Η παραπάνω εκτίμηση δε γίνεται φυσικά για πρώτη φορά, αφού ο τέτοιος πολιτικός ρόλος του "ΣΥΝ" και η ηγεσία του έχει δώσει πολλές φορές στο παρελθόν εξετάσεις ρεζέρβας του συστήματος, και μάλιστα με επιτυχία. Το καινούριο στοιχείο που υπάρχει εδώ και λίγο καιρό, σε σχέση με το "ΣΥΝ", είναι ο "νέος" ρόλος που έχει αναλάβει να παίξει, ο οποίος συμπυκνώνεται στα εξής: Ενώ ιδεολογικοπολιτικά ταυτίζεται με το ΠΑΣΟΚ, να παραμένει οργανωτικά ξεχωριστό σχήμα, να ανακόπτει, προσωρινά ίσως, τις φανερές ερωτοτροπίες μαζί του και να εμφανίζεται δήθεν αντιπολιτευτικός, έτσι ώστε να γίνεται πειστικός στις λαϊκές μάζες που δυσαρεστούνται με το κυβερνητικό κόμμα, για να τις συγκρατεί στις γραμμές του. (Δηλαδή, ανάχωμα με όλη τη σημασία της λέξης). Από την άλλη, η τυπική οργανωτική του αυτονομία, που του δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής στα διάφορα σενάρια, του επιτρέπει ταυτόχρονα να κινείται σαν εκκρεμές, πότε προς το ένα σκέλος του δικομματισμού, πότε προς το άλλο και άλλοτε να "ισορροπεί" ανάμεσα στα δύο.

Αυτός ο "νέος" ρόλος αρχίζει βασικά να παίζεται αμέσως μετά τις δημοτικές- νομαρχιακές εκλογές, με εμφανή την προσπάθεια να αμβλύνει τις εντυπώσεις της άνευ όρων παράδοσής του στο ΠΑΣΟΚ, εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν, βάσιμα και πιο έντονα από πριν, στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Την ίδια στιγμή, αυτή η "νέα" στάση του "ΣΥΝ" εξυπηρετεί και τις εσωκομματικές ισορροπίες, ενώ λειτουργεί και σαν αντίβαρο στους σχεδιασμούς της καραδοκούσας Δαμανάκη.

Ωστόσο, μια πρώτη ματιά στις θέσεις του, αλλά και στην πρακτική του, είναι αρκετή, προκειμένου να φανεί η πραγματικότητα, όπως την εκτιμά το ΚΚΕ. α) Είναι κάτι παραπάνω από διαπιστωμένη η θεσμολαγνία του "Συνασπισμού". Ολη η πολιτική του εξαντλείται στην αποθέωση και στη βελτίωση των αστικών θεσμών και της λειτουργίας τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι το παιχνίδι της προεδρολογίας το κατέκρινε, στη βάση του ότι ο θεσμός της Προεδρίας δεν είναι πασαρέλα (!) και όχι στη βάση του αποπροσανατολισμού του λαού (που επιχειρεί και μέσα από την προεδρολογία ο δικομματισμός), όχι στη βάση των σεναρίων που ξετυλίγονται και με αφορμή την εκλογή νέου Προέδρου την άνοιξη. Ακόμα, κάνοντας λόγο για αναθεώρηση του Συντάγματος, περιορίζεται σε ταυτόσημες προτάσεις με αυτές της Β. Παπανδρέου και άλλων "εκσυγχρονιστών" του ΠΑΣΟΚ. Κουβέντα δεν κάνει για τα προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου και για την εξάρτηση της χώρας που κατοχυρώνει το Σύνταγμα.

β) Σε σχέση με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο "ΣΥΝ" βρίσκεται σε αναμονή λαγών με πετραχήλια. Ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι το Μάαστριχτ θα "αναθεωρηθεί" προς το χειρότερο και ότι σε κάθε περίπτωση θα ενισχυθούν ή θα μείνουν άθικτες οι βασικές δομές του, προσανατολίζει τον κόσμο που τον ακολουθεί στην "πάλη" (δηλαδή, στην υποβολή προτάσεων (!) στο Διευθυντήριο της ΕΕ) για αλλαγές βελτίωσης της συνθήκης... Πάντα στη λογική ότι η ΕΕ είναι μονόδρομος...

γ) Πολύ χαρακτηριστική είναι και η στάση των εκπροσώπων του στη ΓΣΕΕ και σε άλλες μαζικές οργανώσεις, όπου στηρίζουν τα πεπραγμένα της ΠΑΣΚΕ και ταυτόχρονα διεκδικούν θεσούλες μέσα στην ΟΚΕ, ένα θεσμό κατ' εξοχήν συναινετικό, θεσμό ιδεολογικής ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης.

δ) Η σκανδαλώδης και προκλητική προβολή του από τα ΜΜΕ, σε αντίθεση με τη στάση που αυτά κρατούν κατά κανόνα απέναντι στο ΚΚΕ, αποτελεί μια ακόμα απόδειξη του ρόλου του σαν αναχώματος και των πάρε - δώσε της ηγεσίας του με την άρχουσα τάξη.

Η συγκέντρωση των απαραίτητων δυνάμεων μπορεί και πρέπει να αρχίσει τώρα. Βασική της προϋπόθεση είναι η δράση. Και μέσα σ' αυτή, το ισχυρό μέτωπο ενάντια στο ρεφορμισμό και στον οπορτουνισμό. Ο απεγκλωβισμός από την επιρροή τους πολλών εργαζομένων είναι όρος για την επιτυχή διεξαγωγή της πάλης, ενάντια στο σύστημα της εξάρτησης και των πολυεθνικών, ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Μάκης ΜΑ+ΔΚΙΛΗΣ