Μεταξύ των 610 γυναικών που πήραν μέρος στην Ολυμπιάδα της Ρώμης, η μαύρη δρομέας Βίλμα Ρούντολφ κατέκτησε ξεχωριστή θέση στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. "Τη μεγαλύτερη έκπληξη στη Ρώμη προκάλεσε το τρέξιμο μιας δεκαοχτάχρονης μαύρης κοπέλας, η οποία ήταν παράλυτη στα οχτώ της χρόνια και μεγάλωσε σε πολυπληθή οικογένεια. Ολα αυτά πρέπει να τα γνωρίζει κανείς για να καταλάβει το μέγεθος της επιτυχίας αυτού του κοριτσιού έναντι των αντιπάλων της, που διέθεταν υπεροχή απέναντί της στη ράτσα, την οικονομική κατάσταση, τη μόρφωση και τις κοινωνικές δυνατότητες" έγραψε αργότερα για την Βίλμα Ρούντολφ ο Γερμανός συγγραφέας Ρ. Χαγκελστάνγκε.

Η Βίλμα γεννημένη στις 23 Γενάρη 1943 στην κωμόπολη Κλάρκσβιλ, ήταν το 19ο παιδί μιας φτωχής οικογένειας με 22 συνολικά αγόρια και κορίτσια. Από μικρή συναγωνιζόταν σε τρέξιμο τα αγόρια της γειτονιάς της. Οταν τη συμβούλεψαν να ασχοληθεί με το στίβο, δεν είπε όχι. Ηταν γι' αυτή μια ευκαιρία να ξεφύγει από τη φτώχεια και το γκέτο. Μετά από μερικά χρόνια ήρθε η μεγάλη επιτυχία της Ρώμης. Στα 100μ. τερμάτισε πρώτη με χρόνο 11.0 δευτερόλεπτα. Ασυναγώνιστη και στα 200μ. με 24.0, ενώ είναι η πρωταγωνίστρια στο παγκόσμιο ρεκόρ που δημιουργεί η ομάδα των ΗΠΑ στα 4Χ100.

"Μαύρη γαζέλα" την ονόμασαν οι δημοσιογράφοι, ενώ όταν επισκέφτηκε τη Σουηδία, "για μια νύχτα την αγάπησε όλη η χώρα", όπως έγραψε ο Τύπος της εποχής. Η μεγαλύτερη νίκη ήρθε όμως κατά την επιστροφή στις ΗΠΑ, όταν ο παθολογικά ρατσιστής κυβερνήτης του Τενεσί, Μπ. Ελινγκτον, υποχρεώθηκε να προεδρεύσει στη βραδιά που διοργανώθηκε προς τιμήν της 19χρονης μαύρης αθλήτριας με τα τρία χρυσά μετάλλια.

Μετά την Ολυμπιάδα η Βίλμα γράφτηκε στο κολέγιο, το τελείωσε και άρχισε να μαθαίνει γράμματα τα παιδιά των μαύρων στη γενέτειρά της. "Ηταν τα δυσκολότερα χρόνια της ζωής μου - θυμάται. Εχοντας γευτεί την ευτυχία της νίκης, τη δόξα και την προσοχή των ανθρώπων, ξαφνικά κατάλαβα ότι δεν μπορούσα, δε με άφηναν, να αλλάξω τίποτα στη ζωή του λαού μου".

Οταν στις ΗΠΑ οι μαύροι άρχιζαν να οργανώνουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις, η ηρωίδα της Ρώμης ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή της διαδήλωσης. Σε μια από τις πολλές ομιλίες της για τα δικαιώματα των μαύρων υπογράμμισε:

"Ημουνα μια Αμερικανίδα που εργαζόταν πολύ, πίστευε στη νομιμότητα σε σχέση με την εξουσία και πίστευα στο ανεκπλήρωτο όνειρο. Ηθελα από τον κόσμο της δυστυχίας να περάσω στον κόσμο της ευτυχίας, όμως μπροστά στη μύτη μου έκλεισαν την πόρτα αυτής της κοινωνίας. Ημουνα πάντα ενάντια στη χρήση βίας, όμως τώρα είμαι πεπεισμένη ότι είναι ο μοναδικός δρόμος για τα 22 εκατομμύρια σκλαβωμένους, ταπεινωμένους και προσβεβλημένους μαύρους ανθρώπους. Πρέπει να γίνει επανάσταση. Οχι για μένα, αλλά για τα παιδιά μου. Αυτά δεν πρέπει να περάσουν από τον Αδη τον οποίο εγώ πέρασα... Αυτά δεν πρέπει να παλέψουν για εκείνα τα δικαιώματα τα οποία ο κάθε ελεύθερος άνθρωπος έχει από τη γέννησή του".