Τα παραπάνω έγραφε ο "Ρ" από αυτή τη στήλη στις 8-12-94 για τις υποθέσεις των υποκλοπών και της ΑΓΕΤ. Είναι, λοιπόν, σαφές ότι οι κομμουνιστές δεν μπορούν να κατηγορηθούν για αυταπάτες. Δεν ανήκουν σε εκείνους που αντιμετωπίζουν το θέμα των αναστολών, από τη σκοπιά ότι, αν τα Ειδικά Δικαστήρια συσταθούν, θα εξιχνιάσουν τα σκάνδαλα και θα καταδικάσουν το πολιτικό σύστημα που τα παράγει. Το ΚΚΕ στέκεται απέναντι στο ζήτημα πολιτικά, γιατί μέσα από την κίνηση του πρωθυπουργού, όχι μόνο επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις και οι αποκαλύψεις του σχετικά με το πολιτικό σύστημα της άρχουσας τάξης, αλλά και γιατί οι δικομματικοί εταίροι παρέχουν άλλη μια απόδειξη των προθέσεών τους.

***

Αλλωστε, ο ίδιος ήταν σαφής στη χτεσινή του συνέντευξη στα ΝΕΑ. "Δεν τίθενται σε αμφισβήτηση" οι αποφάσεις της Βουλής, είπε, αλλά "εκτός από τη δικανική εκτίμηση" υπάρχει και η "πολιτική απόφαση". Δηλαδή, ναι, τα στοιχεία υπάρχουν για τις παραπομπές - κατά την κυβέρνηση - αλλά πολιτικοί λόγοι πρέπει να μας οδηγήσουν στο ότι δεν υπάρχουν! Αυτό λέει, τελικά, ο πρωθυπουργός, αφού έτσι επιτάσσει η συναίνεση, ομολογώντας, ουσιαστικά, τη συγκάλυψη.

Τα παραπάνω δε σημαίνουν, βέβαια, ότι στη συναινετική πορεία θα πάψουν να υπάρχουν αντιθέσεις ανάμεσα στους φορείς της αστικής πολιτικής. Μόνο που όλο και περισσότερο αυτές οι αντιθέσεις θα περιορίζονται ευκρινώς στα "μικρά" και δευτερεύοντα ζητήματα. Τα οποία, καθώς θα προχωρά η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, δε θα λείψουν περιπτώσεις που θα επιχειρηθεί να εμφανιστούν ως "σημαντικά" για να επικαλυφθούν οι "συμφωνίες κυρίων" στα κεντρικά θέματα της πολιτικής σκηνής. Ομως ο "κύβος ερρίφθη". Οποιες κι αν είναι αυτές οι επιμέρους αντιθέσεις - διαχειριστικού, κυρίως, χαρακτήρα - σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται πλέον να θέτουν σε κίνδυνο τη βασική αρχή: Τη συναίνεση.

Παράλληλα, η πρόταση αναστολής, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα μέτρα "θεσμικού χαρακτήρα", αποτελεί ενίσχυση της τακτικής του ΠΑΣΟΚ, ώστε να διατηρήσει τον έλεγχο των κινήσεων στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Ειδικότερα, συνιστά πρωτοβουλία του Α. Παπανδρέου, ώστε να ελέγξει τα πράγματα, όχι μόνο σε σχέση με τον εταίρο του της ΝΔ, αλλά και σε σχέση με τους εσωκομματικούς του αντιπάλους.Παίζοντας στο πεδίο του"εκσυγχρονισμού", δηλαδή στο "γήπεδο" της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης, ο πρωθυπουργός επιχειρεί να αναδειχτεί κυρίαρχος, βάζοντας τη δική του σφραγίδα σε θέματα, όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος. Του Συντάγματος της εποχής του Μάαστριχτ...

***

Αντιδράσεις που δεν είναι δυσεξήγητες. Οσοι όμως επιδιώκουν να τις αποδώσουν αποκλειστικά στα προσωπικά χαρακτηριστικά των διαφωνούντων, στέκονται στην επιφάνεια. Παρά τα υπαρκτά ζητήματα συνείδησης που επικαλούνται όσοι δηλώνουν αντίθετοι στην απόφαση του πρωθυπουργού, υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό που καθορίζει τη στάση τους. Και αυτό σχετίζεται άμεσα με τη μη δυνατότητα των τελευταίων, όπως π.χ. ο Δ. Τσοβόλας, να λειτουργήσουν με βάση τις αρχές του δικομματισμού της συναίνεσης. Προσκολλημένοι στον παρελθόν της φραστικής και κάλπικης αντιπαράθεσης, στην εποχή των τεχνητών διαχωριστικών γραμμών, βλέπουν ότι στο παρόν καθεστώς δεν υπάρχει γι' αυτούς ζωτικός χώρος.

Σε κάθε περίπτωση, οι τελευταίοι δεν αποτελούν κίνδυνο για το συναινετικό τοπίο που, σε ό,τι τους αφορά, είτε θα τους "αλέσει", είτε θα τους αποβάλει. Αν κάποιοι αποτελούν πραγματικό κίνδυνο, είναι οι εργαζόμενοι και οι αγώνες τους, που, όπως επιδιώκουν οι κομμουνιστές, μπορούν να ταράξουν τη φιλοτεχνούμενη "γαλήνη" του αντιλαϊκού συστήματος.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ομως, ο "κύβος ερρίφθη". Οποιες κι αν είναι αυτές οι επιμέρους αντιθέσεις - διαχειριστικού, κυρίως, χαρακτήρα - σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται πλέον να θέτουν σε κίνδυνο τη βασική αρχή: Τη συναίνεση