Να ορισμένες από τις αξιώσεις, που πρόβαλαν προεκλογικά οι μεγαλοβιομήχανοι, με υπόμνημα που είχαν στείλει στους αρχηγούς των κομμάτων:

• Οριστική κατάργηση κάθε ιδέας κοινωνικής ασφάλισης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
• Κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, μέσω της "δυνατότητας καθορισμού αμοιβών μικρότερων από τις προβλεπόμενες στις συλλογικές συμβάσεις" για μια σειρά περιπτώσεις περιοχών και επιχειρήσεων.
• Κατάργηση των περιορισμών στις απολύσεις.
• Κατάργηση της αποζημίωσης που δικαιούνται οι απολυμένοι εργάτες.
• Ακόμα μεγαλύτερη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, φόρων ή άλλων "επιβαρύνσεων" που έχουν σήμερα.
• Αυστηρότητα και πειθαρχία στην εισοδηματική πολιτική του δημοσίου και στις προσλήψεις, ώστε να μπορούν και οι ίδιοι να δίνουν ισχνές μισθολογικές αυξήσεις στον ιδιωτικό τομέα.
• "Γενναίο και γρήγορο" πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων.
• Την "κατάργηση των φοροαπαλλαγών που δεν εξυπηρετούν αναπτυξιακούς σκοπούς", που δεν αναφέρονται, δηλαδή, σε προκλητικά προνόμια προς αυτούς τους ίδιους.
• Την υποτίμηση ουσιαστικά της δραχμής, για "τη διαμόρφωση ρεαλιστικών και βιώσιμων ισοτιμιών".
• Ακόμα φτηνότερο χρήμα από τις τράπεζες, την κατάργηση των επιβαρύνσεων στα δάνεια χρηματοδότησης, μαζί με την παραπέρα πτώση των επιτοκίων των τραπεζών.
• Το ξαναμοίρασμα της πίτας των μεγάλων έργων του δημοσίου και την ενίσχυση της συμμετοχής των βιομηχάνων στις κρατικές προμήθειες.
• Την καταστρατήγηση των όποιων ελάχιστων περιβαλλοντολογικών ελέγχων για την εγκατάσταση και λειτουργία βιομηχανικών μονάδων.
• Τον καθορισμό τιμολογιακής πολιτικής της ΔΕΗ, που θα παρέχει φτηνό ρεύμα στις βιομηχανικές επιχειρήσεις.