"Το κλαρίνο ήρθε το 19ο αιώνα από τη Γερμανία, όπου το χρησιμοποιούσαν στις συμφωνικές ορχήστρες. Εμείς, όμως, κρατάμε αυτό το όργανο πέντε γενιές",λέει ο Πέτρος - Λούκας Χαλκιάς,ένας από τους σημαντικότερους παραδοσιακούς οργανοπαίκτες. Στην Ηπειρο, που γεννήθηκε και μεγάλωσε, έμαθε πως η μουσική μπορεί να είναι η άλλη γλώσσα του ανθρώπου. "Με την αναπνοή, με μια ανάσα, το κλαρίνο μπορεί να "τραγουδήσει" τα πιο δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα", συμπληρώνει, ορίζοντας, στην ουσία, τον τόπο γέννησης της μουσικής: κυοφορείται στην ψυχή, για να γίνει αναπνοή, να περιπλανηθεί μέσα σε κλίμακες και να ξαναγυρίσει εκεί που γεννήθηκε. "Η Ηπειρος, θυμάται ο Πέτρος - Λούκας Χαλκιάς, ήταν φτωχό μέρος και ο κόσμος πονεμένος, πικραμένος. Οταν, λοιπόν, γινόταν γάμος, το κλαρίνο έπαιζε εύθυμους σκοπούς. Οταν όμως τελείωνε το γλέντι, παίζαμε τα "Ξεχωρίσματα", που ήταν λυπητερός σκοπός, γεμάτος παράπονο για τον αποχωρισμό της μάνας από την κόρη. Και αργότερα, όταν ο άντρας έφευγε στην ξενιτιά, πάλι με το κλαρίνο ξεσπούσε ο πόνος και η αναμονή του γυρισμού. Το ίδιο όργανο, όμως, εμψύχωνε την κλεφτουριά στον ξεσηκωμό του 1821. Τότε, που τα τραγούδια μιλούσαν συμβολικά για τη λευτεριά"."Λέγεται, συνεχίζει ο Π. - Λ. Χαλκιάς, ότι το κλαρίνο το έφερε και στην Τουρκία ο Κεμάλ Ατατούρκ. Ομως, εκεί, είναι διαφορετικό το ύφος του. Στην Ελλάδα έχουμε ποικιλία μουσικών χρωμάτων και η Ηπειρος είναι ο μοναδικός τόπος, που χρησιμοποιούμε την πεντατονική κλίμακα". Από τότε, όμως, που το κλαρίνο μελωδούσε τον πόνο και τη χαρά, πέρασαν πολλά χρόνια. Και ο Πέτρος - Λούκας Χαλκιάς φοβάται πως "σήμερα ξεκόβουμε από τις ρίζες μας και χάνουμε τον εαυτό μας". Φοβάται ακόμα την πολιτιστική "ολοκλήρωση", που εκπορεύται από την ΕΟΚ και ανησυχεί μήπως "χάσουμε τη σύνδεση με το παρελθόν και ξεχάσουμε την ιστορία μας".