Γενικότερες και σοβαρές συνέπειες, σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ, θα έχει η έντονη τον τελευταίο καιρό δραστηριότητα των μεγάλων δυτικοευρωπαϊκών πολεμικών κοντσέρν, ιδιαίτερα των γερμανικών και γαλλικών. Θορυβημένα τα τελευταία από την κάποια μείωση της παραγωγής όπλων, που παρατηρήθηκε τα τελευταία χρόνια, και τον εντεινόμενο ανταγωνισμό των ισχυρών, αμερικανικών ομογάλακτών τους, επιδιώκουν τη σημαντική αύξηση των παραγγελιών και της παραγωγής, αλλά και την αποφασιστική ενίσχυση του ελέγχου τους στην πολιτική εξοπλισμών της ΕΕ, ακόμη και στις αμυντικές βιομηχανίες των χωρών - μελών της. Βασικός μοχλός και μέσο για την επίτευξη των σκοπών τους είναι - ποιος άλλος; - η ΕΕ και τα κεντρικά θεσμικά όργανά της. Ετσι, στις παραμονές ακόμα της Συνάντησης Κορυφής στη Φλωρεντία, εκπρόσωποι της βιομηχανίας εξοπλισμών της Δυτικής Ευρώπης συναντήθηκαν με κομισάριους των Βρυξελλών, προκειμένου να συζητήσουν σχετικά με τη χάραξη μιας κοινής πολιτικής στον τομέα των εξοπλισμών.
Επανέρχονται, λοιπόν, τα περί "Ευρωπαϊκής Αμυντικής Ταυτότητας", στα πλαίσια μιας "κοινής" εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, όπως και τα περί της ανάγκης, να είναι σε θέση η ΕΕ να αντιμετωπίζει στρατιωτικά και σε παγκόσμια κλίμακα ενδεχόμενες κρίσεις. Ανάγκες, που απαιτούν - κατά τη γνώμη πάντα των πολεμικών κοντσέρν - την ενθάρρυνση και την προώθηση μιας αυξημένης και συντονισμένης παραγωγής όπλων στην ΕΕ. Οι κατευθύνσεις αυτές - όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται - είναι το κύριο περιεχόμενο μιας σχετικής απόφασης της Κομισιόν. Η απόφαση αυτή αρχικά είχε κυκλοφορήσει με τη μορφή μιας "ανακοίνωσης", η οποία στη συνέχεια και ήδη από το 1995 είχε μετατραπεί σε ένα υπόμνημα από την ομάδα των ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών.
Παράλληλα και σε συνάρτηση μ' όλα τα παραπάνω, θα πρέπει ν' αναφερθεί το γεγονός ότι ο τερματισμός του ψυχρού πολέμου είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσει σε μια κρίση της ευρωπαϊκής πολεμικής παραγωγής. Χαρακτηριστικό είναι πως το 1992 είχαν "χαθεί" 600.000 θέσεις εργασίας. Ταυτόχρονα, όμως, μειώθηκαν και οι παραγγελίες αγοράς όπλων, μιας και μειώθηκαν δραστικά οι προϋπολογισμοί των χωρών - μελών της ΕΕ, λόγω των σκληρών μέτρων λιτότητας, που απορρέουν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Πιο συγκεκριμένα, οι "αμυντικές" δαπάνες στη Δυτική Ευρώπη μειώθηκαν από 180 δισεκατομμύρια δολάρια, που ήταν το 1984, στα 173 δισ. το 1994.
Στην πραγματικότητα, όμως, επιδιώκονται δύο βασικοί στόχοι από τις μεγάλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κυρίως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Ο πρώτος είναι η παραπέρα στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στόχος που γίνεται ιδιαίτερα φανερός από τη διάταξη, τον εξοπλισμό και τα προγράμματα γενικότερα εκείνων των δυνάμεων, που προορίζονται ν' αναπτύσσουν στρατιωτική δράση σε παγκόσμια κλίμακα, όπως το περιβόητο Ευρωπαϊκό Σώμα Στρατού. Ο δεύτερος στόχος επιδιώκει την πολύμορφη ενίσχυση των μεγάλων πολεμικών κοντσέρν, ώστε να διατηρήσουν και αυξήσουν τα μεγάλα κέρδη τους και, ταυτόχρονα, να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους ισχυρούς ανταγωνιστές τους, των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, οι οποίοι όταν βρίσκονται σε κρίση παίρνουν επιχορηγήσεις από το Πεντάγωνο. Αυτοί είναι οι λόγοι, που οδηγούν στην επιτάχυνση της παραγωγής και του εμπορίου όπλων της ίδιας της ΕΕ, αλλά και της εξαγωγής τους σε τρίτες χώρες, όπως και του ξεπεράσματος του σημερινού "κατακερματισμού" της παραγωγής εξοπλισμών στα πλαίσια της Κοινότητας.
Σχετικά, στην παραπάνω απόφαση της Κομισιόν υπογραμμίζεται ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί με "αυξανόμενη ταχύτητα" μια εσωτερική αγορά εξοπλιστικών προϊόντων, για την εξαγωγή οπλικών και στρατιωτικών συσκευών και να εγκαθιδρυθεί ένα σύστημα ελέγχου, όπως κάτι τέτοιο υπάρχει ήδη από το 1995 για στρατιωτικούς σκοπούς. Ταυτόχρονα, η Κομισιόν έχει τη σταθερή πρόθεση να επεκτείνει τις κατευθυντήριες γραμμές και στις εξοπλιστικές βιομηχανίες των άλλων κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που στην πράξη σημαίνει: Η Ευρωπαϊκή Ενωση, με άλλα λόγια δηλαδή τα γιγάντια πολεμικά κοντσέρν της Γερμανίας και της Γαλλίας, θα είναι εκείνη που θα καθορίζει τις αναγκαίες παραγγελίες, ουσιαστικά θα ελέγχει και θα κατευθύνει τις αμυντικές βιομηχανίες και τις πολιτικές γενικότερα των χωρών - μελών της ΕΕ.
Ο Γάλλος πρόεδρος της "Γιουροβισάιλ", Ντάμιελ Μπουχλέτ, σχετικά με τα παραπάνω, υπογραμμίζει ότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και η Γαλλία, με την ανάπτυξη και την κατασκευή των πυραυλικών συστημάτων ILAN, HOT και ROLAND, έχουν γίνει ήδη "οι σκαπανείς της ευρωπαϊκής συνεργασίας εξοπλισμών". Τονίζει ακόμη, ότι ενόψει των πολλαπλών "απειλών", που επικρέμανται πάνω από την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα πρέπει να εισαχθούν νέα οπλικά συστήματα, "προκειμένου ν' ανταποκριθεί σε απαιτήσεις των πεδίων των μαχών, όπως είναι η στρατηγική κινητοποίηση, η ευλυγισία, η ικανότητα επιβίωσης, η σύνδεση μεταξύ ανίχνευσης καθοδήγησης και επίδρασης...". Ηδη, η ΕΕ δίνει γενναία υποστήριξη στην έρευνα και ανάπτυξη των τεχνολογιών για στρατιωτικούς σκοπούς. Κι όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, ήδη το ένα τρίτο του προϋπολογισμού, το οποίο προβλέπεται για τις έρευνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, διατίθεται για τους σκοπούς αυτούς.
Σημαντικό ρόλο στα σχέδια της παραπέρα στρατιωτικοποίησης της ΕΕ παίζει η Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση (ΔΕΕ), η οποία έχει εξελιχθεί - κατά την Κομισιόν - σε "αμυντικό συστατικό στοιχείο" της Κοινότητας. Στη ΔΕΕ, όπως αναφέρεται, αρμόδια για τη συνεργασία στον τομέα των εξοπλισμών είναι η Δυτικοευρωπαϊκή Ομάδα Εξοπλισμών, η οποία μελλοντικά θα πρέπει να συνεργάζεται στενά με τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προκειμένου ν' αναπτυχθεί μια κοινή πολιτική εξοπλισμών. Εκφράζεται μάλιστα η "λύπη" για το γεγονός, ότι λόγω των διαφορετικών απόψεων που υπάρχουν μεταξύ κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν έχει ακόμα επιτευχθεί ο σχηματισμός ενός Ευρωπαϊκού Πρακτορείου Εξοπλισμών, το οποίο προβλέπεται από τη Συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το πρακτορείο αυτό θα αναλάβει να ορίζει τις ανάγκες των ευρωπαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων σε όπλα και στρατιωτικούς εξοπλισμούς γενικότερα.
Feeds
"Μαύρες λίστες" σε βάρος κομμουνιστών και αριστερών 
