Δημιουργίες των δύο τελευταίων χρόνων, έργα του Βασίλη Κυπραίου που έγιναν σ' έναν αγαπημένο τόπο, την Πάτμο, παρουσιάζονται αυτές τις μέρες στην γκαλερί "Νέες Μορφές" (Βαλαωρίτου 9). Με γενικό τίτλο "Αποδημία",ο Β. Κυπραίος μορφοποιεί όλα όσα τον ορίζουν. Ρίχνει φως και χρώμα στις γραπτές σημειώσεις μιας προσωπικής εξομολόγησης.

Διαφορετικά από την προηγούμενη δουλιά του, στα έργα αυτά "χρησιμοποιεί", όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στον κατάλογο η Τζούλια Δημακοπούλου,"ένα προσωπικό ιδίωμα που αφήνει στις εικόνες ένα ρόλο μόνον υπαινικτικό".

"Στην προηγούμενη έκθεση", μας λέει ο Β. Κυπραίος "παρουσιάστηκαν πολύ μικρά σε διαστάσεις έργα, ημερολογιακού τύπου. Μια τοπιογραφία, ουσιαστικά, και δέντρα. Ηταν μια δουλιά που δεν έγινε εκ του φυσικού. Τα χρώματα πρέπει να διυλίζονται και να ξαναβγαίνουν. Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο είχα αφιερωθεί συστηματικά στο γράψιμο, ήρθαν σαν αποτέλεσμα τα "Δέντρα" της τωρινής έκθεσης, που αποτελούν συνέχεια, τρόπον τινά, κάποιων μικρών δέντρων. Από εκεί και πέρα, βγήκε το έργο "Κάτω νερά" το οποίο πραγματικά με φτέρωσε. Είναι μία κατάβαση σε ένα χθόνιο τόπο. Θα έλεγα ότι κυριολεκτικά βγήκε από τα γραπτά μου".

"Στα αμέσως προηγούμενα έργα του", σημειώνεται στον κατάλογο, "παρόλο που γυναικείες μορφές - μνήμες άλλων εποχών - στοιχειώνουν τα έργα, το φως είχε τον κυρίαρχο λόγο. Κι ακόμα παλαιότερα, την εποχή που η ζωγραφική του μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν "αφηρημένη" ή στον ενδιάμεσο κύκλο δουλιάς με τις μορφές να διαφαίνονται μόλις, σαν σε όνειρο, πάλι την ίδια παράξενη αίσθηση υπέβαλαν. Εμοιαζε να υπακούουν όλα στην καταλυτική κυριαρχία του φωτός, να πλέουν σε διαφανή νερά, να τείνουν στο απόλυτο λευκό".

"Η πολυχρωμία της προηγούμενης δουλιάς", μάς λέει ο ζωγράφος, "ήταν σχεδόν εξαντλητική. Μέτρο και ζητούμενο σε όλες τις περιόδους, ήταν πάντοτε το φως.Αλλά πια δεν μπορούσε να πάει το άσπρο στο άσπρο. Η διαφάνεια εξαντλήθηκε. Και τεχνικά αλλά και προσωπικά, λοιπόν, πήγα να βγάλω φως από το μαύρο, το πραγματικό μαύρο".

"Ημερολόγιο Αποδημίας", "Αδειανό πουκάμισο", "Αδειανό κλουβί", "Ορίζοντας", "Η απόχη στην πολυθρόνα", "Ρούχα - παπούτσια στην κρεμάστρα", "Η Σκάλα", "Αποδημία", "Κουπιά στην άμμο", "Ενθύμιο αποδημίας" (... ),είναι μερικά από τα παρουσιαζόμενα έργα, έργα στα οποία εύκολα αναγνωρίζει κανείς ένα συμβολισμό. Αν και απούσα η ανθρώπινη μορφή, το άγγιγμά της, ο υπαινιγμός της χειρονομίας της, βρίσκονται διάχυτα στο χώρο του τελάρου.

"Η λέξη "Αποδημία"", καταλήγει η Τζ. Δημακοπούλου, "έρχεται και ξανάρχεται και συνοδεύει αυτούς τους πίνακες που ψάχνουν το φως, μέσα στο σκοτάδι μιας κατάβασης, στις χθόνιες καταβολές μας. Ελάχιστο κόκκινο σπάει τις μαύρο - καφέ επιφάνειες, μια πεταλούδα, "το δέντρο στα κάτω νερά" δίνουν τις νύξεις. Το νόημα της σύνδεσης με τη μέχρι τώρα πορεία του. Πέρα όμως απ' αυτές τις αναφορές, ο θεατής έχει να συνομιλήσει με την παράξενη μαγεία της ζωγραφικής που σ' αυτούς τους πίνακες του Β. Κυπραίου σε κατακτάει από την πρώτη ματιά".

Η. Μ.