Ομως και τα ιδιωτικά κανάλια, όπως αποδεικνύεται, δεν είναι λιγότερο δασμοβίωτα, αφού ένα πολύ μεγάλο μέρος της οικονομικής τους υπόστασης το οφείλουν στο δανεισμό από τις κρατικές τράπεζες, με την ανοχή και την ενθάρρυνση της εκάστοτε κυβέρνησης. Χτες, σε απογευματινή εφημερίδα, διαβάσαμε ότι οι 517 μέρες λειτουργίας της τηλεόρασης του "Σκάι" στοίχισαν 20 δισεκατομμύρια δραχμές, ένα μεγάλο μέρος των οποίων καλύφθηκε από τραπεζικά δάνεια. Οσο για το επιχείρημα ότι η βιωσιμότητα των μεγάλων ιδιωτικών καναλιών οφείλεται στη νομή της διαφημιστικής "πίτας", είναι η μισή αλήθεια. Αν αναλογιστούμε ότι το κόστος της διαφημιστικής δαπάνης, για το όποιο προϊόν, πληρώνεται τελικά από τον ίδιο τον καταναλωτή, τότε μπορούμε να καταλήξουμε στο ότι έχουμε την έμμεση χρηματοδότησή τους από τους ίδιους τους τηλεθεατές.

Βέβαια, η διαπλοκή των επιχειρηματικών συμφερόντων με την πολιτική εξουσία βρίσκει στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης την πιο επικίνδυνη μορφή της. Αφού τα μεγάλα ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης θεωρούνται από τους ιδιοκτήτες τους σαν μέσα για την εξασφάλιση επιχειρηματικών κερδών, μέσω των προμηθειών ή των έργων, και αφού η εκάστοτε κυβέρνηση είναι όμηρος των ΜΜΕ, γίνεται αντιληπτή η οξύτητα, με την οποία μετατρέπονται οι οικονομικές σε πολιτικές κρίσεις.

Σ' αυτό το τοπίο, η ερώτηση που κατέθεσε το ΚΚΕ προχτές στη Βουλή, και τα μέτρα που ζητά, αποκτά εξαιρετική σημασία, καθώς, όπως σημειώνει, η διαπλεκόμενη δραστηριότητα των μεγαλο-ιδιοκτητών με την πολιτική εξουσία έχει "σαν θύματα τη δημοκρατία, την πληροφόρηση, τον πολιτισμό, την ηθική".