Τo 1996 μπορεί με σιγουριά πλέον να χαρακτηριστεί και ως χρονιά των ιδιωτικοποιήσεων. Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας παραδίδεται, με την καθοδήγηση της κυβέρνησης των "εκσυγχρονιστών", στα χέρια των ιδιωτών, γεγονός που επισφραγίστηκε και με την ψήφιση του νομοσχεδίου, με τον ψευδεπίγραφο τίτλο του εκσυγχρονισμού των ΔΕΚΟ. Σ' αυτό το έργο, το ρόλο πιλότου ανέλαβε ο ΟΤΕ. Η μεγαλύτερη και η πιο κερδοφόρα ελληνική επιχείρηση, που εξαιτίας του χαρακτήρα των υπηρεσιών της έχει και πολύμορφο στρατηγικό χαρακτήρα. Η επιλογή του ΟΤΕ για έναν τέτοιο ρόλο δεν είναι τυχαία. Οι πολυεθνικές και οι μεγάλες δυνάμεις που κρατάνε την μπαγκέτα της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, ενδιαφέρονται να πατήσουν πόδι στον ιδιαίτερα νευραλγικό χώρο των ελληνικών τηλεπικοινωνιών. Οπως τη μέλισσα το μέλι, τους τραβάνε τα μεγάλα κέρδη, που θα έχει και τα επόμενα χρόνια ο Οργανισμός, η γενικότερη σημασία του, αλλά και οι προοπτικές της συγκεκριμένης αγοράς.

Η αρχή έγινε με τη μετοχοποίηση του 8% του ΟΤΕ. Ομως, η ιδιωτικοποίηση δεν περιορίζεται εκεί. Η ίδρυση θυγατρικών στις πιο κερδοφόρες υπηρεσίες στις οποίες ως ισότιμοι συνεταίροι καλούνται να συμμετέχουν μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες, είναι μια άλλη πλευρά το ίδιο επικίνδυνη με την πρώτη. Επίσης, η υπολειτουργία υπηρεσιών ή η καθυστέρηση για την ανάπτυξη νέων προϊόντων (π. χ. κινητή τηλεφωνία) αφήνουν ανοιχτό το πεδίο σε ιδιωτικές εταιρίες του κλάδου να λυμαίνονται την αγορά και να κυριαρχούν εκεί που ο ΟΤΕ και άλλοι δημόσιοι Οργανισμοί, ΕΛΤΑ, ΟΣΕ, ΟΑ, θα μπορούσαν να έχουν τον πρώτο λόγο και συνιστούν μια έμμεση μορφή ιδιωτικοποίησης. Καθεστώς πλέον για τον ΟΤΕ αλλά και τους άλλους Οργανισμούς, αποτελούν οι λογής - λογής σύμβουλοι μελετών που προσλαμβάνονται για να προωθηθούν τα σχέδια του "εκσυγχρονισμού". Στα πέντε δισεκατομμύρια δραχμές έφτασε το κόστος των συμβούλων μόνο για τη διαδικασία μετοχοποίησης του ΟΤΕ. Το χειρότερο όμως είναι, πως το περιεχόμενο και η υλοποίηση των μελετών αυτών, τις οποίες πάλι αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας εξωτερικοί σύμβουλοι, δεν προσβλέπουν στον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα προς όφελος της εθνικής οικονομία και δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μετάφραση στα ελληνικά των εντολών του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ, για την εναρμόνισή μας με την κοινοτική νομοθεσία και την καλύτερη εξυπηρέτηση της δράσης και των σχεδίων των ευρωπαϊκών και άλλων πολυεθνικών. Την αδιέξοδη αυτή πολιτική για τα εθνικά συμφέροντα, ολοκληρώνει το αδιαφανές σύστημα των προμηθειών, που κορφή του παγόβουνου είναι και η υπόθεση των ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ.

Αναρωτιέται κανείς: για πιο δημόσιο τομέα θα μπορούμε να μιλάμε σε λίγα χρόνια, αν δε σταματήσει η καταστροφική αυτή επιχείρηση; Ποια εθνική ανάπτυξη θα μπορούμε να σχεδιάζουμε όταν τα εργαλεία που σήμερα διαθέτουμε, δηλαδή οι δημόσιες επιχειρήσεις, ή θα έχουν ξεπουληθεί ή θα βρίσκονται υπό την κηδεμονία και τον ασφυκτικό έλεγχο των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων; Ποια εθνικά συμφέροντα θα καλείται η εκάστοτε κυβέρνηση να "υπερασπίσει" όταν "γη και ύδωρ" θα έχουν παραδοθεί στις πολυεθνικές, πριν ακόμα οι πρεσβευτές του "τέταρτου ράιχ" αφιχθούν στην πόλη των Αθηνών..;