Συμπαραστεκόμαστε στην οικογένεια του Αντρέα Παπανδρέου για το πένθος της. Τους εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια. Ανεξάρτητα από τις μεγάλες πολιτικές διαφορές που μας χώριζαν με τον εκλιπόντα. Γιατί στη συγκεκριμένη στιγμή, πρώτ' απ' όλα και πάνω απ' όλα, κυριαρχούν στη σκέψη μας οι ανθρώπινες ευαισθησίες.

Ομως δε θ' αποφύγουμε τον πειρασμό να εκφράσουμε ορισμένες σκέψεις μας για όσα μεσολάβησαν τις ημέρες από το θάνατό του μέχρι την κήδευσή του.

Οντως ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μια πολιτική προσωπικότητα της Ελλάδας. Ηταν ιδρυτής και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Διατέλεσε, για ένα μεγάλο διάστημα, πρωθυπουργός της Ελλάδας. Αξιζε συνεπώς να του γίνει μια σεμνή και ευπρεπής κηδεία. Οχι όμως αυτό που έγινε, οι υπερβολές, κυρίως από τα ΜΜΕ, από κρατικά και ιδιωτικά, τα τεράστια έξοδα που έγιναν και ήταν πρόκληση στην εποχή λιτότητας που διανύουμε.

Και όλα αυτά ήταν πρόκληση και για έναν άλλον ακόμα λόγο, αν φέρουμε στη μνήμη μας ορισμένα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας. Γιατί:

1. Στην κατοχή χιλιάδες Ελληνες πατριώτες, εδώ στην Ελλάδα, αγωνίστηκαν με ηρωισμό και αυτοθυσία εναντίον των κατακτητών. Πολλοί απ' αυτούς σκοτώθηκαν, εκτελέστηκαν, εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή από την πείνα. Για όλους αυτούς όμως δεν έγιναν, έστω και εκ των υστέρων, τέτοιες μεγαλοπρεπείς και πολυέξοδες τιμητικές διακρίσεις, ούτε και ηθική και υλική αποκατάσταση για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν στην πατρίδα, στην ελευθερία και στη δημοκρατία. Δεν ήταν τάχα αυτοί αγωνιστές, δεν ήταν πατριώτες, δεν ήταν επαναστάτες;

2. Ηρθε ο Δεκέμβρης του 1944. Τα εγγλέζικα κανόνια και τανκς, τα γερμανοφασιστικά τάγματα ασφαλείας εξόντωσαν χιλιάδες πατριώτες απ' αυτούς που πρωτοστάτησαν στην Εθνική Αντίσταση. Ποιοι απ' αυτούς τιμήθηκαν, ποιοι απ' αυτούς αποκαταστάθηκαν ηθικά, υλικά; Οχι μόνο αυτό δεν έγινε, αλλά οι πιο πολλοί απ' αυτούς που επέζησαν από τους κατακτητές και τον Δεκέμβρη εξοντώθηκαν στα Μακρονήσια, στους τόπους εξορίας και τις φυλακές. Και έγινε κάθε προσπάθεια να ξεχαστούν, να καλυφθούν, να στρεβλωθούν, οι αγώνες τους. 3. Ηρθε ο εμφύλιος πόλεμος. Χιλιάδες αγωνιστές της ΕΑ γέμισαν με τα κουφάρια τους τα φαράγγια της Ελλάδας, πότισαν με το αίμα τους την ελληνική γη, κι έμειναν "άταφοι νεκροί", χωρίς να δεχτούν ένα χάδι από τον πατέρα και τη μάνα, από τ' αδέλφια και τη γυναίκα. Δεν ήταν τάχα κι αυτοί πατριώτες, αγωνιστές, δεν άξιζαν καλύτερης μοίρας;

4. Σήμερα, όσοι απ' τους αγωνιστές της ΕΑ επέζησαν από τη μαύρη λαίλαπα που σάρωσε τη χώρα όλα τα χρόνια, γερασμένοι, σακατεμένοι από τους αγώνες, τις πίκρες και τα βάσανα από τις πολλές διώξεις, ζουν με τις συντάξεις πείνας που τους "χάρισε" το επίσημο κράτος "δικαίου", σαν "τιμητική προσφορά", λόγω λιτότητας.

Και το ερώτημα που τίθεται: Γιατί αυτή η αναλγησία απέναντι σ' αυτούς που έδωσαν τα πάντα για την πατρίδα, τάχα δεν ήταν αγωνιστές, δεν ήταν πατριώτες; Γιατί να περισσεύει ο πλούτος για τους λίγους και η φτώχεια για τους πολλούς;

Αν ζούσε ο εθνικός μας ποιητής ο Κωστής Παλαμάς, θα μας έλεγε: "Ε! Ελληνες δεν το πήρατε ακόμα χαμπάρι; Τη λευτεριά, τη δικαιοσύνη, τα δικαιώματα στη ζωή και την ελευθερία, δεν τα επαιτούν, αλλά τα απαιτούν", δεν τα ζητούν με παρακάλια, αλλά τα παίρνουν με τα ίδια χέρια μοναχοί!". Μόνο με τον αγώνα, συνεπώς, κατακτιέται η ζωή, η λευτεριά και η δικαιοσύνη, πράγμα που κάνουν σήμερα οι συνταξιούχοι, που αποτελούν σήμερα τιμητική πρωτοπορία του λαϊκού μας κινήματος.

Γ. Τ.