"Η ευαισθητοποίηση των μαθητών στην πολιτιστική κληρονομιά και στις σύγχρονες μορφές τέχνης". Η φράση περιέχεται σε Δελτίο Τύπου του ΥΠΠΟ, που αναφέρεται στο νέο κύκλο του προγράμματος "Μελίνα". Εκείνο που φιλοδοξεί να βάλει, δήθεν, φτερά στη φαντασία των μαθητών και να τους ευαισθητοποιήσει σχετικά με την "ανάδειξη της εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς". Ακριβώς. Να τους ευαισθητοποιήσει για πράγματα με τα οποία η κρατική μηχανή είναι ανάλγητη, σκληρή και πολλές φορές καταστροφική.

Ακόμα και αν αυτή η φαντασία των μαθητών αποκτήσει φτερά, ένα πέταγμα αρκεί... Ενα πέταγμα φτάνει για να δει από ψηλά τις συνέπειες της κρατικής "ευαισθησίας": Τη μετατροπή της Αθήνας σε απέραντη τσιμεντούπολη είτε με τη "νεοφιλελεύθερη" συναίνεση, είτε τη "σοσιαλιστική" ανοχή, είτε ακόμα με την "εκσυγχρονιστική" συνενοχή. Για χάρη του τσιμεντένιου θεάματος τα νεοκλασικά της Αθήνας έγιναν πολυώροφοι όγκοι και όσα δεν είχαν αυτή την τύχη, εγκαταλείφθηκαν κάπου στην Πλάκα και στον Κεραμεικό. Θα δει την Ακρόπολη να αναστηλώνεται επί εικοσαετία. Τον ευαίσθητο Μετροπόντικα να επελαύνει στις αρχαιότητες και για χάρη του να μισογκρεμίζεται το εργοστάσιο "Φιξ". Τις ευαίσθητες μπουλντόζες του Λαμπράκη να επελαύνουν στο Πάρκο Ελευθερίας, τα ευαισθητοποιημένα υπουργεία να συναποφασίζουν πώς να γίνει το Πάρκο της Ρηγίλλης ιδιωτικό μουσείο.

Αν η παιδική φαντασία πετάξει εκτός Λεκανοπεδίου, θα δει ότι με ιδιαίτερη "ευαισθησία" κάθε χρόνο "αναστηλώνεται" στα λόγια ο Επικούρειος Απόλλωνας. Θα δει ακόμα την "ευαίσθητη" κατεδάφιση του πρώην "Βασιλικού Θεάτρου" στη Θεσσαλονίκη. Και με πόση, αλήθεια, "ευαισθησία" αποφασίζεται το θάψιμο των φυλακών του Γεντί Κουλέ, αλλά και της Αίγινας. Αλλωστε, σε ένα τόσο "ευαισθητοποιημένο" κράτος η "εθνική πολιτιστική κληρονομιά" είναι μόνο θέμα ..."αισθητικής". Και οι μνήμες της πικρής πρόσφατης ιστορίας "χαλάνε" τη φτιασιδωμένη εικόνα του, ταράζουν την "ευαίσθητη" του ηρεμία του. Σίγουρα, τόση σαρωτική "ευαισθησία" δε θα την αντέξουν οι παιδικές ψυχές...