Ο} υπουργός - και ασφαλώς κανείς δεν πιστεύει ότι πήρε μόνος του μια τέτοια πρωτοβουλία - με την τωρινή απόφασή του προωθεί τη σαλαμοποίηση του έργου του ΕΣΔΚΝΑ, οπότε αυτόματα θέτει σε αμφισβήτηση και την ίδια την υπόστασή του ως Ενιαίου Συνδέσμου. Το γεγονός, ότι μια τέτοια απόφαση είναι και αντιθεσμική, μάλλον λίγο απασχολεί τον υπουργό, που ήδη με την περίπτωση του Πάρκου Ελευθερίας έχει αποδείξει πως είναι ικανός να κάνει τα πάντα, αρκεί να το ζητήσει η δυναστεία Λαμπράκη.

Καθώς, η απόφαση για την εξαίρεση της Ανατολικής Αττικής δημιουργεί έναν μονόδρομο (τη συνέχιση της ταφής στα Ανω Λιόσια ενός ποσοστού 4/5 από τους 4.000 τόνους ημερήσιας παραγωγής απορριμμάτων στην Αττική) και σηματοδοτεί την έμπρακτη εφαρμογή ενός χωροταξικού ρατσισμού, κανείς δεν μπορεί να εφησυχάζει, πόσο μάλλον όταν οι πολυεθνικές που προωθούν την καύση, τρίβουν τα χέρια τους. Ούτε η διοίκηση του Συνδέσμου, που βαρύνεται ήδη με την κατηγορία ότι διευκόλυνε με τη μέχρι τώρα στάση της μια τέτοια εξέλιξη. Ούτε οι πρωτοβάθμιοι ΟΤΑ, ούτε οι Νομαρχίες. Ολοι όσοι πάλεψαν μέχρι τώρα, για να αντιμετωπιστεί το μέγιστο πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων στο επίπεδο ενός εθνικού σχεδιασμού και με την απαραίτητη επιστημονική τεκμηρίωση των λύσεων, οφείλουν να κινητοποιηθούν. Λύσεις όπως η αύξηση των αντισταθμιστικών οφελών στο Δήμο Ανω Λιοσίων, μπορεί να ενισχύουν οικονομικά μια δημοτική αρχή, ταυτόχρονα όμως, αναπαράγουν σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση και ένταση, αυτό που ήδη έχει καταγραφεί, ως μια τεράστια βιοχημική βόμβα πάνω από την Αττική.