Σε αστρονομικά ποσά οδηγεί τις δαπάνες για τα φάρμακα η ασυδοσία, που παρέχει η πολιτική της κυβέρνησης στις αντίστοιχες πολυεθνικές, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα ασφαλιστικά ταμεία.

Σύμφωνα με τις προβλέψεις της "Φαρμέτρικα" οι συνολικές δαπάνες το 1995 θα ανέλθουν στο ποσό των 567,9 δισ. δρχ. Πρόκειται για μια αύξηση της τάξης του 25% σε σχέση με το 1994. Σε σχέση με το 1987 όμως σημαίνει υπερεξαπλασιασμό των δαπανών για τα φάρμακα. Κύριες αιτίες για την εκτίναξη των δαπανών είναι οι αυξήσεις των τιμών και η εισαγωγή "νέων" φαρμάκων, ενώ μικρότερο ρόλο παίζει και η αύξηση της κατανάλωσης των φαρμάκων. Το βάρος αυτών των αυξήσεων θα το υποστούν κατά κύριο λόγο τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι, καθώς συμμετέχουν κατά 25% στις φαρμακευτικές δαπάνες.

Η πρόβλεψη αυτή της "Φαρμέτρικα" αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία, καθώς γίνεται την ίδια περίοδο, που η αρμόδια Επιτροπή για τον Καθορισμό της Κοστολόγησης των Φαρμάκων, του υπουργείου Εμπορίου, αφ' ενός προχωρά με ρυθμό χελώνας και αφ' ετέρου φαίνεται να περιορίζεται απλώς στην καταγραφή των απόψεων - προτάσεων των μετεχόντων σ' αυτήν. Ο ΕΟΦ, που μπορεί να αξιολογήσει το φαρμακευτικό κόστος και να κάνει συγκριτικό, με βάση και τα διεθνή δεδομένα, καθορισμό των τιμών, είναι ουσιαστικά αμέτοχος ή δεν αξιοποιείται απ' την κυβέρνηση.

Ηδη οι βιομήχανοι αξίωσαν "προκαταβολικές", πριν την απόφαση της Επιτροπής, αυξήσεις 10%, παρότι την τελευταία πενταετία έχουν ήδη γίνει εννέα ανατιμήσεις.

Ενα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ο υπερδιπλασιασμός του ποσοστού της αξίας των εισαγόμενων φαρμάκων. Από 18,29% το 1987 έφτασε σε 41,9% το 1993. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση αποφάσισε το κλείσιμο της μοναδικής κρατικής φαρμακοβιομηχανίας, της ΕΛΒΙΠΥ (ΧΡΩΠΕΙ), υποκύπτοντας στις αξιώσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρόκειται για μια απόφαση που συναντά την καθολική αντίδραση των εργαζομένων στο Φάρμακο και των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων, που ζητούν να μην αυτοαφοπλιστεί η χώρα μας από αυτή τη δυνατότητα παρέμβασή της στο Φάρμακο.