Ο Πιερ Ντε Κουμπερτέν υπήρξε ο οραματιστής και ο αναβιωτής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Σε μια περίοδο ανάπτυξης της γυμναστικής κι όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, έστω και ιδεαλιστικά, διέγνωσε το ρόλο που μπορούσε να παίξει ο αθλητισμός στη συναδέλφωση και συνεργασία των λαών. Σε μικρή ηλικία συμμερίζεται τις απόψεις της κίνησης "Φίλοι της ειρήνης διεθνώς" περί συμφοράς του πολέμου και της τρέλας των εξοπλισμών. Οχι τυχαία, στο ιδρυτικό συνέδριο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής το 1894, χαρακτηρίζει τη ΔΟΕ "θεμέλιο της ειρήνης".

Από το 1896 που διαδέχτηκε τον Δημήτριο Βικέλα στην προεδρεία της ΔΟΕ, έβλεπε τον εαυτό του περισσότερο ως παιδαγωγό παρά σαν αθλητικό παράγοντα. "Πιστεύω ότι καμιά παιδεία δεν μπορεί να είναι σωστή και πλήρης, χωρίς τη βοήθεια του αθλητισμού" υπογραμμίζει. Φυσικό ήταν μετά την αποχώρησή του από την προεδρία της ΔΟΕ το 1925, που προώθησε την ίδρυση της παγκόσμιας παιδαγωγικής ένωσης. Το 1927 επισκέφτηκε την Αθήνα προσκαλεσμένος της ελληνικής κυβέρνησης. Σε ομιλία του στο φιλολογικό σύλλογο "Παρνασσός" με θέμα "Η αναβίωση του αρχαίου ελληνικού γυμνασίου", υποστηρίζει ότι στην αρχαία Ελλάδα "ο αθλητισμός, η υγιεινή, η επιστήμη και η τέχνη, όλα μαζί αναμειγνύονται".

Αντιτάχτηκε πάντως σθεναρά στη μόνιμη οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα. Σε γράμμα του προς τον Δημήτριο Βικέλα μεταξύ άλλων γράφει επί του θέματος: "Ενθυμούμαι ακόμη την κατά το 1896 γενική προσποίηση εν Ελλάδι, να αγνοούν ότι είχα κάποιο μέρος κι εγώ εις την οργάνωσιν των αγώνων - τη σκανδαλώδη αχαριστία όλων των συμπατριωτών σας, αλλά αγαπώ πάρα πολύ τη χώρα σας διά να μην καταλάβω και συγχωρήσω... και έπειτα είναι το άτομόν σας, σεις τον οποίο θέτω τόσο ψηλά, τον οποίο τόσο σέβομαι και εις τον οποίον, πάντοτε εξεδήλωσα τόσην αγάπην...

Τι μου προσάπτετε;... ότι δεν έφερα εις γνώσιν του Β αθλητικού συνεδρίου τον Ιούνιον του 1897 στη Χάβρη την πρότασίν σας. Αλλά αν την αναγίγνωσκα θα την κατεπολέμουν αμέσως, με όλας τας δυνάμεις. Η ιδέα να διατηρηθούν οι Δ αγώνες εις Αθήνας είναι παράλογος. Η Ελλάς δεν έχει διόλου τα μέσα όπως ευοδώσει την σύστασίν των. Το κατανοείτε αυτό κάλλιστα εις τας αρχάς, αλλά συν τω χρόνω, εγίνατε ο αντιπρόσωπος της ελληνικής επιτροπής και όχι πλέον της διεθνούς. Τη διεθνοποίηση των αγώνων θα υπερασπίσω μέχρι τέλους της υπάρξεώς μου".

Οντως μέχρι τις 2 Σεπτέμβρη 1937, που πέθανε καθισμένος σ' ένα παγκάκι στο πάρκο Λαγκράνζ της Γενεύης, υπερασπίστηκε τη διεθνοποίηση των αγώνων, έστω κι αν όπως αυτοί εξελίχτηκαν, ειδικά μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, δεν τον εξέφραζαν. Το 1915 υπέβαλε μάλιστα την παραίτησή του, αλλά παρέμεινε, έστω κι αν δεν προήδρευε τα επόμενα τέσσερα χρόνια, προκειμένου να μην διαλυθεί το ολυμπιακό κίνημα. Υπήρξε πολέμιος της συμμετοχής των γυναικών στους αγώνες. "Η ιερή έκφραση ανδρικού αθλητισμού, βασιζόμενη στο διεθνισμό, στην αφοσίωση ως μέσο, στην τέχνη ως υπόβαθρο και στις επευφημίες των γυναικών ως αποζημίωση", υποστήριζε, παγιδευμένος στην άποψη που ήθελε τη γυναίκα αδύναμη και εξαρτημένη απόλυτα από τον άνδρα.

Το 1927 επισκέφτηκε την Ολυμπία και παρέστη στην αποκάλυψη αναμνηστικής στήλης στην είσοδο της Αλτης, όπου και απηύθυνε μήνυμα στην "παγκόσμια νεολαία". Εκεί ζήτησε να ταφεί η καρδιά του, κλείνοντας για πάντα μέσα του τη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.