Ο Μανώλης και η Βασιλική Τριβέλα,μαζί με τα δυο παιδιά τους, αποτελούν μια "κλασική" ελληνική οικογένεια, που ζει στον Αμπελώνα της Λάρισας. Μέχρι πέρσι, τέτοια εποχή, "περνούσαν καλά". Εργάζονταν και οι δυο στην κλωστοϋφαντουργία ΡΟΚΑ.Πολλά χρήματα δεν έπαιρναν, αλλά με δυο μισθούς η οικογένεια μπορούσε να "τα βγάλει πέρα".

Ομως, εδώ και ένα χρόνο, η ζωή τους άλλαξε. Το εργοστάσιο έκλεισε κι ο Μανώλης και η Βασιλική έμειναν χωρίς δουλιά. Επί 12 ολόκληρους μήνες, παραμένουν απλήρωτοι και προσπαθούν να ζήσουν με τα "ψίχουλα" του ΟΑΕΔ. Και το χειρότερο είναι ότι δε βλέπουν έξοδο από το "τούνελ". Παρά τις συνεχείς υποσχέσεις των κυβερνητικών και άλλων αρμοδίων, το εργοστάσιο δεν ανοίγει, μεροκάματο δε φαίνεται στον ορίζοντα.

Σαράντα ενός χρόνων ο Μανώλης - σε ηλικία που κάθε άνθρωπος θέλει να έχει εξασφαλισμένο το παρόν και το μέλλον του - βρέθηκε στο δρόμο, χωρίς δουλιά. Αλλες δυνατότητες απόκτησης εισοδήματος δεν έχει, ούτε χωράφια, ούτε άλλη περιουσία διαθέτει. Εργάτης από τα εφηβικά του χρόνια - ξεκίνησε να δουλεύει στη βιομηχανία αλουμινίου ΒΙΜΑΤ και μετά από 6 χρόνια εκεί, πήγε στη ΡΟΚΑ, όπου εργαζόταν επί 11 χρόνια - έχει μόνο τα χέρια του, με τα οποία μπορεί δουλεύοντας να εξασφαλίσει το ψωμί των παιδιών του. Κι αυτά τα χέρια σήμερα - χωρίς ο ίδιος να το θέλει - παραμένουν ανενεργά.

Δεν την αντέχει την ανεργία. Πικραίνεται και οργίζεται. "Πώς να κοιτάξω στα μάτια τα παιδιά μου - λέει - όταν δεν μπορώ ν' ανταποκριθώ στις ανάγκες τους, επειδή μου στερούν το δικαίωμα στη δουλιά;". Ο Μανώλης αγωνίζεται. Μαζί με τους άλλους απολυμένους συναδέλφους του της ΡΟΚΑ, διαδηλώνει, σχεδόν καθημερινά στους δρόμους της Λάρισας, διεκδικώντας την επαναλειτουργία του εργοστασίου. Στον αγώνα έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες του για να ξαναβρεί το μεροκάματο.

"Αν το θελήσουν οι τράπεζες και η κυβέρνηση - λέει - η ΡΟΚΑ μπορεί να ξαναλειτουργήσει. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση με τα εργοστάσια να κλείνουν και να πετιούνται στο δρόμο χιλιάδες εργάτες. Δεν αντέχει ο τόπος μας άλλη ανεργία. Δεν το καταλαβαίνουν αυτό το απλό πράγμα οι υπεύθυνοι;".

Η Βασιλική μιλάει σιγανά. Στη φωνή της διακρίνεις την αγωνία, αλλά και μια αισιοδοξία. Από το 1982 δούλευε στη ΡΟΚΑ. Συνεισέφερε στο οικογενειακό εισόδημα. Τώρα, όμως;

"Τώρα - λέει - αντιμετωπίζουμε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Ξέρετε, τα παιδιά έχουν έξοδα. Φροντιστήρια, ντύσιμο, χαρτζιλίκι. Δεν μπορούμε ν' ανταποκριθούμε στις βασικές ανάγκες διαβίωσης. Κάνουμε "αιματηρές" οικονομίες. Χρωστάμε και τον λογαριασμό της ΔΕΗ και πρέπει να χρεωθώ από φίλους να τον ξοφλήσουμε για να μην μας κόψουν το ρεύμα. Για διασκέδαση κι άλλα τέτοια, ούτε λόγος να γίνεται. Αλλά δε θα το βάλουμε κάτω. Θ' αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών μας. Για να σπουδάσουν και να ζήσουν καλύτερα από μας. Και θα τα καταφέρουμε. Ξέρετε, υπάρχουν και χειρότερα".

Πράγματι, υπάρχουν και χειρότερα. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, και η ανεργία δεν αντέχεται. Πολύ περισσότερο, όταν οι άνεργοι νιώθουν πως οι κυβερνήσεις, το κράτος δεν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους της δουλιάς. Κοιτούν πάντα πώς θα εξυπηρετήσουν τους μεγάλους του χρήματος. Αυτούς που τρώνε με "πολλές μασέλες", ενώ η ανεργία και η φτώχεια καταπλακώνουν χιλιάδες ανθρώπους στη χώρα μας.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ