Λιγότερος από ένας μήνας μένει μέχρι τη μέρα των φοιτητικών - σπουδαστικών εκλογών. Εκλογές, που κάθε χρόνο αποτελούσαν και αποτελούν μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος. Είναι η στιγμή που το ίδιο το κίνημα "επιθεωρεί" τις γραμμές του, κάνοντας απολογισμό της δράσης του, προετοιμάζεται για τις μάχες που περιμένουν μπροστά.

Φέτος έχουμε ακόμα περισσότερα να συζητήσουμε. Η περσινή χρονιά σημαδεύτηκε από τις μεγάλες κινητοποιήσεις εργαζομένων και νεολαίας στη χώρα μας και στην Ευρώπη. Αποτυπώθηκε πιο καθαρά η απόφαση των λαών να μην παραδώσουν το παρόν και το μέλλον τους στο αδηφάγο πολυεθνικό κεφάλαιο.

Εχουμε, λοιπόν, πολλά να πούμε φέτος... Στα μυαλά πολλών συναδέλφων τριγυρίζει, όχι άδικα, το ερώτημα: "Καλά όλα αυτά, βγήκε όμως τίποτα;".

Είχαμε μια σειρά κατακτήσεις - ας μην τις ξεχάσουμε: Τα βιβλία που πήραμε έστω γι' αυτό το εξάμηνο, την πανικόβλητη υπαναχώρηση της κυβέρνησης όσον αφορά το άρθρο 16. Ακόμα πιο σημαντικό βήμα όμως ήταν το γεγονός ότι άνοιξε η συζήτηση σε ευρύτερα τμήματα του λαού, το ίδιο το κίνημα έκανε βήματα μπροστά.

Χιλιάδες φοιτητές βγήκαν στους δρόμους, σε όλη την Ελλάδα, είχαμε μαζικές συνελεύσεις, άλλη ποιότητα στη συζήτηση και τη δράση. Χιλιάδες υψωμένες γροθιές απαντούσαν σ' εκείνους που θα 'θελαν πολύ η νεολαία να αποτελεί ένα παθητικό, εύκολα χειραγωγούμενο σώμα. Οικοδομείται σιγά σιγά ένα θετικό διεκδικητικό πλαίσιο, που αρχίζει να αμφισβητεί όχι μόνο τα επιμέρους μέτρα, αλλά τις γενικότερες επιλογές της άρχουσας τάξης. Ανεξάρτητα από τις επιμέρους κατακτήσεις, οι φετινοί αγώνες πρέπει να αποτελέσουν ένα νέο σημείο εκκίνησης για το κίνημα, για τις νίκες του αύριο.

Τα προβλήματα που σκοντάφτει η νεολαία, οι φοιτητές στις σπουδές και τη ζωή τους, έχουν βαθιές ρίζες στο εκμεταλλευτικό σύστημα που ζούμε. Η κοινή αιτία που τα οξύνει δεν είναι άλλη από την πολιτική της υποταγής και της εξάρτησης από το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που φτάνει να απειλεί και την ίδια την εθνική μας ακεραιότητα.

Οποια πέτρα κι αν σηκώσουμε, από κάτω βλέπουμε το ίδιο πρόσωπο, αυτό της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ΣΕΒ. Γι' αυτό και η διέξοδος βρίσκεται στον αντίποδα της λογικής του "μονόδρομου", έξω από τα όρια του "εφικτού" της συντηρητικής πολιτικής. Γι' αυτό και φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να συμβάλει μαζί με το υπόλοιπο λαϊκό κίνημα στην οικοδόμηση ενός δυνατού, μαζικού, κοινωνικοπολιτικού μετώπου, που με προμετωπίδα ένα ισχυρό ΚΚΕ, θα ανατρέψει αυτήν την πολιτική, θα διεκδικεί συνολική λύση σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Μόνο ένα τέτοιο κίνημα, που στοχεύει απ' ευθείας στον ένοχο, στη ρίζα του κακού, μπορεί να έχει και κατακτήσεις, απέναντι σε έναν αντίπαλο που και αποφασισμένος είναι, και στρατηγική από τη μεριά του έχει.

Ο πολιτικός προσανατολισμός του κινήματος είναι έτσι κριτήριο για την αποτελεσματικότητά του. Αυτός είναι και ο λόγος που στη διάρκεια των κινητοποιήσεων κοινός τόπος όλων ήταν η προσπάθεια "θολώματος" του προσανατολισμού του. "Φταίει ο κακός καθηγητής, ο κακός υπουργός", μας λέγανε όλοι οι άλλοι, για να καταλήξουν στη, μονότονη πλέον, επωδό: "Ανεξαρτησία του κινήματος! Μακριά από κόμματα! Ολοι φταίνε!". Αυτοί που εμφανίζονται με την ιλουστρασιόν φορεσιά του "ανεξάρτητου", την οποία διαφημίζουν σε όλους τους τόνους οι κονδυλοφόροι της άρχουσας τάξης, είναι στην πραγματικότητα μέχρι το κόκαλο εξαρτημένοι από τη συντηρητική πολιτική. Γι' αυτό και στο όνομα της "αυτονομίας" καλούν το φοιτητικό κίνημα να αυτοαπομονωθεί από τις άλλες δυνάμεις που αντιστέκονται στην κοινωνία.

Μάλιστα, για να καταφέρουν καλύτερα το σκοπό τους, προσπαθούσαν να εκτρέπεται η συζήτηση από το περιεχόμενο του αγώνα στις μορφές.

Είδαμε στο φόντο των αγώνων να εξελίσσεται με μεγαλύτερη ένταση η επίθεση της άρχουσας τάξης στο νεολαιίστικο κίνημα, με κλιμάκωση τις μέρες του γιορτασμού του Πολυτεχνείου. Οι φωνές για "αλλαγή" της μορφής του γιορτασμού, η επίθεση στο ανατρεπτικό - αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα του Νοέμβρη συνοδεύτηκε από ένα πρωτοφανές σχέδιο, με κορύφωση τα γεγονότα στις 15 και 17 του μήνα. Απόδειξη και αυτή η επίθεση για το πόσο "ενοχλητικό" και άρα αποτελεσματικό είναι το αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της πάλης, για την ανάγκη συμπόρευσης με το εργατικό λαϊκό κίνημα, ώστε να μπορεί αποτελεσματικά να αντιπαλεύει τα σχέδια και τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης.

Εχουμε πολλά να κουβεντιάσουμε μπροστά στις εκλογές. Και πρώτα απ' όλα την ανάγκη η πορεία προς τις εκλογές να αποτελέσει συνέχεια της αγωνιστικής πορείας του χειμώνα. Το κάλεσμα των ΠΚΣ είναι κάλεσμα αγώνα προς κάθε συνάδελφο, αγώνα ενάντια στις επιταγές της ΕΕ, αντιιμπεριαλιστικής πάλης για την ειρήνη, διεκδίκησης δημοψηφίσματος για το Μάαστριχτ.

Στο κάλεσμα αυτό, πρέπει να σταθούμε στο πιο σημαντικό πρόβλημα που βρήκαμε μπροστά μας το χειμώνα, το πρόβλημα των συσχετισμών στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος. Οσο το πάνω χέρι το έχουν οι παρατάξεις που δε θέλουν και δεν μπορούν να συγκρουστούν με την πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα, γίνεται δύσκολο να έχουν διάρκεια και συνέχεια οι αντιστάσεις και οι αγώνες. Οσο θα δυναμώνει η φωνή του ΚΚΕ, η συσπείρωση γύρω από την ανατρεπτική πολιτική του, τόσο πιο κοντινή θα διαγράφεται η προοπτική μιας άλλης πορείας για το λαό και την εκπαίδευση.

Ψηφίζουμε, λοιπόν, μαζικά αγωνιστικά!

Στέλνουμε, το δικό μας μήνυμα αντίστασης κι ελπίδας.

Συνεχίζουμε τον αγώνα στο πλευρό του λαού, ανυπόταχτοι στις προσταγές των πολυεθνικών!

Ψηφίζουμε Πανσπουδαστικές Κινήσεις Συνεργασίας.

Νίκος ΣΕΡΕΤΑΚΗΣ

Μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ