ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Διευρύνονται οι γραμμές της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Νέες χώρες και λαοί, που γνωρίζουν τη βαριά εξάρτηση και τη στυγνή εκμετάλλευση των πολυεθνικών, πυκνώνουν τις γραμμές των δυνάμεων, που αντικειμενικά έχουν θέση στο μεγάλο μέτωπο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και στο άνοιγμα του δρόμου προς το σοσιαλισμό. Το δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει αυτός για το δρόμο της ανάπτυξής του και να συμμετέχει ισότιμα στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, είναι συνώνυμο και ταυτίζεται με την πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις καπιταλιστικές ενώσεις και τους διάφορους διεθνείς μηχανισμούς τους. Συνδέεται αδιάρρηκτα και φέρνει στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη της σοσιαλιστικής αλλαγής.

Η συσπείρωση και η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική "νέα τάξη πραγμάτων" και τους εκφραστές της αποτελεί σήμερα το βασικό κρίκο της σύγχρονης επαναστατικής διαδικασίας. Είναι ο δρόμος της διεθνούς εργατικής τάξης και των λαών για την υπεράσπιση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων τους, για θετική αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και τη δημιουργία των απαραίτητων προϋποθέσεων, για μια νέα φάση ανόδου και νικηφόρα πορεία του επαναστατικού κινήματος.

Στις κατευθύνσεις αυτές συνενώνονται σήμερα αντικειμενικά:

• Το επαναστατικό εργατικό κίνημα των καπιταλιστικών χωρών.
• Οι χώρες, που οικοδομούν το σοσιαλισμό μέσα στις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες κυριαρχίας του διεθνούς κεφαλαίου.
• Τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα των χωρών, που καταπιέζονται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η κοινή δράση των δυνάμεων αυτών είναι ικανή να αντιμετωπίσει την ιμπεριαλιστική επεκτατικότητα και ασυδοσία.

Καθοριστικό και αποφασιστικό ρόλο μπορεί και πρέπει να παίξει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Δεν μπορεί να έχει ουσιαστικές και σταθερές επιτυχίες η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και ο αγώνας για το σοσιαλισμό, εάν το κομμουνιστικό κίνημα είναι οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο. Η ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και η έξοδος από τη σημερινή κατάσταση της κρίσης και της υποχώρησης, η αποκατάσταση της ενότητάς του, στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού και της ενιαίας στρατηγικής, όπως και η συγκεκριμένη έκφρασή της, είναι το επείγον καθήκον που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες της πάλης, ενάντια στη διεθνή ενότητα του κεφαλαίου. Στην κατεύθυνση αυτή μπορεί και πρέπει να προχωρήσει αποφασιστικά ο συντονισμός και η κοινή δράση, ο διάλογος και η συζήτηση, για την ιδεολογική του ταυτότητα, τη στρατηγική τού σύγχρονου αντιιμπεριαλιστικού και επαναστατικού αγώνα. Διαδικασία η οποία είναι απόλυτα συνδεδεμένη, με την αποφασιστική πάλη και αντίκρουση των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων, των διαφόρων θεωριών, που στοχεύουν στην ενσωμάτωση και τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης.

Το ΚΚΕ θα προωθήσει και θα στηρίξει, με όλες του τις δυνάμεις, πρωτοβουλίες, οι οποίες ενισχύουν και εκφράζουν τις κατευθύνσεις αυτές. Θα συνεχίσει και θα εντείνει ανάλογες δικές του πρωτοβουλίες, ιδιαίτερα για το συντονισμό και την κοινή δράση ενάντια στη "νέα τάξη πραγμάτων" στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και τη Μεσόγειο.

Β. Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο ανάπτυξής του, στην κρατικομονοπωλιακή του βαθμίδα. Στη χώρα μας υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αυτό προκύπτει από το επίπεδο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού και των αντιθέσεών του.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά της καθορίστηκαν από ιστορικούς λόγους: Από την αργή και βασανιστική ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα, η οποία πραγματοποιήθηκε κάτω από την άμεση οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ανάμειξη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και με όρους εξάρτησης από το ξένο κεφάλαιο. Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός στη χώρα μας αναπτύχθηκε αργότερα από ό,τι στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και ενώ είχε ήδη διαμορφωθεί το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με αποτέλεσμα να στηριχτεί σε σχετικά χαμηλή υλικοτεχνική βάση. Στα μεταδικτατορικά χρόνια αναπτύχθηκε περισσότερο ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός, δυνάμωσε η εξάρτηση από το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο και το διεθνή ιμπεριαλισμό. Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1980, η Ελλάδα προσαρμόζεται περισσότερο οργανικά στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και με τη συμμετοχή της σε διεθνείς διακρατικές συμφωνίες.

Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ αναβαθμίζεται η παρέμβαση του ιμπεριαλιστικού κέντρου της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στη θεσμοθετημένη δυνατότητά του, να αναμειγνύεται στο οικονομικό, προστίθεται και η δυνατότητα, να αναμειγνύεται και στο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και της λεγόμενης εσωτερικής ασφάλειας.

Το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της χώρας. Οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια κατάκτησαν νέες θέσεις, διείσδυσαν βαθύτερα και ασκούν άμεσο ρόλο σε τομείς καίριους για τη διαμόρφωση της πολιτικής συμπεριφοράς, της κοινωνικής συνείδησης της εργατικής τάξης και του λαού. Το ελληνικό κεφάλαιο έχει συνδεθεί πιο στενά με τα συμφέροντα του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου. Κυρίαρχη τάση του είναι η διασύνδεση μαζί του, η εξάρτηση και η προσαρμογή στους γενικότερους σχεδιασμούς. Η γενική τάση διαπλοκής δεν αλλάζει από το γεγονός ότι τμήματα του ντόπιου κεφαλαίου πλήττονται από τις πολυεθνικές.

Η ελληνική ολιγαρχία διατηρεί στενούς δεσμούς και με τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αναιρεί τον κυρίαρχο ρόλο του αμερικανικού παράγοντα, ιδιαίτερα στον πολιτικό και στρατιωτικό τομέα. Στις σημερινές συνθήκες, η ντόπια ολιγαρχία φιλοδοξεί να παίξει ρόλο διαμεσολαβητή, ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ από τη μια και τις χώρες των Βαλκανίων και της Μεσογείου από την άλλη. Να δυναμώσει την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική παρουσία της στην περιοχή. Οι επιδιώξεις αυτές την καθιστούν πιο πρόθυμη να συμμετέχει στα ιμπεριαλιστικά επεκτατικά σχέδια. Τη φέρνουν αντιμέτωπη με τις ανάλογες επιδιώξεις και τις επεκτατικές βλέψεις της τουρκικής ολιγαρχίας. Οξύνουν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους και τα προβλήματα ανάμεσα στις δύο χώρες. Δημιουργούν μεγαλύτερες δυνατότητες επέμβασης και αξιοποίησης των διαφορών αυτών από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Η χώρα εναρμονίζεται με τις αναδιαρθρώσεις που της επιβάλλει η συμμετοχή της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και προσαρμόζει την οικονομία της, κυρίως στον τομέα των υπηρεσιών.

Η βιομηχανική παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται, ενώ εντείνονται και πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα χρεοκοπίας, εξαγορών και συγχωνεύσεων. Η αγροτική οικονομία έχει ήδη δεχτεί βαρύ πλήγμα. Πολύτιμες παραγωγικές δυνάμεις καταστρέφονται. Η απόσταση που χωρίζει τη χώρα από τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες συνεχώς μεγαλώνει. Οι αρνητικές και δυσβάσταχτες, για το λαό, εξελίξεις ενισχύονται από την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, του δήθεν λιγότερου κράτους και της απελευθέρωσης της αγοράς. Η πολιτική αυτή αποτελεί έκφραση των σύγχρονων κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Παραγωγικοί τομείς του καπιταλιστικού κράτους παραδίδονται για εντονότερη εκμετάλλευση στον ιδιωτικό τομέα. Μεγαλώνει η σύμφυση του κράτους με τα μονοπώλια. Δημιουργούνται τα απαραίτητα πλαίσια και συνθήκες για πιο ασύδοτη δράση των μονοπωλίων, μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Ενισχύεται ο ρόλος του καπιταλιστικού κράτους ως μοχλού ανακατανομής του παραγόμενου πλούτου προς όφελος της ολιγαρχίας, ως μηχανισμού καταστολής και χειραγώγησης των μαζικών κινημάτων. Το σύγχρονο κράτος αποτελεί τον ιμάντα μεταφοράς και εφαρμογής των υπερεθνικών αποφάσεων και ρυθμίσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων και οργανισμών.

Αυξάνεται η ανεργία, ιδιαίτερα ανάμεσα στις νέες ηλικίες και τις γυναίκες. Επιδεινώνεται η θέση των εργαζομένων, εξαιτίας της σκληρής λιτότητας και των αντιδραστικών αλλαγών που προωθούνται στις εργασιακές σχέσεις, με βάση τις κατευθύνσεις και της "Λευκής Βίβλου". Η κοινωνική ασφάλιση, η δημόσια εκπαίδευση και το δημόσιο σύστημα υγείας και πρόνοιας πλήττονται και υποβαθμίζονται. Η θέση πλατιών λαϊκών στρωμάτων, ιδιαίτερα της εργατικής τάξης, χειροτερεύει συνεχώς. Μεγαλώνει το άγχος, η ανασφάλεια για το αύριο.

Αλλαγές επήλθαν και στη σύνθεση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ). Την τελευταία 15ετία αυξήθηκε το ποσοστό συμμετοχής των υπηρεσιών, με τάση αύξησης των παρασιτικών υπηρεσιών. Μειώθηκε η συμμετοχή της βιομηχανίας, των κατασκευών και της αγροτικής οικονομίας.

Αλλαγές έγιναν και στην ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Αυξήθηκε ο αριθμός του Οικονομικά Ενεργού Πληθυσμού (ΟΕΠ). Αυξήθηκε ο αριθμός των μισθωτών και η συμμετοχή τους στον ΟΕΠ.

Η εργατική τάξη, η κυριότερη παραγωγική δύναμη, αυξήθηκε απόλυτα και σχετικά. Μεγάλωσε η συγκέντρωσή της στο εμπόριο και στις υπηρεσίες. Μειώθηκε ποσοστιαία το εργοστασιακό προλεταριάτο. Αυξήθηκαν σημαντικά οι αλλοδαποί εργάτες. Σε ορισμένες περιοχές επανεμφανίζεται η τάση μετανάστευσης σε ευρωπαϊκές χώρες. Βάθυνε η ταξική διαφοροποίηση της αγροτιάς, ενισχύθηκαν οι τάσεις συνολικής μείωσής της. Αυξήθηκαν αριθμητικά, και σε συμμετοχή στον ΟΕΠ, τα μεσαία στρώματα της πόλης. Μειώθηκε σε ποσοστό η αστική τάξη.

Στα 22 χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου έχουν γίνει φανεροί οι δύο δρόμοι για την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας:

• Ο δρόμος, που υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των καπιταλιστών, εις βάρος του λαού, ο δρόμος της προσαρμογής και υποταγής στις αντεργατικές αντιλαϊκές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ.
• Ο δρόμος της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, που μπορεί να δώσει προοπτική για την εργατική τάξη, τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου και τη νεολαία.

Δεν υπάρχει υπερταξικός ή τρίτος δρόμος. Η θα υπηρετεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, το καπιταλιστικό σύστημα, ή θα υπηρετεί το λαό και θα έχει προοπτική το σοσιαλισμό.