υσης και καταλήστευσης των εργαζομένων με το μοίρασμα της ανεργίας. Δεν πρόκειται να γίνει ΝΕΟ ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ στη Σύσκεψη του Τορίνο, που ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά ένα πολύ χειρότερο ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ - ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.

Το τελευταίο διάστημα έχει γενικευτεί στη χώρα μας η συζήτηση, για το πώς θα επιτευχθεί η κοινωνική συνοχή, πώς θα προληφθούν οι κοινωνικές εκρήξεις. Τι δείχνει αυτό: Οτι η κυρίαρχη τάξη στη χώρα μας, οι δυνάμεις που στηρίζουν το σημερινό ανήθικο, αυταρχικό, σάπιο κοινωνικο-πολιτικό σύστημα καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν σταθεροποιηθεί τα κέρδη τους στην Ελλάδα, παρά την εξασθένιση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Θέλουν, πάση θυσία, να οριστικοποιήσουν τα κέρδη, να διαλύσουν κάθε εστία και πνεύμα αντίστασης, που διατηρείται στη χώρα μας, πριν οι εξελίξεις γίνουν απειλητικές σε βάρος τους. Επιδιώκουν να ποδηγετήσουν την αφύπνιση, ρίχνοντας στην "αγορά" όλα τα όπλα και τις εφεδρείες τους, με την ιδεολογική τρομοκρατία και τη μεθοδευμένη καλλιέργεια της κοινωνικής απαισιοδοξίας, με τη βοήθεια όχι μόνο της κλασικής αστικής και μικροαστικής προπαγάνδας, αλλά και το "ρεαλισμό" των "αριστερούτσικων", που, μετά τις διεθνείς εξελίξεις του '89 - '91, "είδαν το φως τους". Το πιο βασικό, όμως, είναι ότι με την επιχείρηση εφαρμογής νέων μορφών και μεθόδων εκμετάλλευσης, με τη ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, επιδιώκουν να πετύχουν τον πιο βασικό όρο, για τη σταθεροποίηση αυτής της πολιτικής".

"Το ερώτημα, "πού πάει η κατάσταση" είναι καθολικό σήμερα. Το 15ο Συνέδριο έρχεται στην ώρα του. Τα ζητήματα που διαπραγματεύεται είναι εντελώς επίκαιρα.

Η εργατική τάξη και άλλα λαϊκά στρώματα της χώρας μας, οι μικροί, αλλά και μεσαίοι επιχειρηματίες, η αγροτιά, οι πιο πρωτοπόρες τους δυνάμεις υποχρεώνονται από τα ίδια τα πράγματα να αποκτήσουν μια ενιαία στρατηγική δράσης σε όλα τα μέτωπα, στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, που δε θα περιορίζεται στη διεκδίκηση ορισμένων άμεσων, καθημερινών, μερικών προβλημάτων, όσο και αν αυτά είναι πιεστικά και συνδέονται με την επιβίωση για πολλούς. Χρειάζονται μία στρατηγική γραμμή, που εντάσσει την ανασύνταξη των δυνάμεων στην αντίσταση - αντεπίθεση στη σημερινή τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα, με την προοπτική γενικότερης ρήξης.

Ενιαίο, δηλαδή, κοινωνικοπολιτικό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο της οργάνωσης και καθοδήγησης των ταξικών λαϊκών αγώνων, των κοινωνικών και πολιτικών αναμετρήσεων.

Το ΚΚΕ, με τη στρατηγική της λαϊκής συσπείρωσης και, μάλιστα, με τη μορφή του κοινωνικοπολιτικού μετώπου, επιδιώκει να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση ενός αντίβαρου στη σημερινή τάξη πραγμάτων στο εσωτερικό της χώρας. Απαντά στο σήμερα, δίνει προοπτική. Ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο μικρός επιχειρηματίας, ο αγρότης μόνο όφελος έχουν να βγάλουν από αυτόν τον αγώνα. Αλλιώς θα μένουν εγκλωβισμένοι στην πολιτική διαχείρισης, που τα σημερινά κόμματα τους προσφέρουν.

Μια τέτοια διαδικασία, με τις ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες από χώρα σε χώρα, από περιοχή σε περιοχή, θα αναπτύσσεται ευρύτερα και όχι μόνο στην Ελλάδα. Η όξυνση της ταξικής πάλης, οι λαϊκοεπαναστατικές διαδικασίες αναπτύσσονται συνήθως κατά κύματα και αγκαλιάζουν, πέρα από μια χώρα, έναν ευρύτερο αριθμό χωρών, όπως έδειξε η ιστορία των λαϊκοδημοκρατικών, αντιιμπεριαλιστικών και των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Ανάλογη, πρώιμη εμπειρία υπάρχει από την εποχή των αστικών και αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων.

Το ερώτημα, "τι μπορεί να κάνει μόνος του ο ελληνικός λαός;" είναι τεχνητό και μυρίζει ακαδημαϊσμό, αν δεν εκφράζει έλλειψη πίστης στο λαϊκό κίνημα και στις δυνατότητές του. Αν δεν μπορεί ο ελληνικός, τότε και άλλοι λαοί δε θα μπορούν. Τότε, δηλαδή, δεν μπορεί να γίνει τίποτε και παντού, άρα, το μόνο που μπορεί να γίνει σύμφωνα με τέτοιες αντιλήψεις είναι να συμφιλιωθεί ο κάθε λαός με αυτό που υπάρχει, πράγμα ιστορικά και φυσιολογικά αδύνατο.

Η οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου στην Ελλάδα δεν έχει, λοιπόν, στενή εθνική αξία, ιδιαίτερα σε μια εποχή που η ζωή έχει διεθνοποιηθεί με τη μορφή διεθνών ενώσεων και διεθνών συμφωνιών. Θα αποτελέσει ένα βήμα σημαντικό στη διεθνοποίηση της πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεζόμενων στρωμάτων. Η διεθνοποίηση του αγώνα είναι αδύνατη, αν σε εθνικό επίπεδο δε διαμορφώνονται οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, για κοινή δράση των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που ενδιαφέρονται να αντισταθούν στη στρατηγική του ιμπεριαλισμού".

"Πού θα βγάλει η πάλη του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου: Το ΚΚΕ, στο Πρόγραμμά του, απαντά καθαρά και με σαφήνεια, χωρίς περιστροφές και περικοκλάδες. Θα κατευθύνεται προς το σοσιαλισμό. Αυτή είναι η φυσιολογική, αντικειμενική πορεία, που θα ακολουθήσουν τα πράγματα. Η αντίθεση με την κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, των διεθνών ενώσεών του, δεν είναι δυνατό να επιλυθεί με επιστροφή προς τα πίσω. Προς ένα, δηλαδή, καπιταλισμό δίχως μονοπώλια και μάλιστα καπιταλισμό ανεξάρτητο από το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Βεβαίως, ανάμεσα στο σήμερα και στη σοσιαλιστική προοπτική, μεσολαβεί μια ολόκληρη περίοδος αγώνων, μικρότερων η μεγαλύτερων αναμετρήσεων, με φάσεις ανόδου ή και προσωρινής ύφεσης. Η ταξική πάλη δεν αναπτύσσεται πάντα με τους ίδιους ρυθμούς. Επηρεάζεται θετικά η αρνητικά, ανάλογα με τη συνδυασμένη επίδραση εσωτερικών, αλλά και των διεθνών παραγόντων που αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα. Σε κάθε φάση ανάπτυξης του κινήματος, μπορεί να μπαίνουν ιδιαίτερες προτεραιότητες και αιχμές, διαφορετικοί κρίκοι στην ενιαία αλυσίδα του αγώνα προς το σοσιαλισμό.

Σήμερα, παραδείγματος χάριν, η δράση πρέπει να έχει κύριο και άμεσο στόχο τη διαμόρφωση των αναγκαίων όρων, που θα διευκολύνουν τη δημιουργία τουκοινωνικοπολιτικού μετώπου. Να αναπτυχθούν μονιμότερες εστίες συσπείρωσης και κοινής δράσης σε επιχειρησιακό, τοπικό, κλαδικό επίπεδο. Γύρω από επίκαιρα προβλήματα, που εμφανίζουν όξυνση και συγκεντρώνουν την προσοχή του λαού μας.

Η πορεία του αγώνα θα καταδείξει σε ευρύτερες λαϊκές μάζες ότι, στα σημερινά πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, δε χωράνε ουσιαστικές λαϊκές κατακτήσεις, ούτε αυτές, που σε άλλη περίοδο είχαν κατακτηθεί. Δεν μπορεί να υπάρξει - πολύ περισσότερο - λαϊκή ευημερία, ανάπτυξη της χώρας, εθνική ανεξαρτησία και ισότιμη συμμετοχή στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, με αμοιβαίο διεθνές και εθνικό όφελος. Θα έρθει στην ημερήσια διάταξη το ερώτημα "καπιταλισμός ή σοσιαλισμός;". Συμμετοχή ή όχι στις διεθνείς ενώσεις του ιμπεριαλισμού; Γενικότερα, θα διαμορφωθούν όροι ανατροπής και διάλυσής τους, ανάλογα βεβαίως με τις διεθνείς εξελίξεις και την πρόοδο της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής, αντικαπιταλιστικής πάλης. Στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, ακόμα και οι πιο δυναμικές κατακτήσεις του λαού θα είναι αναστρέψιμες και μη βιώσιμες, όσο κυριαρχούν οι νόμοι και οι δυνάμεις του καπιταλισμού. Αλλωστε, η κυρίαρχη τάξη στη χώρα μας, όπως και παγκόσμια, σε όλη τη διαδρομή του 20ού αιώνα, δεν αποδέχτηκε και δε σεβάστηκε, από τη φύση της, κατακτήσεις, κατοχυρωμένες ακόμα και με τη λαϊκή ψήφο ή το Σύνταγμα και το αστικό Κοινοβούλιο. Αντίθετα, αξιοποίησε τις λαϊκές κατακτήσεις για να κερδίσει χρόνο, προκειμένου να ανακτήσει το χαμένο έδαφος.

Μήπως, λοιπόν, το ΚΚΕ έχει εφεύρει το κόλπο του μετώπου και της κυβέρνησής του, για να λύσει το πρόβλημα του περάσματος στο σοσιαλισμό; Κατ' αρχάς, είναι πασίγνωστο ότι με κόλπα και τεχνάσματα δε συσπειρώνεται ο λαός και δεν αγωνίζεται. Πολύ περισσότερο, που το ταξικό και πολιτικό ένστικτο της πρωτοπορίας των κοινωνικών δυνάμεων είναι εξαιρετικά αναπτυγμένο. Κανείς δεν μπορεί να κοροϊδέψει κανέναν. Η αντίθεση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι αντικειμενική. Τη ζει καθημερινά ο λαός. Κανένα κίνημα δεν είναι πραγματικό λαϊκό κίνημα, αν υποστηρίζει την ουδετερότητα σ' αυτήν την αντίθεση ή την αλλοιώνει, καταργώντας την πραγματική διαχωριστική γραμμή στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο".

"Το ΚΚΕ, διατηρώντας την αυτοτέλεια δράσης του, παράλληλα με τον πρωτοπόρο και δημιουργικό ρόλο του για τη συγκρότηση και ανάπτυξη του κοινωνικοπολιτικού μετώπου, θα προβάλει το Πρόγραμμά του και σήμερα και αύριο και μεθαύριο. Ανοιχτά θα δουλεύει, για να το ασπαστεί, πριν απ' όλα, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης. Θα προσπαθεί να πείσει και ένα μέρος των άλλων λαϊκών στρωμάτων ότι έχουν συμφέρον, ο αντιιμπεριαλιστικός, αντιμονοπωλιακός αγώνας να αποκτήσει, στη συνείδηση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, να συνδεθεί με την προοπτική του σοσιαλισμού.

Ορος, βεβαίως, για τη διαμόρφωση του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο δεν είναι δυνατόν να μπει η συμφωνία για το σοσιαλισμό, δηλαδή ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα. Η συγκρότηση του μετώπου, από τις πιο πρωτοπόρες λαϊκές δυνάμεις, από πολιτικές δυνάμεις ή σχηματισμούς, που μπορεί να προκύψουν στην πορεία σαν αποτέλεσμα γενικότερων ανακατατάξεων και διεργασιών, θα στηρίζεται σε ένα πλαίσιο διεκδίκησης στόχων και λύσεων αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού χαρακτήρα.

Ποιος κυβερνά τον τόπο, ποιες δυνάμεις, ποια συμφέροντα αντιπροσωπεύει, είναι ένα ερώτημα, που πρέπει να προβληματίσει σήμερα το λαό μας.

Ανάμεσα στο σήμερα και την προοπτική του σοσιαλισμού, μεσολαβεί μια ολόκληρη περίοδος, μια διαδρομή ενιαία που αναπτύσσεται κατά φάσεις. Εχει στροφές, καμπές, ανηφόρες και, ενδεχόμενα, κατηφόρες. Περνάει μέσα από διάφορα επεισόδια αγώνα. Οι εξελίξεις δεν μπορεί να προκαθοριστούν, πώς ακριβώς θα ξεδιπλώνονται, τι μορφές θα πάρουν, πώς θα εκδηλώνεται η διάταξη και η αναδιάταξη των δυνάμεων, ποιες δυνατότητες για πολιτικές συμμαχίες θα δημιουργηθούν. Θα ήταν ο χειρότερος δογματισμός. Μόνο φρένο βάζει από όποια οπτική και αν ιδωθεί το ζήτημα. Γι' αυτό, το Σχέδιο Προγράμματος αναφέρει τους αναγκαίους όρους, τη γενική τάση, μελετά, ως ένα σημείο, πιθανότητες, με βάση την πλούσια διεθνή πείρα. Προβάλλει τις γενικές νομοτέλειες, επιχειρεί - ως ένα σημείο - να αναδείξει ορισμένες ιδιαιτερότητες, που υπάρχουν στην Ελλάδα από τη συγκεκριμένη θέση της στο σύστημα του ιμπεριαλισμού.

Το Σχέδιο Προγράμματος αντιμετωπίζει, επίσης, τις πιθανές μορφές διεξαγωγής του πολιτικού αγώνα στη διαδρομή προς τον σοσιαλισμό, παίρνοντας υπόψη τη σημερινή κατάσταση, τόσο την εσωτερική, όσο και τη διεθνή. Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα ζητήματα, που απασχολεί στην προσυνεδριακή μας δουλιά, αλλά πιστεύω και ευρύτερα, είναι η δυνατότητα ανάδειξης μιας κυβέρνησης, κάτω από την επίδραση και τον αντίκτυπο της πάλης του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού μετώπου. Εύλογο το ερώτημα: Θα είναι μια λαϊκή σοσιαλιστική εξουσία ή μια κυβέρνηση στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, χωρίς πραγματική εξουσία στα χέρια της;

Η απάντηση, βέβαια, στο ερώτημα, "τι χρειάζεται ο λαός;", δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μία, για μας, τους κομμουνιστές: Χρειάζεται μια εξουσία σοσιαλιστική, εξουσία της εργατικής τάξης, που ασκείται μαζί με τους συμμάχους της. Μια τέτοια εξουσία, στηριγμένη σε γνήσιους λαϊκούς θεσμούς, μπορεί να ορθώσει ανάστημα, σθεναρά, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, να δείξει γνήσια διάθεση να ανταποκριθεί στις ταξικές προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων, εφ' όσον μάλιστα στηρίζεται και στη γενικότερη διεθνή, υλική και ηθική, υποστήριξη, ιδιαίτερα μάλιστα στον περίγυρό της.

Η ζωή, όμως, έχει δείξει, ότι στην περίοδο του μακρόχρονου και σκληροτράχηλου αγώνα προς το σοσιαλισμό εμφανίζονται δυνατότητες, να επιδράσει το αγωνιζόμενο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο και στη διακυβέρνηση του τόπου, πριν δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ριζική πολιτική αλλαγή, για την ανάδειξη, δηλαδή, της σοσιαλιστικής εξουσίας. Τέτοιες εξελίξεις σημειώθηκαν σε ορισμένες χώρες μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που δίνουν πολύ πλούσια πείρα. Δίνουν θετικά, όσο και αρνητικά διδάγματα, που διατηρούν σε σημαντικό βαθμό την αξία τους, έστω και αν εξελίχθηκαν σε διαφορετικές συνθήκες. Οι δυνατότητες αυτές δε θα έρθουν από μόνες τους και τυχαία. Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο πρέπει να έχει στο πλαίσιο δράσης του, στο πρόγραμμά του και το πρόβλημα της διακυβέρνησης, να επιδιώκει να καταφέρνει χτυπήματα στον πολιτικό συσχετισμό. Είναι μέσα στις υποχρεώσεις και στο ρόλο του, να λυτρώνει πλατιές λαϊκές μάζες από τον εγκλωβισμό και την ενσωμάτωση στα πολιτικά κόμματα, που διαχειρίζονται τις τύχες του συστήματος ή αποτελούν σταθερά αναχώματα και εφεδρείες του. Επόμενα, η στάση του και η σχέση του με τις διάφορες κυβερνήσεις είναι υπαρκτό πρόβλημα.

Η αντίσταση, που θα συναντήσει μια τέτοια κυβέρνηση, καθώς και η λαϊκή απαίτηση που θα τη συνοδεύει, θα την υποχρεώσει να επιλέξει: Η να ξεφύγει από ημίμετρα ή να υποχωρήσει. Η ίδια η ανάπτυξη της πάλης θα την κάνει να επιλέξει: Η να στηριχτεί σε λαογέννητους θεσμούς ή να περιχαρακωθεί στους περιορισμένους θεσμούς του συστήματος. Θα μπορέσει μια τέτοια κυβέρνηση, να γίνει αφετηρία, για τη γενικότερη επίλυση του προβλήματος της εξουσίας, ή όχι, είναι κάτι που δεν μπορεί να το προκαθορίσει κανείς έξω από τη συγκεκριμένη κατάσταση, που θα δημιουργηθεί τότε. Δεν αρκεί να θέλει η πρωτοπορία της εργατικής τάξης να τραβήξει τα πράγματα προς τα εμπρός. Απαιτούνται στη συγκεκριμένη στιγμή ή περίοδο να υπάρχουν όλοι οι όροι, για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, πέρα από την κατακτημένη ικανότητα και ετοιμότητα. Μια κυβερνητική εξουσία - στις σημερινές, μάλιστα, συνθήκες διεθνοποίησης - δεν αρκεί να δρομολογήσει ριζικές λύσεις, αν δεν είναι και πραγματική εξουσία".

"Το Σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ αντιμετωπίζει το ζήτημα της πολιτικής συμμαχιών σε πολιτικό επίπεδο, αφού πρόκειται για κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο και όχι απλά, για μια οργάνωση, που δρα γύρω από άμεσα οικονομικά προβλήματα ή για ένα συντονισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Δεν είναι κενό του Σχεδίου Προγράμματος, που δεν αναφέρεται συγκεκριμένα στις πολιτικές συνεργασίες, που μπορεί να εκφραστούν στα πλαίσια του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου. Ούτε μάντεις, ούτε προφήτες μπορεί να γίνουμε, και μόνο να προβλέψεις ή να πιθανολογήσεις την τάση των εξελίξεων μπορείς. Ο σημερινός πολιτικός χάρτης δεν προσφέρεται καθόλου για συγκλίσεις και συμπτώσεις στην αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συσπείρωση δράση.Στο Σχέδιο Προγράμματος περιλαμβάνεται ένα πλαίσιο, με άξονες και βασικούς στόχους, που μπορεί να αποτελέσουν βάση για συζήτηση και συμμαχίες, με εκείνες τις δυνάμεις που θα θελήσουν να κινηθούν εναντίον της πολιτικής εξυπηρέτησης των μονοπωλίων και συμμόρφωσης στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Οι πολιτικές συμμαχίες έχουν την αναμφισβήτητη αξία τους, για τη συσπείρωση και πάλη του λαού. Ταυτόχρονα, όμως, δεν πρέπει να λησμονιέται ότι το βασικότερο ενοποιητικό στοιχείο, η ψυχή και η δυναμική του μετώπου, θα είναι η πρωτοπόρος δράση και συμμαχία της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων, της αγροτιάς. Το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο θα είναι πιο δυνατό, πιο ενωτικό και πιο αποτελεσματικό, όσο πιο ισχυρός είναι ο ρόλος της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, με τη δράση του, με την πράξη του, θα γίνεται ο εγγυητής της μαχητικότητας του μετώπου, της πολιτικής συσπείρωσης των δυνάμεων.

Δεν είμαστε εμείς, που βάζουμε κάποια κόμματα στη μία όχθη, τα ίδια τοποθετήθηκαν. Οσο πιο γρήγορα απεγκλωβιστούν οι λαϊκές δυνάμεις, που τα στηρίζουν, τόσο πιο γρήγορα θα δούμε καλύτερες μέρες στον τόπο μας".

TLE='15ο ΣΫνέϊρώο ΪοΫ ΚΚΕ

', LOWERTITLE='Αποσπάσ*άΪά άπό Ϊύν ο*ώ£ίά Ϊύ* Α£. Πάπάρήήά σΪύν ΠάΪρά, σί ίΩϊή£•σύΪύ* Νο*άρχώάΩή* ΕπώΪροπή* ήώά Ϊο 15ο ΣΫνέϊρώο ', WORDS=2359, PAGENO='6', EDITION='1', INSERTIONDATE='06/08/97', EDI-EDI-ID=13, COL-COL-ID=0, ειξΞ
"TEXTSTART: ART-ID=151313, TITLE='ΑνΪίσΪάσύ σΪύ σύ*ίρώνή Ϊάξύ πράή*άΪ•ν σΪύν Ε££άϊά', CREATIONDATE='29/03/96', PUBLISHINGDATE='31/03/96', HEADTITLE='15ο ΣΫνέϊρώο ΪοΫ ΚΚΕ

', LOWERTITLE='Αποσπάσ*άΪά άπό Ϊύν ο*ώ£ίά Ϊύ* Α£. Πάπάρήήά σΪύν ΠάΪρά, σί ίΩϊή£•σύΪύ* Νο*άρχώάΩή* ΕπώΪροπή* ήώά Ϊο 15ο ΣΫνέϊρώο ', WORDS=2359, PAGENO='6', EDITION='1', INSERTIONDATE='06/08/97', EDI-EDI-ID=13, COL-COL-ID=0, DEP-DEP-ID=α
"TEXTSTART: ART-ID=151313, TITLE='ΑνΪίσΪάσύ σΪύ σύ*ίρώνή Ϊάξύ πράή*άΪ•ν σΪύν Ε££άϊά', CREATIONDATE='29/03/96', PUBLISHINGDATE='31/03/96', HEADTITLE='15ο ΣΫνέϊρώο ΪοΫ ΚΚΕ

', LOWERTITLE='Αποσπάσ*άΪά άπό Ϊύν ο*ώ£ίά Ϊύ* Α£. Πάπάρήήά σΪύν ΠάΪρά, σί ίΩϊή£•σύΪύ* Νο*άρχώάΩή* ΕπώΪροπή* ήώά Ϊο 15ο ΣΫνέϊ3

• :-@υσης και καταλήστευσης των εργαζομένων με το