ΥΠΑΡΧΟΥΝ ακόμα στην Αθήνα μερικά στέκια - λιγοστά, βέβαια - που εξακολουθούν να προσφέρουν μιαν ανάσα δροσιάς και ξεκούρασης τις καλοκαιριάτικες ώρες, που την πυρπολεί το λιοπύρι. Αλλά και τις γλυκιές χειμωνιάτικες μέρες καταφύγιο θαλπωρής. Ενα τέτοιο στέκι είναι και το γνωστό καφενεδάκι της Δεξαμενής, στους πρόποδες του Λυκαβηττού, που δυστυχώς μήνες τώρα με τις περιβόητες «εκσυγχρονιστικές» παρεμβάσεις του δημάρχου κ. Δ. Αβραμόπουλου και άλλων, παρά τις διαμαρτυρίες των κατοίκων, το 'χουν κλειστό κι είναι, φυσικά, απλησίαστο.

ΦΥΣΙΚΑ δεν είναι η πρώτη φορά, που ο χώρος της Δεξαμενής και το ιστορικό καφενεδάκι της έχουν μπει στο στόχαστρο, στην έφοδο των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, που εδώ και χρόνια λυμαίνονται αγρίως ελεύθερα κομμάτια γης ή τα διεκδικούν μέσα σε πάρκα, πλατείες και χώρους πράσινου, προκειμένου να τα «αξιοποιήσουν» με μπετόν και τραπεζοκαθίσματα...

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ δεν ανέβηκε στη Δεξαμενή και στο ιστορικό καφενεδάκι, με την πολύχρονη ιστορία και παρουσία στη ζωή της πρωτεύουσας; Παρόντες εκεί όλοι οι μεγάλοι της Νεοελληνικής Γραμματείας. Είναι ο Παπαδιαμάντης, ο Μωραϊτίδης, ο Βλαχογιάννης, ο Αυγέρης, η Αλεξίου, ο Βόρβογλης και, φυσικά, κι ο Κ. Βάρναλης.

ΕΙΝΑΙ το αγαπητό σημείο αναφοράς στα χρονογραφήματα που έγραφε τότε ο Βάρναλης στην «Πρωία» και σε άλλα έντυπα. Μαζί με την ταβέρνα του «Καρδαρά», τον τροφοδοτούσε με της ζωής τα καθημερινά θέματα, αυτά που αναζητούσε κι έπλαθε ο ποιητής και χρονογράφος Κ. Βάρναλης.

ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ της Δεξαμενής «παρών», νεαρός τότε, κι ο Γ. Κοτζιούλας, που στα προπολεμικά χρόνια δούλευε σκληρά για το μεροκάματο σε εφημερίδες και περιοδικά, αλλά και σαν οικοδιδάσκαλος για συμπλήρωμα. Εκεί απόμερα στο καφενεδάκι ο Γ. Κ. θα συναντήσει τον Βάρναλη και θα του πάρει μια συνέντευξη, που θα δημοσιευτεί στο περιοδικό «Μπουκέτο» του Μάρτη του 1932 και στη σειρά «Φιλολογικές Εκστρατείες». Με την πρώτη κιόλας ερώτηση, πώς τα περνά, ο Βάρναλης παίρνει «φωτιά» και ιδού η απάντηση: «...Εδώ είναι απελπισία. Εδώ δεν μπορεί κανείς ούτε να ζήσει. Οι καλλιτέχνες είναι σκλάβοι, η θέση τους είναι φοβερή. Για να δημιουργήσεις, χρειάζεται να 'χεις άνεση και κέφι... Να περνάς ζωή "οτζιόζαμ", τεμπέλικη, όπως λένε οι Λατίνοι». Κι όταν ο Γ. Κοτζιούλας του θέτει το κρίσιμο ερώτημα: «Κι εσείς πώς ζείτε;», παίρνει την απάντηση: «Δε σας είπα... Στα λεξικά, πότε στο ένα, πότε στο άλλο, πότε μόνιμα, πότε αναπληρωματικός». Κι όταν τέλος ρωτιέται ευθέως, αν απελπίζεται, ο ποιητής δίνει τότε την απάντηση: «Βέβαια... Ελπίζω, όμως, κάποτε πως κάτι μπορεί να γίνει... Αγωνιζόμαστε για τους αυριανούς. Αγωνιζόμαστε για τα παιδιά μας...».

ΕΙΝΑΙ κι άλλοι και μάλιστα σημαντικοί οι ελεύθεροι χώροι που απειλούνται. Η «Συμπαράταξη για την Αθήνα», τοπικοί Σύλλογοι και δημότες και η Συντονιστική Επιτροπή Συλλόγων και Κινήσεων για την Προστασία των Ελεύθερων Χώρων μάς έδωσαν έναν αποκαλυπτικό πίνακα για τους χώρους που τους έχουν στόχο τα ληστρικά συμφέροντα.

ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ του Αρεως, στο Αλσος Ριζάρη, στο Πάρκο Ελευθερίας, στο Κολωνάκι, στο Λυκαβηττό, ποιο να πρωτοαναφέρεις, ολούθε έφοδος και τσιμέντο... Κι αυτό σε μια πολιτεία που κατάντησε εφιάλτης, που ούτε με τον ήλιο, ούτε με το χιόνι και τη βροχή μπορούν να ζήσουν οι κάτοικοί της χωρίς αγωνία. Η πρωτεύουσα έχει πληρώσει με δεκάδες ζωές τις πλημμύρες, αλλά και με τεράστιες, επίσης, καταστροφές. Ο λογαριασμός για τα χειρότερα, όπως αποδείχτηκε πρόσφατα, είναι πάντα ανοιχτός. Το ζήσαμε τούτο το καλοκαίρι. Μόνον ο αγώνας θα δώσει λύσεις. Και, φυσικά, η οργή κι η αγανάκτηση. Με την ψήφο μας, να καταδικάσουμε τους μεγάλους ένοχους, τους μονομάχους που πάνω τους πέφτουν οι ευθύνες για τα μεγάλα εγκλήματα που έγιναν και γίνονται στην πρωτεύουσα. Η οργή, βέβαια, κι η αγανάκτηση επερίσσεψαν. Αλλά δε φτάνουν. Με τον αγώνα και την ψήφο μας, να το πούμε, να το δείξουμε.