- Ξέρεις τι σημαίνει "ΣΦ";

- Οχι.

- Ούτε εγώ ήξερα, μέχρι που πήγα στο υπουργείο Εσωτερικών κι είδα να ψάχνουν το φάκελο του ξαδέλφου μου. "Εντάξει, λέει μία υπάλληλος, δεν έχει ΣΦ, είναι καθαρός"! Ακου λοιπόν τον παραλογισμό του "ΣΦ". Ο ξάδερφός μου γεννήθηκε το '51, όταν ακόμα το ελληνικό κράτος θεωρούσε τον πατέρα του "Ελληνα το γένος". Το '52 το κράτος θεώρησε τον θείο μου "μη Ελληνα το γένος" κι έτσι βάλανε και στο δικό του φάκελο την ένδειξη "ΣΦ" Σημαίνει "σλαβόφωνος"! Ο θείος μου λοιπόν, που βγήκε δυο φορές αντάρτης στο βουνό για αυτά εδώ τα χώματα κι έλεγε στα στερνά του "άμα πεθάνω να με κάψετε και να ρίξετε τη στάχτη μου στο Βαρδάρη να φτάσει μέχρι κάτω στη Θεσσαλονίκη", αυτός ο θείος μου δεν μπόρεσε ούτε νεκρός να γυρίσει στην πατρίδα. Ο ξάδερφός μου, παρότι γεννήθηκε έξω, επέστρεψε τελικά, γιατί δέχτηκαν ότι είχε πάρει αυτοδίκαια την ιθαγένεια όταν γεννήθηκε, αφού ακόμα τότε ο πατέρας του θεωρούνταν Ελληνας στο γένος. Αυτό, λοιπόν, σημαίνει "ΣΦ". Ξέρεις πόσοι έχουν κάνει περιουσίες μόνο και μόνο γιατί στο φάκελο του γείτονά τους γράφτηκε αυτό το "ΣΦ"; Ψάξε στις περιουσίες της Φλώρινας και στα γύρω χωριά. Ξέρεις τι είναι να παίρνεις άδεια να έρθεις σαν τουρίστας στο χωριό σου, να πηγαίνεις στο σπίτι σου και να βλέπεις άλλον μέσα και μάλιστα να μη σε κερνάει έναν καφέ;

Βράδυ Κυριακής, στο Λαιμό της Πρέσπας. Είναι η στιγμή που θες να σπάσεις το στυλό, αφού νιώθεις ανίκανος, έστω και να καταγράψεις όσα ακούς, πόσο μάλλον να τα κάνεις και μεταδόσιμα, γραπτά ικανά να φέρουν το πάνω κάτω, να πάψει να υπάρχει το "ΣΦ", να ηρεμήσει κι ο Γιώργης που δεν είναι "ΣΦ", αλλά την ώρα που δουλεύει την πέτρα, σαλτάρει και βγάζει απ' τα κατάβαθα της ψυχής του ένα "άι σιχτίρ ρε! Εγώ είμαι κομμουνιστής! Πώς να το δεχτώ αυτό που ζω γύρω μου; Ρε, αυτωνών, οι παππούδες των παππούδων τους γεννήθηκαν εδώ. Ναι, ρε, έτσι μου 'ρχεται να φωνάξω: "Κι εγώ Σλάβος και Μακεδόνας είμαι, ρε. Γεννήθηκα εδώ! Ποιοι είναι αυτοί που δε μ' αφήνουν να πάρω ούτε μία πέτρα από δω να την πάω εκεί;".

Αργά το βράδυ η παρέα στην ταβέρνα μεγάλωνε. Οι σημειώσεις στο μπλοκάκι άρχισαν να γίνονται πιο συγκεκριμένες. Ισα που είχαμε αρχίσει να νιώθουμε γιατί το πρωί στο Πολιτιστικό Κέντρο της Φλώρινας το πιο παρατεταμένο χειροκρότημα έπεσε όταν ο Χαρίλαος αναφέρθηκε εκτενώς στη μεγάλη προσφορά των Σλαβομακεδόνων στους αγώνες για την υπεράσπιση της πατρίδας από τους διάφορους κατακτητές. Ισα που είχαμε αρχίσει να μπορούμε να μεταφράσουμε τα λόγια του Σταύρου, του κοινοτάρχη του Αγ. Παντελεήμονα, που το μεσημέρι έλεγε στο τραπέζι "αυτές οι πέτρες, αυτά τα χώματα, έχουν κι ανθρώπους. Ητανε πάντα εδώ, δεν ήρθανε. Οι παππούδες μας άφησαν καλά πράγματα κι έχουμε φτάσει στο σημείο η ΕΤ-3 να μεταδίδει τα τραγούδια και τους χώρους μας κι εδώ στο πανηγύρι, στο γάμο να απαγορεύονται! Ομως όλοι μεγαλώσαμε μ' αυτά. Είναι τα τραγούδια μας, τα θέλουμε! Είναι σ' άλλη γλώσσα, των πατεράδων μας. Ξέρεις γιατί μιλάνε; Για ανθρώπους, για τα καθημερινά, για τον έρωτα. Γιατί τ' απαγορεύουν; Τους ενοχλεί, λένε, η γλώσσα. Ξέρεις που έχουμε φτάσει; Αυτό το χωριό έχει άλλο ένα χωριό από την άλλη μεριά των συνόρων. Οι μισοί συγγενείς δεν μπορούν να έρθουν στο γάμο των άλλων μισών. Εχουμε μάνα με τέσσερα παιδιά. Δεν μπορεί να πάρει σύνταξη πολύτεκνου, γιατί το ένα της παιδί το έχουν διαγράψει σαν "μη Ελληνα το γένος""!

Αυτό περίπου, λοιπόν, σημαίνει "ΣΦ". Κι αυτά είναι μόνο λίγα απ' όσα μάθαμε στο περιθώριο μιας απλής εκδήλωσης για το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας που έγινε στη Φλώρινα.

Θ. Λ.