Οι εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες και οι κομματικές επιδιώξεις εξακολουθούν, δυστυχώς, να αποτελούν το γνώμονα με τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση χαράζει την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Οι εσωτερικές πολιτικές διεργασίες για την ανάδειξη του νέου Προέδρου της χώρας, που αναμένεται να κορυφωθούν την προσεχή άνοιξη, δημιουργούν τους όρους που η κυβέρνηση - κατά κύριο λόγο - λαμβάνει υπόψη της, προκειμένου να προχωρήσει στις επιλογές της για την εξωτερική πολιτική που ακολουθεί. Ομως, οι διεθνείς εξελίξεις, οι διεθνείς σχέσεις της χώρας, δεν είναι δυνατόν να παρακολουθήσουν και δεν παρακολουθούν τις κομματικές "ανάγκες" της κυβέρνησης. Η εκδίκαση της υπόθεσης του εμπάργκο, για παράδειγμα, που έχει επιβάλει η Αθήνα κατά των Σκοπίων, θα ξεκινήσει στις αρχές του επόμενου μήνα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο ελάχιστα ενδιαφέρεται για τις ελληνικές εσωτερικές εξελίξεις.

Η ελληνική κυβέρνηση, αν και γνωρίζει, όπως όλοι άλλωστε, ότι η απόφαση του δικαστηρίου θα είναι καταδικαστική, μελετά και προσαρμόζει τις αντιδράσεις της με βάση τις ανάγκες του εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού. Ετσι, λοιπόν, αν και αποδέχεται την ανάγκη για την πραγματοποίηση μιας "πολιτικής κίνησης", η οποία θα βγάλει την υπόθεση από το τέλμα και ασφαλώς θα γλιτώσει τη χώρα από μια βέβαιη καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, η κυβέρνηση επιλέγει, για μια ακόμη φορά, να "ρισκάρει" και να επιδιώξει τη μετάθεση του προβλήματος στο μέλλον. Μετά, δηλαδή, από την ανάδειξη του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Σύμφωνα με πληροφορίες διπλωματικών κύκλων, η ελληνική κυβέρνηση εκτιμά ότι πρέπει να προχωρήσει στην άρση του εμπάργκο και στην εγκατάσταση ενός νέου, απευθείας δίαυλου επικοινωνίας με τα Σκόπια. Σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους, η κίνηση αυτή θεωρείται επιβεβλημένη, ενόψει της έναρξης της δίκης στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Παρ' όλα αυτά, οι "ανάγκες" του εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού "υποχρεώνουν" την κυβέρνηση να παραμείνει ακίνητη και να προσαρμόσει τις κινήσεις της ανάλογα με το χρόνο που θα κρατήσει η εκδίκαση της υπόθεσης και της έκδοσης της καταδικαστικής, όπως αναμένεται, απόφασης.

Η τακτική αυτή υπαγορεύεται στην ελληνική κυβέρνηση και κάτω από το βάρος μιας ακόμη "ανάγκης": Της επιβεβλημένης, υπό το βάρος των πιέσεων των κοινοτικών εταίρων, στροφής της ελληνικής κυβέρνησης στο θέμα της τελωνειακής ένωσης της Τουρκίας με την Κοινότητα.

Η Αθήνα, κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο, θεώρησε ικανοποιητικές τις διαβεβαιώσεις που έλαβε από τη γαλλική προεδρία, σύμφωνα με τις οποίες, στη διάρκεια της πρώτης προεδρίας της ΕΕ μετά τη Διακυβερνητική Διάσκεψη του 1996, πρόκειται να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Κύπρου στην Κοινότητα. Πρέπει να σημειωθεί ότι με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς η διαδικασία της Διακυβερνητικής Διάσκεψης θα θεωρηθεί τερματισθείσα το 1998, όταν, δηλαδή, τα Κοινοβούλια των κρατών - μελών θα έχουν κυρώσει τη νέα Συνθήκη...

Ταυτόχρονα, η Αθήνα, με βάση τη φόρμουλα της γαλλικής προεδρίας, θα πρέπει σύντομα να άρει και το βέτο που ασκεί για την απελευθέρωση του τέταρτου χρηματοδοτικού πρωτοκόλλου προς την Τουρκία, το οποίο θα προωθηθεί τμηματικά προς την Αγκυρα, καθώς οι Ευρωπαίοι εταίροι θα ελέγχουν, όπως υποστηρίζουν, την πορεία εκδημοκρατισμού σε αυτή τη χώρα.

Είναι φανερό ότι κάτω από αυτούς τους όρους δεν είναι δυνατό να αντιμετωπιστούν τα σοβαρά προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Οσο οι εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες παίζουν καθοριστικό ρόλο στις επιλογές της εξωτερικής πολιτικής, τόσο η διαπραγματευτική δύναμη της χώρας θα περιορίζεται από τους "διαμεσολαβούντες", οι οποίοι, στο βαθμό που επιδιώκουν λύσεις, δεν ενδιαφέρονται για την εξυπηρέτηση των ελληνικών συμφερόντων.

Η κυβέρνηση, παρ' όλα αυτά, θεωρεί ότι τα συμφέροντα της χώρας ταυτίζονται με τα συμφέροντα του κυβερνώντος κόμματος, με συνέπεια το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι να επιβάλλει την τακτική της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης είναι ολοφάνερο στον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα και στις σπασμωδικές κινήσεις, με τις οποίες εμφανίζεται η εξωτερική πολιτική της χώρας και στο αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει.

Δ. Μ.