Για την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη δικτατορία του προλεταριάτου

και το ζήτημα των συμμαχιών

Από τη στιγμή που το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων στον καπιταλισμό ξεπέρασε το επίπεδο των παραγωγικών σχέσεων που αντιστοιχεί σε αυτό - ιδίως στη φάση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού - άρχισε μια αντικειμενική πορεία ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μέσα από συνεχείς κρίσεις του τρόπου παραγωγής.

Εφόσον οι κρίσεις και οι αναντιστοιχίες παραγωγικών δυνάμεων - παραγωγικών σχέσεων δε λύνονται με την εγκαθίδρυση ενός ανώτερου τρόπου παραγωγής, μέσα από το σοσιαλισμό, είναι επόμενο οι νομοτελειακές εξελίξεις των παραγωγικών δυνάμεων να γίνονται μέσα στο στενό πλαίσιο των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και οι παγκόσμιες διαδικασίες οικονομικής ανάπτυξης να συντελούνται σε αυτό το πλαίσιο.

Ετσι, μια αντικειμενική διαδικασία ωρίμανσης των όρων για το σοσιαλισμό, στη φάση του ΚΜΚ, είναι στην πράξη και μια πορεία προς το σοσιαλισμό μέσα από τη χειρότερη επιλογή: Μέσα από την "ανάπτυξη" του καπιταλισμού. Διεθνοποίηση των αγορών, κοινωνικοποίηση της παραγωγής, αυτοματισμός, επιστημονικοτεχνική επανάσταση, προϊόντα της ανάπτυξης που λογικά έπρεπε να συντελέσει ο σοσιαλισμός, τα υλοποιεί ο καπιταλισμός με το δικό του τρόπο. Μέσα στην παραπάνω διαδικασία πρέπει να εντάξουμε και τις διαδικασίες ολοκλήρωσης της ΕΕ, της NAFTA και της Απω Ανατολής - ASEAN και αντί να αποσυρθούμε από τις εσωτερικές διαδικασίες εξέλιξής τους και να προσπαθούμε να τις εξορκίσουμε, θα πρέπει να τις δούμε ως τα νέα και μελλοντικά πεδία ταξικής πάλης. Πεδία μέσα στα οποία και μόνο, πλέον, μπορεί να παιχτεί το ζήτημα των ζητημάτων κάθε ταξικής πάλης, δηλαδή η κατάκτηση της εξουσίας.

Η διεθνής ομογενοποίηση της εξουσίας του καπιταλισμού μέσα από τις πολυεθνικές και η άσκησή της μέσα από ορισμένα κέντρα, μας επιβάλλει να μεταφέρουμε άμεσα μέρος της ταξικής πάλης σε αυτά τα κέντρα, ως διαλεκτική και οργανική σύνδεση της εθνικής και διεθνικής πάλης κατά του καπιταλισμού. Προφανώς, λοιπόν, εδώ, το μέσα ή έξω από την ΕΕ, πρέπει να υποταχθεί στις ταξικές προτεραιότητες και αυτή να αντιμετωπιστεί ως αποφασιστικό πεδίο ταξικής πάλης, μέσα στο οποίο θα παιχτεί το παιχνίδι της εξουσίας. Συνεπώς, πρέπει να απελευθερωθούμε από τέτοια διλήμματα και να αξιοποιήσουμε κάθε πεδίο ταξικής πάλης στην ΕΕ, κάθε όργανο, κάθε δράση της.

Και αυτό δεν είναι καμιά υποταγή στην ΕΕ, αντίθετα είναι αυτό που θα πονέσει πιο πολύ τις κυρίαρχες σήμερα πολιτικο-οικονομικές της δυνάμεις, αφού θα αντιληφθούν ότι πέρασε πια η "περιφερειακή" αντιμετώπιση των αντιπάλων της εξουσίας των πολυεθνικών. Τώρα η μάχη γίνεται στο κέντρο της εξουσίας, εκεί που μόνο μπορεί να αμφισβητηθεί αυτή η εξουσία. Μήπως φοβόμαστε ότι η πάλη μέσα στα όργανα εξουσίας μιας ταξικής ΕΕ, θα "αποταξικοποιήσει" την πάλη μας και θα μας αφομοιώσει; Από πότε δηλαδή υπάρχουν πεδία της αστικής ταξικής εξουσίας όπου "καταργείται" η ταξική πάλη; Μόνο ιδεολογική και θεωρητική φτώχεια θα μας οδηγούσε σε τέτοιες σκέψεις!

Οσον αφορά τώρα τη δικτατορία του προλεταριάτου. Επί δεκαετίες διασύρεται, τόσο από τους αντιπάλους της, όσο και από τους "οπαδούς" της. Παρουσιάζεται ως πολιτικό σύστημα, ως πολιτική εξουσία ενός κόμματος, ως ιδεολογική σύλληψη και πάει λέγοντας. Αν δούμε τι είναι η ταξική δικτατορία της αστικής τάξης, θα κατανοήσουμε καλύτερα το τι θα μπορούσε να είναι η δικτατορία του προλεταριάτου.

Η αστική τάξη επιβάλλει τις δικές της παραγωγικές σχέσεις, οικοδομεί όλο το οικοδόμημα της εξουσίας της, πολιτικό, νομικό, ιδεολογικό. Δεν την ενδιαφέρει ποια μορφή παίρνει και ποιος την υπηρετεί. Την ενδιαφέρει να λειτουργεί "αποδοτικά" η βασική παραγωγική σχέση, δηλαδή, η εκμετάλλευση του συστήματος. Ετσι, οικοδομεί και τις άπειρες "ελευθερίες" μέσα στα πλαίσιά της. Οπως και αν ονομάσει όμως αυτή τη σχέση, είναι πάντα μια ταξική δικτατορία. Και λαϊκή δημοκρατία να την ονομάσει, ίδια πάντα είναι. Τι νόημα έχει, λοιπόν, να δίνουμε τέτοια μάχη για την ονοματολογία της δικτατορίας του προλεταριάτου; Για να χρησιμοποιεί ο καθένας τον όρο κατά βούληση; Η μήπως διανοείται κανείς ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς να περιέχει τη βασική παραγωγική σχέση της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της δημοκρατικής διαχείρισής τους (η ουσία της Δ. τ. Π. ), όποιον όρο και αν χρησιμοποιούμε; Γιατί τόση σύγχυση λοιπόν;

Τέλος, στο ζήτημα των κοινωνικών συμμαχιών έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια μια σημαντική οπισθοδρόμηση με τη δογματική μεταφορά πολιτικο-ιδεολογικών όρων του Κόμματος στους μαζικούς χώρους, ως προϋποθέσεις συνεργασίας και σε μικρά ακόμη ζητήματα. Πολλοί σύντροφοι βρέθηκαν διαχρονικά αδύναμοι να ασκήσουν πολιτική συμμαχιών, αφού έπρεπε πάντα να θέτουν αυτούς τους όρους, ενώ παρουσιάστηκαν σημαντικές αντιφάσεις, αφού ακόμη για ίδια πράγματα, που τη δεκαετία του 1980 λέγαμε ναι, έπρεπε τώρα να πούμε όχι.

Ομως και σήμερα υπάρχει μια αμηχανία στις τακτικές της συνεργασίας, αφού εκ των προτέρων γίνεται συνείδηση ότι συνεργασία χωρίς "καμιά υποχώρηση" δεν έχει καμιά ελπίδα να ανθήσει. Στις πολιτικο-κοινωνικές συνεργασίες δεν μπορούμε να πηγαίνουμε, ούτε για να τα πάρουμε όλα, ούτε και για να τα παραχωρήσουμε όλα. Στα μικρά επίπεδα καθημερινής δράσης υπάρχουν άπειρα ζητήματα συνεργασιών και κοινής δράσης, που είναι περιττή πολυτέλεια να προϋποθέτουμε αποδοχή πολιτικο-ιδεολογικών θέσεων για να τα πραγματοποιήσουμε.

Για το ΚΚΕ, το άνοιγμα ενός νέου μετώπου συμμαχιών και κοινών αγώνων με όποιες δυνάμεις και όπου αυτό είναι δυνατό, μέσα στο πλαίσιο των γενικών μας αρχών, είναι το οξυγόνο της ανάπτυξής του και ο τρόπος κοινωνικής αποδοχής και ενδυνάμωσής του. Οι θεωρίες περί καθαρότητας της δράσης υποκρύπτουν το φόβο της σύγκρισης και φανερώνουν ιδεολογική και οργανωτική αδυναμία. Αν όμως θέλουμε να αποκτήσουμε ισχυρές οργανώσεις και ισχυρά ιδεολογικά - πολιτικά μέλη, δεν έχουμε παρά καθημερινά να ριχνόμαστε στη μάχη, στις συμμαχίες, στις συνεργασίες και στις συγκρούσεις. Χωρίς περιχαρακώσεις, χωρίς "ταμπέλες", χωρίς ιδεολογικά προκρίματα.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΟΡΦΙΑΤΗΣ

Μέλος του Τμήματος ΕΒΕ της ΚΕ