Παρασκευή πρωί. Ενα μικρό καφενεδάκι, στην καρδιά της Αθήνας, είναι κατάμεστο από κόσμο. Δε βρίσκονται τυχαία εκεί. Το καφενεδάκι αυτό είναι το στέκι τους. Το στέκι των άνεργων μαγείρων και σερβιτόρων,όπου ασφυκτιούν η αγωνία, η πίκρα, αλλά και η ελπίδα. Κάθε μέρα μαζεύονται εκεί, αφού πρώτα έχουν περάσει από το Σωματείο Μαγείρων. Ζητάνε δουλιά, συζητάνε και περιμένουν.

Ο Ηλίας Γιωτόπουλος είναι 58 χρόνων. Από τα 14 εργάζεται σε κουζίνες και τώρα, μετά από τόσα χρόνια δουλιάς, είναι άνεργος από τον Οκτώβρη. Ερχεται κάθε μέρα στο καφενεδάκι, μήπως και σταθεί τυχερός. "Ολα ακριβαίνουν - θα μας πει - πώς να τα καταφέρω, δύσκολα πολύ δύσκολα. Οι γιορτές πλησιάζουν, χρήματα δεν υπάρχουν, δεν ξέρω... Δουλεύουμε, αν είμαστε τυχεροί, πέντε μήνες το χρόνο για να ζήσουμε όλους τους υπόλοιπους. Το ένα μου παιδί είναι ακόμα στο σχολείο, το άλλο αναγκάστηκε να φύγει στη Γερμανία για να βρει δουλιά. Γίναμε ξένοι στον τόπο μας". Εκτός όμως από το μεροκάματο, ο Ηλίας σκέφτεται και αγωνιά και για τη σύνταξή του, "μας ζητάνε ένα συγκεκριμένο αριθμό ενσήμων την τελευταία πενταετία για να πάρουμε τη σύνταξη, πώς να τα συμπληρώσουμε, αφού τον περισσότερο καιρό είμαστε άνεργοι;".

"Κάθε χρόνο και χειρότερα", συμπληρώνει ο Βασίλης Πάσχος,που είναι τέσσερις μήνες άνεργος. "Η σεζόν συνεχώς συρρικνώνεται. Ακόμα κι αν βρεις δουλιά, θα δουλέψεις για λίγο - τονίζει - όπου κι αν πάμε έχουν προσλάβει αλλοδαπούς. Δε λέω, να δουλέψουν κι αυτοί, αλλά κανονικά με ασφάλιση και όλα τα υπόλοιπα. Για να φανταστείτε τι γίνεται, πριν δύο χρόνια δούλευα σε ένα μαγαζί μαζί με άλλους πέντε, σταδιακά έμεινα στο τέλος μόνος μου, μέχρι που έφυγα κι εγώ. Τώρα ελπίζω, όπως και οι άλλοι, ότι θα βρω ένα μεροκάματο έστω και εξτρά, τουλάχιστον να βοηθήσω στο σπίτι, να κάνουμε Πάσχα σαν άνθρωποι, αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο να βρω δουλιά. Ευτυχώς που δουλεύει η γυναίκα μου και έχουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς, όλα της τα λεφτά πάνε στους λογαριασμούς. Τόσα χρόνια συνέχεια τα ίδια. Δεν ελπίζω να αλλάξει κάτι, τίποτα δε θα είναι καλύτερο για μας, αν δεν αλλάξει η πολιτική, αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί. Σήμερα δεν υπάρχει καμία πολιτική βούληση για μέτρα υπέρ των εργαζομένων".

Ο Ηλίας, είναι συνταξιούχος, θεωρεί τον εαυτό του τυχερό, αφού "ξέφυγε" από τα αντιασφαλιστικά μέτρα και κατάφερε να πάρει τη σύνταξή του, αλλά όπως τονίζει: "Με την κατάσταση που επικρατεί, με τους αλλοδαπούς να εργάζονται ανασφάλιστοι, τα Ταμεία μας καταστρέφονται. Πρέπει να γίνει κάτι, δεν είναι κατάσταση αυτή. Αν δεν παρθούν μέτρα και τα Ταμεία συνεχίσουν την κατηφόρα, τότε κι εμείς οι συνταξιούχοι, αλλά και οι εν ενεργεία εργαζόμενοι, όλοι θα την πληρώσουμε".

"Δεν πρέπει να κάνουμε πίσω, όλα θα τα χάσουμε, όλα. Λυπάμαι τους νεότερους, θα βρουν πολλά εμπόδια στο δρόμο τους", σημειώνει ο Διονύσης Χρυσάνθης και συνεχίζει: "Ντρέπομαι που είμαι Ελληνας, σε τέτοιο σημείο, με έφτασαν. Ο αγώνας μας είναι μεγάλος και έχουμε δρόμο ακόμα, δεν ξέρετε τι είναι ανεργία; Πηγή όλων των προβλημάτων. Σε αυτό το καφενεδάκι ερχόμαστε όλοι, έχουμε δεν έχουμε δουλιά. Νοιάζεται ο ένας για τον άλλο και βοηθάμε, όταν μάθω για κάποια δουλιά έρχομαι, όπως και όλοι και ενημερώνω. Ετσι λειτουργούμε. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός, τουλάχιστον είμαστε αλληλέγγυοι".

Εξι μήνες άνεργος είναι και ο Νίκος Ζώτος,"όσοι δε βρίσκουν δουλιά φεύγουν με κατεβασμένο κεφάλι, αλλά δεν το βάζουν κάτω", τονίζει και συνεχίζει "η κατάσταση ποτέ δεν ήταν εύκολη για μας. Μια δούλευε η γυναίκα μου και μια εγώ, ίσα ίσα να πληρώνουμε τα ενοίκια και τους λογαριασμούς, οι απαιτήσεις έτρεχαν πάντα, το μεροκάματο σπάνιο, οι γιορτές πλησιάζουν, αλλά εμείς δε θα δούμε Ανάσταση. Μαύρες γιορτές, χωρίς λεφτά, χωρίς δουλιά, τίποτα. Ομως το λέω και το ξαναλέω μην περιμένουμε καλύτερες μέρες, αν δε συνειδητοποιηθούν οι εργαζόμενοι και δεν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, μόνο τότε θα προχωρήσουμε, μόνο τότε θα έχουμε ελπίδες".

Βάσω ΝΙΕΡΗ