"Μονάχος στην Αθήνα πάλι τριγυρνώ, να βλέπω τόση ασχήμια άλλο δεν μπορώ. Απ' το γυαλί μου λένε όλοι πώς να ζήσω. Τον πιο καλό ρουφιάνο να τον προσκυνήσω...". "Εικόνες" λόγου και μουσικής, καταγγελίας και αγωνίας, δοσμένες μέσα από το "Αττικόν Blues", ένα από τα δέκα τραγούδια που συνθέτουν το δεύτερο δίσκο του Γιώργου Δημητριάδη και του συγκροτήματός του "Μικροί Ηρωες", με τίτλο "Τεύχος Δεύτερον".Μια "μουσική περιπέτεια", που ξανοίγεται στους κόσμους της ανθρώπινης ψυχής, μα και της "άσπιλης" κοινωνίας μας, τραγουδώντας τη δύναμη του έρωτα και του ονείρου, καταγγέλλοντας την υποκρισία και την καθημερινή "ληστεία" της ίδιας της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας.

Αρθρώνοντας έναν δικό τους, ξεχωριστό λόγο στο χώρο της ελληνικής ροκ σκηνής, ο Γ. Δημητριάδης και οι "Μικροί Ηρωες" είχαν την πρώτη τους δισκογραφική παρουσία πριν δύο χρόνια με τις "Αφορμές για Ανταρσία". Η πορεία, όμως, του Γ. Δημητριάδη, που υπογράφει τη μουσική και τους στίχους των τραγουδιών, στο χώρο της μουσικής είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από τη δημιουργία του γκρουπ '94. Τα πρώτα του τραγούδια παρουσιάζονται με το σχήμα "Φίλοι της Τζένης", ενώ το 1989 συνεργάζεται με τον Διονύση Σαββόπουλο για τις ανάγκες της παράστασης "Με Γεια το Κούρεμα".Αργότερα, μετά το θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου, αναλαμβάνει για δύο χρόνια τα φωνητικά στους "Απροσάρμοστους".

Αναφερόμενος στη μεγάλη κινητικότητα που υπάρχει στο χώρο της ελληνικής ροκ ("συνεχώς εμφανίζονται νέα συγκροτήματα"), ο Γ. Δημητριάδης εκφράζει την άποψη ότι "υπάρχει πλέον μια παράδοση και στην Ελλάδα όσον αφορά στη ροκ μουσική. Βγαίνουν πια κάποια πράγματα, που πατάνε γερά στα πόδια τους και δεν προσπαθούν να εκτονώνονται μέσω της μίμησης".

- Αυτή η σκηνή παραμένει αντεργκράουντ;

- "Αντεργκράουντ λέμε κάτι που είναι κόντρα σε μια κυρίαρχη λογική. Ισως με αυτή την έννοια να είναι. Το αντεργκράουντ, όμως, έτσι όπως εγώ το είχα βιώσει, ήταν μια άλλη πρόταση με υγιή στοιχεία, που ερχόταν φύσει και θέσει κόντρα σε μια κυρίαρχη αισθητική και λογική και μάλιστα σόκαρε κιόλας. Δεν το εννοώ με την έννοια μιας αντισυμβατικής συμπεριφοράς. Αναφέρομαι στο πολιτιστικό σοκ. Σήμερα δε βλέπω κάτι που με αυτή την έννοια να σοκάρει. Τίποτα δεν κάνει πλέον ουσιαστική εντύπωση. Ολα αφομοιώνονται διά μιας. Νιώθω ότι λειτουργώ μέσα σε ένα πολύ μεγάλο χωνευτήρι".

- Που οφείλεται αυτό;

- "Εχει πλέον κατακερματιστεί η αισθητική των ανθρώπων, οι ιδέες αλλάζουν πάρα πολύ γρήγορα. Οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια σύγχυση, δεν υπάρχει κοινωνική ευαισθησία, ο κόσμος είναι εξοικειωμένος πλέον με οτιδήποτε. Για παράδειγμα, στο σοκ της βίας έχουμε πια εθιστεί σε ανησυχητικό σημείο".

"Υπάρχει, λέει ο Γ. Δημητριάδης, πλέον μια γενικότερη αναλγησία. Ολα τα αντέχουμε σαν κοινωνία. Και όλα περνάνε, ισοπεδώνονται μέσα από την τηλεόραση, στο βωμό της θεαματικότητας. Ολα μετράνε με το κατά πόσο θεαματικά είναι. Ο κοινωνικός πόνος, η κοινωνική ανέχεια, το κοινωνικό πρόβλημα περνάνε μέσα από την ασφαλιστική δικλείδα του τηλεοπτικού "σωτήρα". Αυτού, που αναλαμβάνει το ρόλο του τηλεοπτικού Ζορό και ο οποίος είναι, τελικά, η ασφαλιστική δικλείδα του ίδιου του συστήματος".

- Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η μουσική σας τι δυσκολίες, αλλά και τι έδαφος έχει για να λειτουργήσει;

- "Η μουσική είναι ένας χώρος ανοιχτός, μέσα από τον οποίο περνάνε οι αδυναμίες, τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία του δημιουργού. Νομίζω ότι ο δημιουργός οφείλει κατ' αρχήν να είναι ειλικρινής. Γιατί το ζητούμενο τελικά είναι η επικοινωνία με τον άλλο. Να του μεταφέρεις αυτό το βαρύ φορτίο, που λέγεται μουσική, τραγούδι. Σε αυτό, στο πώς δηλαδή θα μεταφέρεις αυτό το φορτίο, παίζει μεγάλο ρόλο η ωριμότητα του καθένα".

Οσον αφορά στη συγγραφή των τραγουδιών, ο Γ. Δημητριάδης λέει: "Είναι ένας περίπατος σε πράγματα, σε ερεθίσματα που δέχομαι. Τίποτα δε με αφήνει αδιάφορο. Το να γράφεις τραγούδια είναι ένας αγώνας, μια πεζοπορία που δεν έχει τέλος, αφού μέσα από αυτή καλείσαι να ανακαλύπτεις και τον ίδιο σου τον εαυτό. Γι' αυτό λέω ότι σε αυτή τη διαδικασία πρέπει να είσαι ειλικρινής".

- Πόσο σημαντική είναι η ζωντανή επαφή με το κοινό;

- "Η συναυλία παίζει πρωταρχικό ρόλο. Η ουσιαστική, όμως, επαφή με το κοινό δε νομίζω ότι επιτυγχάνεται σε μεγάλους χώρους. Απαιτούνται μικροί, πιο ζεστοί".

- Η έλλειψη τέτοιων χώρων είναι μεγάλη...

- "Η πόλη μας, δυστυχώς, δε διαθέτει καλούς χώρους. Τα μαγαζιά, όπου μπορεί να παίξει μια ροκ μπάντα, είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Διαπιστώνουμε προχειρότητα, ανευθυνότητα, έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού απέναντι σε ανθρώπους που παλεύουν να μιλήσουν μέσα από τη μουσική. Λυπάμαι που το λέω, όμως, τελευταία έχω βιώσει πολύ άσχημα πράγματα σε βάρος της μουσικής μου. Η συμπεριφορά ορισμένων ιδιοκτητών μαγαζιών είναι απαίσια. Κοιτάζουν να εκμεταλλευτούν τη σημερινή κατάσταση, χωρίς όμως να σέβονται την ίδια τη μουσική, τον κόσμο που πηγαίνει να ακούσει. Στην Αθήνα, η ποιότητα ψυχαγωγίας είναι πολύ κακή, παρόλο που υπάρχουν πολλά και αξιόλογα γκρουπ και μουσικοί. Το μεγάλο πρόβλημα παρουσιάζεται κυρίως στο χώρο της ροκ μουσικής. Τι να το κάνω το "Ρόδον"; Εκεί δεν μπορώ να παίξω, ούτε και είναι αυτό το ζητούμενο. Δεν μπορώ να το γεμίσω με 1.800 άτομα. Πού θα πάω, όμως, να παρουσιάσω τη δουλιά μου, να επικοινωνήσω; Γιατί θα πρέπει να είμαι αναγκασμένος να παίζω τη μουσική μου και να υποχρεώνεται και ο κόσμος να την ακούει κάτω από απαράδεκτες συνθήκες, επειδή δεν είμαι σε θέση να γεμίσω έναν τεράστιο χώρο;".

- Τελευταία, παρατηρείται μια στροφή των δισκογραφικών εταιριών στη ροκ σκηνή. Αυτό τον εναγκαλισμό πώς τον βλέπετε; Υπάρχουν τα ίδια περιθώρια ελευθερίας στην έκφραση;

- "Οι δισκογραφικές εταιρίες βρέθηκαν προ τετελεσμένου, στο δυνάμωμα της ροκ σκηνής. Ετσι και τώρα ακολουθούν τη γνωστή τακτική, που τις χαρακτηρίζει όποτε υποψιάζονται ότι μπορεί να τους "σκάσει" κάτι πιο εμπορικό και να τους έρθουν χρήματα και από αυτή την "αγορά", από ένα κοινό το οποίο μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα μεγάλο, αλλά είναι συσπειρωμένο και συγκεκριμένο ως προς το γούστο, την αισθητική. Οι κερδοσκοπικοί οργανισμοί, όμως, είναι από τη φύση τους συντηρητικοί. Κυρίως τη στιγμή του ρίσκου. Πιστεύω ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν όλοι αυτοί που ασχολούνται με την οικονομική διεκπεραίωση, την εμπορική εκμετάλλευση της μουσικής, καταλάβαιναν ότι το θέμα είναι η καλή προσφορά και ότι μετά έρχεται η ζήτηση". Οσον αφορά στα περιθώρια ελευθερίας της έκφρασης, ο Γ. Δημητριάδης λέει ότι ποτέ δεν ένιωσε να θίγονται: "Δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα". Ο ίδιος, πάντως, αναγνωρίζει ότι "οι νόμοι της αγοράς είναι, δυστυχώς, πολύ σκληροί. Οσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσει κανείς και πάρει τη θέση που του αρμόζει, τόσο το καλύτερο".

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ