Θεωρεί αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η Λυρική Σκηνή ανέλαβε την πρωτοβουλία να παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό ένα έργο, που φέρει την υπογραφή του πατέρα του "Μουσικού Θεάτρου" Μαουρίτσιο Κάγκελ.Ο ίδιος, αφήνοντας, προς στιγμήν, τη σκηνή και το τραγούδι, ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση και πρόκληση να διδάξει το έργο, σκηνοθετώντας το. Ο λόγος για τονΣπύρο Σακκά,έναν καλλιτέχνη με πολύχρονη και δημιουργική πορεία στο χώρο του τραγουδιού, κλασικού και σύγχρονου, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση"Προφορική Προδοσία" ή "Τα Ευαγγέλια του διαβόλου κατά τη λαϊκή κρίση", του Μ. Κάγκελ, που παρουσιάζεται (για πρώτη φορά στην Ελλάδα) στη σκηνή του θεάτρου "Ολύμπια" της Λυρικής Σκηνής.

"Πιστεύω, λέει ο Σπύρος Σακκάς, ότι η τραγουδιστική μου πορεία οφείλει ένα μεγάλο μέρος της στη θεατρικότητά της. Ολες μου οι δραστηριότητες, τόσο στο θέατρο, όσο και στις συναυλιακές παραστάσεις, είχαν πίσω τους μια θεατρικότητα. Ο ίδιος, εξάλλου, σκηνοθετούσα τον εαυτό μου άπειρες φορές στα ρεσιτάλ, στις όπερες, αλλά και στα "ουάν μεν σόου", που ακολούθησαν". Επαφή με τη σκηνοθεσία είχε ο Σπ. Σακκάς και στην Αμερική, όπου για 12 χρόνια σαν διευθυντής σχολής όπερας, αναλάμβανε τη σκηνοθεσία διαφόρων παραστάσεων."Αλλά και μέσα από τα εργαστήρια φωνητικής έρευνας, λέει, που ακολούθησαν, ανακάλυψα πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές της φωνής". Η έρευνα του λόγου, καθώς και η θητεία του στο στο Θέατρο Τέχνης, πλάι στον Κάρολο Κουν, όπως λέει, "μου δημιούργησαν πολύ καλή σχέση με το λόγο και το θέατρο και προήγαγαν τη φαντασία μου στο πώς μπορεί να ευαισθητοποιήσει κανείς έναν ηθοποιό ή τραγουδιστή του λυρικού θεάτρου. Αντιμετωπίζοντάς τον σαν ηθοποιό με μια ιδιαιτερότητα, που να πηγάζει πάντα από τις καταβολές της φωνής και όχι από το περιβάλλον, όπως συνηθίζεται σήμερα".

Εχοντας ασχοληθεί πολύ με την πρωτοποριακή τέχνη, "δεν έκανα μόνο κλασικό τραγούδι, όπερα, ορατόρια, Χατζιδάκι", ο Σπ. Σακκάς συνεργάστηκε με μεγάλους πρωτοποριακούς συνθέτες, όπως οι Μπουλέζ, Τζον Κέιτζ, Ι. Ξενάκης, Γ. Χρήστου, Θ. Αντωνίου κ. α., πολλοί από τους οποίους έγραψαν έργα ειδικά γι' αυτόν.

"Μια καινούρια σκέψη"

Αναφερόμενος στο ανέβασμα της "Προφορικής Προδοσίας", θα πει: "Είναι η πρώτη φορά, που ένα μεγάλο έργο του πατέρα του "Μουσικού Θεάτρου" ανεβαίνει στην Ελλάδα. Το ανέβασμα από τη Λυρική δημιουργεί μια καινούρια σκέψη, ότι τα έργα αυτά ανήκουν παντού και είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι, που παρακολουθούν τα πρώτα θέατρα, να μπορούν να έρθουν σε επαφή και με άλλα πράγματα. Υπάρχουν χιλιάδες ανθρώπων, που θέλουν κατ' αρχήν να πληροφορηθούν. Η παρουσίαση τέτοιων έργων είναι μια πνευματική διακίνηση, μια καινούρια σκέψη.Ο άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται, σύμφωνα με την ηλικία του, το χρόνο και το περιβάλλον. Δεν μπορώ να ζω στην εποχή μπαρόκ, πρέπει να συνδέω αυτή τη φαντασίωση με τη σημερινή μου υπόσταση. Ρόλος της τέχνης είναι να βάζει πρωταρχικά ερωτήματα, να σκανδαλίζει το δημιουργικό μου "εγώ", καθώς ευχαριστιέμαι. Το εγχείρημα της ΕΛΣ είναι σημαντικό και δεν πρέπει να σταματήσει εδώ. Δεν εννοώ μόνο πρωτοποριακά έργα, αλλά και παραδοσιακά, που ν' ανεβαίνουν με πρωτοποριακό τρόπο, με καινούρια σκέψη, τραγούδημα, παίξιμο, άποψη, που ο άνθρωπος θα ευχαριστιέται και παράλληλα να προβληματίζεται".

Μιλώντας για τη σκηνοθετική του προσέγγιση, ο Σπ. Σακκάς λέει ότι αρχικά προβληματίστηκε για τους λόγους, που οδήγησαν τον Κάγκελ να καταπιαστεί με το θέμα του σατανά και τη δεισιδαιμονία. "Επειδή, λέει, ανήκει σε μια γενιά πολύ καλλιεργημένων και προβληματισμένων συνθετών, δεν μπορούσα να δεχτώ ότι το έγραψε χωρίς λόγο. Ωσπου ανέγνωσα από πίσω του ένα παράξενο χιούμορ, που υπάρχει μόνο στα μικρά παιδιά. Το χιούμορ, που λέει "φίλε μου αναγνώνεις λάθος τα πράγματα", "διέκρινε σωστά τη ζωή σου, δες ότι είσαι μέρος μιας συλλογικής λειτουργίας της φύσης, ότι δεν είσαι απομονωμένος από τον τίγρη, ούτε από το ψάρι, ούτε από το δέντρο, αλλά είσαι ένα μέρος αυτού του κόσμου". Η παράδοση προδίδεται, γιατί σε αυτό που μεταδίδεται υπάρχει η προσωπική εκδοχή".

Η επιλογή των δέκα παιδιών, που συμμετέχουν στην παράσταση, όπως λέει, έγινε ακριβώς γιατί αυτά δε γνωρίζουν τι είναι καλό και τι κακό, αγγελικό και σατανικό. "Σκέφτηκα, λέει, ότι τα παιδιά δεν έχουν σχέση μ' αυτό τον κόσμο των διαχωρισμών και έτσι δεν υπάρχει προφορική προδοσία σ' αυτά. Διάλεξα να "ερμηνεύσουμε" τη μουσική κατασκευή του Κάγκελ με έναν τρόπο, όσο γίνεται πιο παιδικό, κατά συνέπεια και πιο αποστασιοποιημένο. Σαν ένα παιχνίδι, που παίζουν τα παιδάκια και που κατά τη διάρκειά του τα παιδικά πρόσωπα μετατρέπονται σε δαιμονικά. Το ιδιαίτερο χιούμορ του Κάγκελ λέει βλέπω, παρατηρώ, αποδέχομαι χωρίς καμιά αμφισβήτηση. Ετσι πορεύομαι, χωρίς αυτό, βεβαίως, να σημαίνει παθητικότητα. Γι' αυτό έβαλα και τα δέκα παιδιά πάνω στη σκηνή. Εδώ και μια δεκαετία, θα ήθελα να κάνω πράγματα μόνο για τα παιδιά, αλλά ακόμη δεν έχω βρει τη διέξοδο (οικονομική). Σαν συνεργάτες, είναι υπέροχα και πιστεύω ότι, αν καλλιεργηθούν με επιστημονικό τρόπο, αν τους εξηγήσεις ότι αυτό που κάνουν είναι μια απόλαυση, μια διέξοδος, που οδηγεί σε καλύτερους κόσμους, τα αποτελέσματα θα είναι σημαντικά. Αξίζει τον τρόπο να ασχοληθεί κανείς με τα παιδιά, χαίρομαι πολύ, που μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω και ελπίζω να τους κάνει καλό".

Οι παραστάσεις του έργου θα επαναληφθούν στις 5 και 12 του Μάρτη.