Η κλασική πλέον διαπίστωση για τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες, ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, επιβεβαιώνεται σ' όλη τη δραματική της έκταση στις σημερινές συνθήκες κυριαρχίας του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Αυτό είναι το κύριο συμπέρασμα από την τωρινή Εκθεση του Προγράμματος Ανάπτυξης του ΟΗΕ. "Το χάσμα, λοιπόν, μεταξύ φτωχών και πλούσιων χωρών, οι διαφορές μεταξύ εχόντων και μη εχόντων βαθαίνουν όλο και περισσότερο...".

Κατά τα άλλα, καλά ηχεί στ' αυτιά του αναγνώστη η πρόταση των συντακτών της Εκθεσης του ΟΗΕ, σύμφωνα με την οποία, προκειμένου να εξαλειφθούν οι προκλητικότατες αυτές ανισότητες, θα πρέπει να δοθεί βάρος στην οικονομική ανάπτυξη και να δοθούν στους ανθρώπους οι δυνατότητες για μια βελτίωση των συνθηκών ζωής τους. Αναρωτιέται, όμως, κανείς, ποιοι είναι εκείνοι που καρπούνται τα αποτελέσματα μιας οικονομικής ανάπτυξης κάθε φορά που αυτή σημειώνεται; Κι αυτοί, όπως διαπιστώνεται, είναι οι 352 δισεκατομμυριούχοι ανά τον κόσμο που έχουν στην κατοχή τους τόσο πλούτο όσο η σημερινή μισή ανθρωπότητα. Πρόκειται, δηλαδή, για τους μεγαλοκαρχαρίες της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, των οποίων η ακατάσχετη λαιμαργία για υπερκέρδη δεν έχει όρια...

Πάντως, αδιαμφισβήτητο θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι η τάση αυτή της πόλωσης θα συνεχιστεί, με τρομερά αρνητικές συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων σε παγκόσμια κλίμακα: Μόνο στη διάρκεια των περασμένων 15 χρόνων η οικονομική ύφεση και η στασιμότητα σε 100 χώρες του κόσμου έχουν οδηγήσει 1,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους σε συνθήκες φτώχειας. Πρόκειται, δηλαδή, για το ένα τέταρτο του πληθυσμού στον πλανήτη μας. Και η φτώχεια αυτή, πρώτα και κύρια, χτύπησε την Αφρική, τον αραβικό κόσμο, τη Λατινική Αμερική και την πρώην Σοβιετική Ενωση.