνουν μέσα τους, όσα διαισθάνονται.

Κρυπτογράφημα είναι, λοιπόν, οι διάλογοι των τριών προσώπων του έργου. Της Ντόνυ, του δεκάχρονου γιου της Τζον και του φίλου της οικογένειας Ντελ.Η γυναίκα απορεί με την απροειδοποίητη καθυστέρηση του άνδρα της. Η επίσκεψη του νεανικού τους φίλου Ντελ δεν κατευνάζει την κορυφούμενη ανησυχία της. Το παιδί με την αθωότητα, τις περίεργες ερωτήσεις, τις παράξενες συνειρμικές σκέψεις, τη διαίσθησή του που "συλλαμβάνει" το απρόσμενο, την εγκατάλειψή τους από τον πατέρα. Γίνεται "μοχλός", για να αποκρυπτογραφηθεί η απουσία του πατέρα και η παρουσία του Ντελ. Να αποκαλυφθεί ότι αυτός γνώριζε, αλλά δεν εμπόδισε την εγκατάλειψη της Ντόνυ από τον άνδρα της, με τη μάταιη, όπως αποδείχνεται, ελπίδα ότι, ίσως, νιώθοντας προδομένη από τον άνδρα της θα αποδεχόταν τον ανείπωτο λόγω φιλίας, έρωτά του γι' αυτήν.

Ο Τάσος Μπαντής μετέφρασε με προσεκτική λέξη τη λέξη υπονοηματική, ελλειπτική γλώσσα το έργο και το δίδαξε με χαμηλόφωνα "νευρώδη" λόγο κορυφούμενο με ομιλούσες σιωπές. Με λεπτομερειακά υπολογισμένες κινήσεις, χειρονομίες, και ελεγχόμενη έκφραση του προσώπου των τριών "παικτών", σαν να πρόκειται για μια "παρτίδα σκάκι" των ταλαντούχων Δημήτρη Καταλειφού και της Ράνιας Οικονομίδου,που με την ερμηνεία τους καθιστούν το λόγο πολύσημο και "κεντούν", με λεπτές "αποχρώσεις" τους ρόλους τους. Η καθοδηγητική ικανότητα του Τ. Μπαντή αποδείχνεται περίτρανα με την ερμηνεία που απέσπασε από τον μικρό Γιώργο Φιλίδη,με το μέτρο που δίδαξε στο εκφραστικό αυτό παιδί και με το πώς το "έδεσε" με τους έμπειρους ηθοποιούς.Στο πολύ καλό παραστασιακό αποτέλεσμα, συμβάλλουν το λιτό σκηνικό και τα κοστούμια του Πάνου Παπαδόπουλου και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Ανδρέα Σινάνου.

ΘΥΜΕΛΗ