ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ.-

Στις 11 του Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε, με αφορμή τη γενική απεργία των υπαλλήλων στη δημόσια διοίκηση της Ισπανίας, μια από τις πιο μαζικές και πυκνές συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων στη Βαρκελώνη (μεταξύ 100.000 και 150.000 σύμφωνα με διάφορες πηγές) μια μεγάλη συγκέντρωση στη Μαδρίτη, παρά την ακατάπαυστη βροχή (πάνω από 20.000) και πολλές άλλες. Η γενική απεργία της 11 Δεκέμβρη είναι συνέχεια των αγώνων που είχαν ξεκινήσει, μετά το θερινό διάλειμμα, ιδιαίτερα δυναμικά στον τομέα της εκπαίδευσης, συμπεριλαμβάνοντας και τους μαθητές, επίσης στα ανθρακωρυχεία, κυρίως, στην περιοχή του Λεόν (βορειο - δυτικά της χερσονήσου) και στον τομέα της Δημόσιας Διοίκησης.

Το σύνθημα της απεργίας "Για την προστασία του δημόσιου τομέα και της αγοραστικής δύναμης των μισθών" συμπυκνώνει τα αιτήματα των εργαζομένων και θέτει υπό αμφισβήτηση την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Αθνάρ συνολικά, όπως παρουσιάστηκε στο γενικό προϋπολογισμό του κράτους που ψηφίστηκε πρόσφατα.

Μέχρι στιγμής έχουν βγει στους δρόμους αυτοί που πλήττονται πιο άμεσα από τα μέτρα, που επιβάλλει ο καθαρά περιοριστικός προϋπολογισμός με προσανατολισμό να επιτευχθούν τα κριτήρια "σύγκλισης" του Μάαστριχτ για την ένταξη στην ΟΝΕ. Που σημαίνει, κατ' αρχήν, περικοπή των δημοσίων εξόδων, μείωση του προϋπολογισμού για τη δημόσια παιδεία, πάγωμα των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων και κλείσιμο των αντίστοιχων ελλειμματικών (περίπτωση των ανθρακωρυχείων του Λεόν).

Ομως, "η παλίρροια απειλεί να φουσκώσει"... Πρώτον, γιατί αν πιστέψουμε τις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού Αθνάρ, οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και πίεσης δε θα αλλάξουν ούτε κεραία από την πολιτική τους. Δεύτερον, επειδή όσο θα περνάει ο χρόνος θα επιδεινώνεται η κατάσταση στους τομείς που ήδη πλήττονται από τα κυβερνητικά μέτρα και ακόμα επειδή θα αυξηθεί ο αριθμός των πληγέντων.

Η γενική απεργία της περασμένης Τετάρτης κατέστησε σαφές ότι οι εργαζόμενοι όχι μόνο έχουν το δίκιο με το μέρος τους, αλλά και τη δύναμη να το επιβάλλουν. Τώρα μένει μόνο η σταθερή απόφαση να διεξαχθεί ένας αγώνας, ώστε να γίνει κατανοητό ότι τα αιτήματα δεν έχουν σχέση μόνο με μια μεγαλύτερη ή μικρότερη αύξηση των μισθών, αλλά με μια διαφορετική οικονομική πολιτική.

Ακολουθώντας τα μονοπάτια του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ, όπως αποδεικνύει όχι μόνο η περίπτωση της Ισπανίας, αλλά και άλλων ευρωπαϊκών χωρών (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Πορτογαλία...), μπορεί μεν να σημάνει αύξηση των μακροοικονομικών δεικτών, αλλά με κόστος την εξαθλίωση όλο και πιο πλατιών κοινωνικών στρωμάτων, με κόστος, ακόμα, την απώλεια εργατικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας. Αυτή η πληροφορία είναι χρήσιμη και για κάποιες ηγεσίες συνδικάτων και αριστερών κομμάτων που συνεχίζουν να γοητεύονται από τη "ραφή" Μάαστριχτ και τα μοντέλα της ΟΝΕ.

Πεπ ΒΑΛΕΝΘΟΥΕΛΑ