Ενας Σημίτης που επενδύει στην κινδυνολογία, θέλοντας προφανώς να τρομάξει και να εκβιάσει τα μικροαστικά στρώματα, που οσμίζονται ήδη την έλευση της ακόμη μεγαλύτερης χειροτέρευσης της θέσης τους, να αγκιστρωθούν πάνω στον ίδιο και στις πολιτικές του επιλογές. Ενας Σημίτης δημαγωγός, ο οποίος παίρνει «υπό την προστασία του» τη λαϊκή οικογένεια, τους αγρότες, τους επαγγελματοβιοτέχνες, για να τους πει κομψά ότι δεν προτίθεται να ικανοποιήσει κανένα από τα οξύτατα λαϊκά αιτήματα. Ενας Σημίτης, που φαίνεται ότι έχει... ασθενή μνήμη, αφού στην ομιλία του «ξέχασε» να αναφερθεί στο μείζον πρόβλημα των ημερών, την ανελέητη δηλαδή ακρίβεια που πλήττει τα λαϊκά νοικοκυριά, αλλά και «κουφός» απέναντι σε κάθε λαϊκό αίτημα. Ενας Σημίτης, συνεπής εκπρόσωπος της τάξης που εκπροσωπεί, της μεγαλοαστικής τάξης, αφού από το βήμα της ΔΕΘ επανέλαβε και πάλι τη συνέπεια των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης προς την «πραγματική σύγκλιση», την πολιτική δηλαδή προστασίας και βελτίωσης των καπιταλιστικών κερδών, η διεκπεραίωση της οποίας, όμως, απαιτεί τη σύνθλιψη των διεκδικήσεων του λαϊκού κινήματος, την εκτόπιση και βίαιη απαλλοτρίωση της μικρομεσαίας αγροτιάς, της μικρομεσαίας επιχείρησης. Αυτό ήταν το πολιτικό στίγμα της ομιλίας Σημίτη στη ΔΕΘ.

Το γελοίο του θέματος είναι ότι τα προπαγανδιστικά επιτελεία της κυβέρνησης επιχείρησαν να δημιουργήσουν μια εικόνα, σύμφωνα με την οποία ο διεθνής καπιταλισμός περιδινείται από την κρίση, αλλά η Ελλάδα βρίσκεται έξω από τον κυκλώνα της καταστροφής. Διαβάστε για να καταλάβετε τους σεναριογράφους της κινδυνολογίας: «Το διεθνές κλίμα είναι ταραγμένο. Στη Λατινική Αμερική ο μοιραίος συνδυασμός στασιμότητας και πληθωρισμού έχει οδηγήσει σε έκρηξη το χρέος, τις απολύσεις και τη φτώχεια», «Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ περνούν περίοδο ύφεσης». Φυσικά, ο πρωθυποπυργός δεν κάνει τον κόπο να εξηγήσει πώς η διεθνής καπιταλιστική οικονομία έφτασε στα τραγικά αυτά αδιέξοδα. Γιατί η καπιταλιστική οικονομική κρίση είναι σύμφυτη του συστήματος που ο ίδιος υπηρετεί. Οι ακολουθούμενες πολιτικές απελευθέρωσης των αγορών, συμπίεσης της τιμής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, οι ιδιωτικοποιήσεις, κλπ., οι πολιτικές δηλαδή στις οποίες πρωτοστατεί η κυβέρνησή του, μπορεί να έδωσαν, προσωρινά, ορισμένα αποτελέσματα, αλλά η κρίση, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης, δεν μπορεί να καταργηθεί στον καπιταλισμό.

Από εκεί και πέρα ο πρωθυπουργός επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τη διεθνή οικονομική κρίση για να κατατρομάξει τα λαϊκά στρώματα, να απαιτήσει, στο όνομά της, να συναινέσουν οικειοθελώς στην εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών, στο όνομα της διατήρησης των αμφίβολων κεκτημένων να παραιτηθούν από τους κοινωνικούς αγώνες. Γι' αυτό παίζει με τη λέξη «ασφάλεια». «Η ασφάλεια είναι για την Ελλάδα ο κορυφαίος και αναγκαίος στόχος», κατονομάζοντας στη συνέχεια όλους τους... ανασφαλείς που διακυβεύονται τα κεκτημένα τους. Με άθλιο τρόπο εκβιάζει λέγοντας ότι «το ζητούμενο είναι να κατακτήσουμε και να κατοχυρώσουμε όλο και υψηλότερα επίπεδα ασφάλειας για τον πολίτη, την οικογένεια, την κοινωνία, την οικονομία. Για την Ελλάδα».

Για να θέσει το ερώτημα ο ίδιος πώς θα γίνει αυτό και να δώσει πάλι ο ίδιος απάντηση: Με την υποταγή των εργαζομένων στις αντιλαϊκές και αδιέξοδες πολιτικές της κυβέρνησης. Η ικανοποίηση των λαϊκών αιτημάτων βαφτίζεται από τον πρωθυπουργό του κεφαλαίου «λαϊκισμός και πλειοδοσία υποσχέσεων». Η ικανοποίησή τους έρχεται σε αντίθεση με τις υποχρεώσεις της χώρας (;) ως μέλους της ΟΝΕ, ενώ δυναμιτίζουν τη σταθερότητα και την ανάπτυξη. Για την επίτευξη της ασφάλειας «χρειάζεται παντού σταθερή πολιτική εκσυγχρονισμού χωρίς παλινωδίες», αλλά και σύνεση των εργαζομένων στις διεκδικήσεις.

Η απάντηση σ' όλ' αυτά είναι μία: Η ένταση των λαϊκών κοινωνικοπολιτικών αγώνων.