Η κρίση της κυρίαρχης πολιτικής, της αντιλαϊκής δηλαδή πολιτικής, που για δεκαετίες εφαρμόζεται στη χώρα, εκδηλώνεται πλέον όλο και πιο καθαρά σε όλα τα επίπεδα. Η εκδήλωση ακριβώς αυτής της κρίσης έχει ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της άρχουσας τάξης, η οποία προωθεί τα δικά της σχέδια και επιδιώκει την προστασία του περιεχομένου του συστήματός της, μέσα από ένα νέο πολιτικό εποικοδόμημα, ένα νέο περιτύλιγμα, για την προώθηση αυτής, της ίδιας πολιτικής που παράγει την πολυεπίπεδη κρίση.

Τις τελευταίες μέρες έντονες διεργασίες παρατηρούνται και από πλευράς των πολιτικών φορέων της άρχουσας τάξης όσο και από "παράγοντες", οι οποίοι, συνεπικουρούμενοι από τα ΜΜΕ, πλασάρονται ως το "νέο αίμα" για τον "εκσυγχρονισμό" και την "ανανέωση" της πολιτικής ζωής... με τελευταία παραδείγματα την περίπτωση Ανδριανόπουλου, αλλά και του Μ. Ανδρουλάκη... Στο παραπάνω πλαίσιο δε λείπει: α) Η όλο και εντονότερη καλλιέργεια συναινετικού κλίματος μετά και την ψήφιση των αναστολών για τις διώξεις. β) Η αναθέρμανση της προεδρολογίας, που σαν ένας από τους στόχους της αναδεικνύεται ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, αλλά παράλληλα μέσω αυτής αναζητούνται οι νέες ισορροπίες στις σχέσεις των αστικών πολιτικών σχηματισμών και πραγματοποιούνται τα σχετικά "κομπρεμί" ενόψει των εξελίξεων του Απρίλη με αφορμή την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. γ) Η κινητικότητα εντός του ΠΑΣΟΚ, με αφορμή την Οργανωτική Συνδιάσκεψη του Μάρτη και τις αναστολές των διώξεων, αλλά και εντός της ΝΔ, με αφορμή τα αντιμαχόμενα κέντρα στο εσωτερικό του κόμματος. δ) Η διαφήμιση των θεσμικών μέτρων που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός ως απάντηση, δήθεν, στα κρισιακά φαινόμενα, ώστε να διευκολυνθεί μέσω της πιο ανώδυνης προώθησής τους η ακόμα συντηρητικότερη μετατόπιση της πολιτικής ζωής, που θα σφραγιστεί με την αναθεώρηση του Συντάγματος.