Στο πρόσωπο του Μ. Λοϊζου υπήρχε ενότητα ζωής και έργου, που σπάνια πετυχαίνεται. Ηταν πρωτοπόρος συνδικαλιστής στο χώρο των δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού και με συνέπεια πάλεψε για τα πνευματικά τους δικαιώματα από τις εταιρίες και την κασετοπειρατεία μέσα από την ΕΜΣΕ (υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος του σωματείου). Στρατευμένος αγωνιστής της μαχόμενης Αριστεράς, πίστευε ακράδαντα πως ο λαός διαθέτει εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν να τον οδηγήσουν σε μια καλύτερη μοίρα."Βεβαίως, έλεγε ο ίδιος σε συνέντευξή του στην "Εβδομάδα" (το απόσπασμα από το βιβλίο του Θανάση Συλιβού "Μάνος Λοϊζος... η δική του ιστορία"), και πρέπει ο καλλιτέχνης να είναι στρατευμένος ιδεολογικά. Το θέμα είναι να μπορείς να είσαι στρατευμένος και συγχρόνως γνήσιος καλλιτέχνης, λέγοντας αυτά που πιστεύεις. Πρέπει να υπάρχει στρατευμένη τέχνη, γιατί, μέσα στο δρόμο αυτής της σχολής, μπορούν να βγουν αριστουργηματικά έργα. Αλλά το πιο σπουδαίο είναι ότι η στρατευμένη τέχνη είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά".Και αλλού: "Αν θεωρήσουμε στράτευση τη διαρκή εξυπηρέτηση της κοινωνικής συνείδησης, τότε, σαν ένα ενεργό μέρος κι εγώ αυτής της κοινωνικής συνείδησης, θεωρώ τον εαυτό μου στρατευμένο" ("Τετράδιο").