Ενα φτερούγισμα "χελιδονιού", ένα ταξίδι με τον "Σεβάχ τον θαλασσινό", ένας λυγμός από την κορνέτα του "γέρου νέγρου Τζιμ", μια υπόσχεση ότι "η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει".

Δεκαπέντε χρόνια πάνε, που ο πολυαγαπημένος μας, ο Μάνος Λοϊζος δεν είναι εδώ... Δεκαπέντε χρόνια. Κι όμως ο Μάνος είναι και θα είναι εδώ. Μέσα από τις δεκάδες μελωδίες του, που συνεχίζουν να κάνουν τις καρδιές κάθε γενιάς να πάλλονται πιο δυνατά και να δίνουν μερτικό στο όνειρο. Μέσα από τα πολλά, πανέμορφα τραγούδια του, που μένουν πάντα τα τραγούδια μας και είναι αυτά ένας, σπουδαιότατος - εκτός από όλα τα άλλα σπουδαία που ήταν ο Μάνος - λόγος που δεν τον έχουμε αποχωριστεί. Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται στις 17 Σεπτέμβρη. Από εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής, που μια πικρή είδηση συντάραξε τους παραβρισκόμενους στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ,στο Περιστέρι. Ο Μάνος Λοϊζος, ο ταλαντούχος, ο ασυμβίβαστος, ο ρομαντικός, ο πηγαίος δεν υπήρχε πια, ο σύντροφος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, στις 3 το μεσημέρι είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, σ' ένα νοσοκομείο της Μόσχας.

Η είδηση του θανάτου του συνθέτη του "Δρόμου", του "Δέντρου", του "Ακορντεόν", του μελωδού με τα μεγάλα, καθάρια μάτια, στα 45 του μόλις χρόνια, έκανε το πολύβουο κοινό του Φεστιβάλ να σιγήσει. Πολλούς να δακρύσουν. Κάποιους να κλάψουν πολύ κι ακόμη να μη δέχονται το θάνατό του. Εκανε το κοινό του Φεστιβάλ, δακρυσμένο να ενώσει τη φωνή του με τη δική του φωνή που ερχόταν από τα μεγάφωνα, τραγουδώντας κάποια από τα τραγούδια του. Ο Μάνος, ο αγωνιστής της τέχνης, ο καλλιτέχνης του αγώνα της εργατικής τάξης κι όλου του λαού, που είχε "ταξιδέψει" στα πέλαγα της μελωδίας του, είχε πλέον περάσει από τη μνήμη στην καρδιά.

Δεκαπέντε χρόνια μετά και ο μουσικός λόγος του Μάνου Λοϊζου, αυτός που μας έκανε να ονειρευτούμε, να χορέψουμε, ν' αφυπνιστούμε, να ερωτευτούμε, που μας συνόδεψε σε μικρές και μεγάλες στιγμές, θ' ακουστεί στο 23ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή",στην Πανεπιστημιούπολη, στα Ιλίσια. Οχι ότι όλα αυτά τα χρόνια έλειψε, καθώς πολλές φορές τραγούδια του συντρόφευαν τις εκδηλώσεις των νέων κομμουνιστών. Στο φετινό Φεστιβάλ, όμως, όλα θα θυμίζουν τον Μάνο.

Ενα αφιέρωμα στον ίδιο και το έργο του, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, την Κυριακή, 21 Σεπτέμβρη (9.45μμ) θα θυμίσει μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του συνθέτη, που με το ταλέντο, το ήθος, την αγωνιστικότητά του έγραψε τη δική του, μεγάλη ιστορία στο "βιβλίο" της σύγχρονης μουσικής μας δημιουργίας. Ενα οδοιπορικό στο σύνολο του έργου του μεγάλου μελωδού, μέσα από τραγούδια με στίχο πολιτικό και κοινωνικό, από μπαλάντες ερωτικές, από κομμάτια λαϊκά, την ενορχήστρωση των οποίων έχει επιμεληθεί ο μουσικός και συνθέτης Γιάννης Ιωάννου.

"Αχ χελιδόνι μου", "Αλλο τίποτα δε μένει", "Λιώνουν τα νιάτα μας", "Τζιμινιέρα", "Το μερτικό μου απ' τη χαρά", "Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει", "Το νανούρισμα", "Ο γέρο νέγρο Τζιμ", "Τέλι τέλι", "Γερνάς και σκοτεινιάζει", "Πρώτη Μαϊου", "Τσε", "Σ' ακολουθώ", "Μη με ρωτάς", "Η κουτσή κιθάρα" είναι ορισμένα από τα τραγούδια που θ' ακουστούν από τους Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Αφροδίτη Μάνου, Γεράσιμο Ανδρεάτο, Μιλτιάδη Πασχαλίδη, Καλλιόπη Βέττα, Αθηνά Μόραλη και Αργυρώ Καπαρού.

"Θα προσπαθήσουμε",λέει ο Γ. Ιωάννου, "να παρουσιάσουμε όχι μόνο το πολύ γνωστό "πρόσωπο" του Μάνου Λοϊζου, εξηγώντας ότι εκτός από κάποια πολύ γνωστά τραγούδια του, υπάρχουν και κάποια λιγότερο δημοφιλή, αλλά ιδιαίτερα όμορφα".Υπογραμμίζοντας ότι "η μουσική του Μάνου συνόδεψε όλη μου την εφηβεία",ο Γ. Ιωάννου αναφέρεται σ' ένα γεγονός, που έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη και την ψυχή του: "Ημουν στο 8ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή" στο Περιστέρι, μετέχοντας στο διαγωνισμό έντεχνου λαϊκού τραγουδιού, που τότε πρωτοξεκινούσε, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά δικές μου συνθέσεις. Αυτό το σημαντικό για μένα γεγονός σημαδεύτηκε από την είδηση του θανάτου του Λοϊζου. Η θλίψη όλων ήταν μεγάλη. Δε θα ξεχάσω τον Χρήστο Λεοντή, πίσω από ένα καμαρίνι να κλαίει...".Αναφερόμενος στη μουσική του Λοϊζου λέει: "Επέμενε να διαμορφώνει τον ήχο του μ' έναν τρόπο μοναδικό.Είναι κάτι για το οποίο τον θαυμάζω. Πιστεύω ότι τα τραγούδια του παραμένουν ζωντανά. Αυτοδίκαια ο Λοϊζος έχει θέση ανάμεσα στους μεγάλους δημιουργούς του ελληνικού τραγουδιού. Αυτή η θέση του αξίζει".

"Ανήκω",λέει ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης,"στη γενιά που μεγάλωσε με τα τραγούδια του Λοϊζου. Είναι πολύ σημαντικό και συγκινητικό για μένα να συμμετέχω σε μια συναυλία, όπου όλα θα θυμίζουν τον Μάνο.Αν και δεν τον γνώρισα - ήμουν μικρός όταν πέθανε - η παιδική και εφηβική μου ηλικία σημαδεύτηκε από τα "άπαντα" του Λοϊζου. Πολλά από τα τραγούδια του έχουν μείνει κλασικά. Ο Λοϊζος, για μένα, είναι ταυτισμένος με κάτι αγωνιστικό και κάτι πολύ βαθιά τρυφερό".

"Η μουσική του Λοϊζου",λέει η Καλλιόπη Βέττα,"είναι εκπληκτική με το μεγάλο εύρος και το διαφορετικό ύφος της.Εχει σφραγίσει τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, έχει συνδεθεί με τις πιο όμορφες στιγμές μας, μεγάλες και μικρές. Το έργο του είναι διαχρονικό, πάντα θ' ακούγεται ευχάριστα. Δε νομίζω ότι ξεπερνιούνται τέτοιες δυνατές μελωδίες και στίχοι. Πάντα θ' αγγίζουν την ψυχή μας. Τα τραγούδια του είναι αξεπέραστα και πάντα επίκαιρα. Και είναι μεγάλη χαρά να τα τραγουδάς".