Ζούμε τη συγκυρία μιας εποχής, που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν φαινόμενα, να σχολιάσουν καταστάσεις και, πολύ περισσότερο, να προσδιορίσουν και να προβλέψουν τις εξελίξεις και το μέλλον. Η αστική προπαγάνδα επιδίδεται σ' έναν άκρατο ιδεολογικοπολιτικό καταιγισμό επιχειρημάτων, όπου η αληθοφάνεια παρουσιάζεται ως πραγματικότητα και η περιγραφή των φαινομένων σαν ουσία τους. Είναι ένας εύσχημος τρόπος συγκάλυψης της πραγματικής κατάστασης για τον καθαγιασμό των "ιερών και οσίων" της αυτού μεγαλειότητος του καπιταλισμού και την κάθαρση της ατομικής ιδιοκτησίας από τη σύμφυτη μ' αυτήν εκμετάλλευση και τις αθεράπευτα βλαβερές της συνέπειες για τους καταπιεσμένους. Η κατ' εξακολούθηση προμελετημένη εγκληματική της φύση πρέπει να παραδίδεται εξαγνισμένη, ώστε να επιβάλλεται ως ηθική δικαίωση των προσδοκιών μιας κοινωνίας, της οποίας η αναγκαιότητα ύπαρξης ιστορικά είναι ξεπερασμένη και βαλμένη στην κρεμάλα του αφανισμού, περιμένοντας το δήμι, που τρέφει στους κόλπους της, να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί και πρέπει να τραβήξει το σχοινί. Οι φωτισμένοι πολιτικοί της ηγέτες επιμένουν αυτάρεσκα να παρουσιάζονται σαν προφήτες ενός μέλλοντος, όπου τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας θέλουν να καθηλώσουν την εργατική τάξη, τις λαϊκές μάζες, στη σφαίρα των ψευδαισθήσεων και του απατηλού διλήμματος "προσαρμογή στις εξελίξεις ή αφανισμός;", για να προσγειωθούν αναγκαστικά στην πραγματικότητα την οποία, προσπαθούν να πείσουν ότι, πρέπει να κατακτήσουμε σαν το άπαν της ευδαιμονίας. Ορισμένοι ρομαντικοί έχουν αντίθετη ρότα, προσπαθούν να αντιστρέψουν την κάλπικη εικόνα της ζοφερής πραγματικότητας, που δημιουργούν οι "εκσυγχρονιστές" της πολιτικής βαρβαρότητας, ώστε να τραβηχτεί μια ώρα αρχύτερα η θηλιά της κρεμάλας στο λαιμό της μελλοθάνατης αστικής κοινωνίας. Γι' αυτό και οι αστοί πολιτικοί, σαν τους κυβερνώντες αυτής της χώρας, πασχίζουν να επιβάλουν, με την απάτη, τη διαχείριση της κρίσης του παρασιτικού τους συστήματος, σαν πανάκεια για την κατάκτηση του "παραδείσου".

Μια γεύση αυτής της πραγματικότητας έδωσε ο Κ. Σημίτης με την ομιλία του στα στελέχη του συνδικαλιστικού τομέα του ΠΑΣΟΚ. Μερικά αποσπάσματα απ' αυτήν πείθουν για του λόγου το αληθές. Τι είπε λοιπόν ο πρωθυπουργός;

Η ικανότητα αντιστροφής των φαινομένων και της ουσίας τους, στην εξέλιξη της καπιταλιστικής πραγματικότητας, παραδίδεται ως μάθημα πειθούς σε "αφελείς" ή ως ενίσχυση της ικανότητας συνειδητών εξαγορασμένων κομπιναδόρων συνδικαλιστών ηγετών, πλασιέ φρούδων ελπίδων, (σε τέτοιους απευθύνθηκε ο πρωθυπουργός), για να σπρώξουν στην τροχιά θανάτου τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Η μαεστρία προβολής των αποτελεσμάτων της πολιτικής, που θρέφει το κεφάλαιο και τους κατόχους του, σαν αντικειμενική και ανεπίστρεπτη διαδικασία και η προσπάθεια εμφάνισης της αιτίας σαν αποτέλεσμα, σ' όλο τους το μεγαλείο! "Το κεφάλαιο κατέκτησε ισχυρά όπλα στον κοινωνικό ανταγωνισμό". Αυτή είναι η μισή αλήθεια μιας πραγματικότητας που διαμορφώνεται από την ταξική εξουσία των μονοπωλίων και των πολυεθνικών με τη διαχείρισή της από τους πολιτικούς υπηρέτες της. Το κεφάλαιο, πράγματι απαιτεί απόλυτη ελευθερία δράσης και αυτή κατοχυρώνουν διακρατικές συμφωνίες τύπου Μάαστριχτ και πολιτικές που υπηρετούν την εφαρμογή τους. Αυτή η πολιτική ενίσχυσε τα όπλα του κεφαλαίου και τώρα απαιτεί τον πλήρη και οριστικό αφοπλισμό του ταξικού του ανταγωνιστή, του εργατικού κινήματος. Εκεί, λοιπόν, που τελειώνει η μισή αλήθεια του πρωθυπουργού αρχίζουν τα ολόκληρα ψέματα. Οι συνθήκες που διαμορφώνονται και προβάλλονται σαν φυσική συνέπεια των κατακτήσεων του κεφαλαίου δεν είναι αντικειμενικές, πολύ περισσότερο δεν είναι ουδέτερες ταξικά όπως στη συνέχεια αφήνει να διαφανεί ο Κ. Σημίτης. Είναι οι απαιτήσεις του κεφαλαίου που θέλει να ικανοποιήσει η κυβέρνησή του με την πολιτική της όχι μόνο για την εξασφάλιση κερδών και υπερκερδών, αλλά και για την ενίσχυση της εξουσίας που τα διασφαλίζει. Οι συνέπειες αυτής της διαδικασίας οδηγούν αντικειμενικά στην όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, ανοίγουν το δρόμο των ταξικών συγκρούσεων και αυτή η προοπτική "βασανίζει", με ανεπιθύμητους "πονοκεφάλους", την άρχουσα τάξη. Πρέπει να βρεθεί τρόπος αποτροπής τέτοιων ενοχλητικών, αρκετά μάλιστα, καταστάσεων. Αυτό επιδίωξε ο πρωθυπουργός σ' αυτή την ομολογουμένως "αξιέπαινη" προσπάθεια.

Ο πρωθυπουργός προχώρησε ακόμη σ' έναν ακροβατισμό ταξικής ουδετερότητας. Παρουσίασε ως αντικειμενική διαδικασία τις συνέπειες της εφαρμογής των νέων τεχνολογιών σε βάρος των εργαζομένων. Αυτή η σκόπιμη προπαγανδιστική τακτική συγκαλύπτει το γεγονός ότι οι νέες τεχνολογίες βρίσκονται στην κατοχή του κεφαλαίου, εφαρμόζονται απ' αυτό, άρα η ατομική ιδιοκτησία σ' αυτές και η ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων από την εφαρμογή τους στην κοινωνική παραγωγή δημιουργεί αυτές τις συνέπειες. Αυτές οι οικονομικές αλλαγές, που απαιτούν και την προσαρμογή της εργατικής τάξης, είναι αποτέλεσμα της ατομικής ιδιοκτησίας και όχι των τεχνολογιών. Πολύ περισσότερο οι αλλαγές, που επιφέρουν στην παραγωγική διάρθρωση, με τον "κατακερματισμό του άλλοτε ομοιόμορφου εργατικού δυναμικού σ' ένα πλήθος από αυτοαπασχολούμενες ή ημιαπασχολούμενες ομάδες και άτομα" και που προβάλλονται σαν αντικειμενική διαδικασία, συσκοτίζουν τον τρόπο αξιοποίησής τους από το κεφάλαιο σε βάρος της εργατικής τάξης, που θεωρούν ότι τείνει να καταργηθεί! Βέβαια, η ευελιξία που προσφέρουν στην εφαρμογή τους δίνει τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να τις εφαρμόζουν, έτσι ώστε να εξαρτούν με τις ίδιες καπιταλιστικές σχέσεις όπως πριν τους εργαζόμενους, αλλά να καλλιεργούν στους ίδιους την αυταπάτη του "αυτοαπασχολούμενου". Η προβολή της συγκάλυψης των σχέσεων παραγωγής και της παρουσίασης, σαν καθολική τάση, της εξατομίκευσης στην εργασία πάει πολύ μακριά. Σ' αυτή τη βάση στηρίζεται όλη η φιλοσοφία της άρχουσας τάξης και η πολιτική της κυβέρνησης για κατάργηση των μέχρι σήμερα εργασιακών σχέσεων, της κοινωνικής ασφάλισης και η εξατομίκευσή τους. Η κυβέρνηση θα φροντίζει να εφοδιάζει τους εργαζόμενους με τις αναγκαίες πληροφορίες για το πού μπορούν να ψάχνουν για δουλιά, για το πού και με ποιους όρους θα μπορούν να ασφαλίζονται και θα έχουν το "δικαίωμα" ως "αυτοαπασχολούμενοι" να συνάπτουν ατομικές συμβάσεις εργασίας. Κατά συνέπεια δε χρειάζονται συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις ούτε κοινωνική ασφάλιση. Γι' αυτά φροντίζει το κεφάλαιο. Ομως αυτή δεν είναι η τελευταία λέξη. Η εξατομίκευση δε χρειάζεται συνδικάτα, δε χρειάζεται συλλογική πάλη. Αυτή είναι και η πιο νοσηρή σύλληψη του κεφαλαίου και της πολιτικής που το υπηρετεί. Είναι μύχιος πόθος της αστικής τάξης και ο πιο αποτελεσματικός αφοπλισμός του ταξικού της αντίπαλου, του εργατικού κινήματος που θέλει να εξοστρακίσει, απώτερος στόχος, που θα στρώνει το έδαφος για την απόλυτη ελευθερία δράσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη. Αυτό επιδιώκει να πετύχει η κυβέρνηση, ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου. Την κρίση που βάφτισε "κολοσσιαία επανάσταση", στην οποία πρέπει να υποκλιθούν οι μάζες! Ο Κ. Σημίτης καταλαβαίνει πολύ καλά ότι ο ιδανικός μοχλός, για να το πετύχει είναι οι συνδικαλιστές του, με το αζημίωτο φυσικά για όσους έχουν ξεπουλήσει την τάξη τους. Μόνο που όλοι μαζί λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Το ταξικό ρεύμα στο συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να συμβάλει όχι μόνο στην αντίσταση σ' αυτά τα σχέδια αλλά και στην ενίσχυση της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης, που, με επικεφαλής το δικό της κόμμα, θα κατακτά την ενότητά της μέσα από την ταξική πάλη, τη συμμαχία της σ' ένα λαϊκό μέτωπο με όλους τους καταπιεσμένους, ενάντια στην πολιτική και την εξουσία της εκμετάλλευσης ως την οριστική τους ανατροπή.