Για τους νεκρούς των ναρκωτικών | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΟΜΟΚΕΝΤΡΑ

Για τους νεκρούς των ναρκωτικών

Του Μ. ΜΕΡΑΚΛΗ

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν ο κόσμος ατενίζει κατά την παράδοση με ανανεωμένες ελπίδες το μέλλον, άλλοι δυο νέοι άνθρωποι πέθαναν από ναρκωτικά. Ο ένας ξεψύχησε στη "Σωτηρία", όπου τον μετέφερε η φίλη του. Ο άλλος, πιο έρημος, πιο μόνος, έσβησε στο δωμάτιο ενός παράμερου ξενοδοχείου+ατ ήταν τρόφιμος του Κορυδαλλού, είχε βγει, ελεύθερος με τριήμερη άδεια (αυτή η έξοδος στην ελευθερία, που είναι ακριβώς το αντίθετο: είσοδος στη σκλαβιά ενός κόσμου, που όλα τα έχει ανατρέψει, όλα τα ζει ανάποδα).

Το 1994 οι νεκροί των ναρκωτικών έφτασαν τους 145. Κανονικά πρέπει να είναι πολύ περισσότεροι, γιατί τέτοιες μετρήσεις ποτέ δεν είναι ακριβείς. Η ηλικία τους κυμαίνεται γενικά ανάμεσα στα 20 και στα 30 χρόνια. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Ασφαλώς υπάρχει η κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια, η έλλειψη απασχόλησης, η ανεργία, το αβέβαιο και σκοτεινό μέλλον. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και κάτι άλλο: η συντριβή των ιδανικών που φυτρώνουν στις νεανικές καρδιές, η απογοήτευση απ' τη διάψευση των προσδοκιών που τρέφουν οι νέοι άνθρωποι και που σβήνουν γρήγορα μέσα σ' ένα κόσμο ανθρωποφαγικό, που φαίνεται και ασύντριφτος. Είναι οι βαθιές πληγές που προκαλεί η θέα αυτού του αποτρόπαιου κόσμου. Οι νέοι δεν αντέχουν τη θέα του, την αρνούνται, αρνούνται τον κόσμο αυτό. Ονειρεύονται έναν άλλο. Και τον πλάθουν+ατ με τα ναρκωτικά!

Υπάρχει μια σχέση ανάμεσα σ' αυτούς τους θανάτους και τους θανάτους των νέων της Κατοχής και της Αντίστασης. Πρώτοι και τότε οι νέοι στις μακρές λίστες των νεκρών αγωνιστών. Με το ίδιο στο βάθος ψυχόρμητο κίνητρο: την άρνηση του κόσμου που υπάρχει. Τότε τον πολεμούσαν βαδίζοντας ενάντιά του. Τώρα τον πολεμούν φεύγοντας απ' αυτόν - δεν τον πολεμούν. Ομως η ουσία είναι η ίδια: ο ασυμβίβαστος νέος αηδιάζει μπροστά σ' ένα κόσμο που δεν είναι ο δικός του, που είναι η άρνηση του δικού του. Πρέπει να δεχόμεθα πως και τώρα οι νέοι που τους σκοτώνουν τα ναρκωτικά είναι απ' τα καλύτερα παιδιά μας, από τους πιο ευαίσθητους ανθρώπους, που η παρουσία τους θα έλαμπε σ' ένα κόσμο ισορροπίας και δικαιοσύνης. Και γι' αυτό, το κενό που φέρνει η απουσία τους είναι πολύ μεγάλο, είναι βαθύ.

Αχ, και να γινόταν οι σύριγγες που τρυπούν θανάσιμα τις τρυφερές σάρκες των παιδιών μας λόγχες, για να ξεσκίσουν το βρωμισμένο σώμα του συστήματος που τα θανατώνει!