Η παραπέρα συμπίεση των εισοδημάτων των εργαζομένων και η πολύπλευρη ενίσχυση του κεφαλαίου, θα αποτελέσουν και πάλι τους βασικούς άξονες της οικονομικής πολιτικής λιτότητας που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση Σημίτη και το 1998. Σύμφωνα με πληροφορίες, στη χτεσινή σύσκεψη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης υπό τον πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου, παρουσίασε εισήγηση, η οποία έγινε και αποδεκτή, σύμφωνα με την οποία η εισοδηματική πολιτική και το 1998 θα πρέπει να είναι "σφικτή". Αυτό σημαίνει ότι σε μισθούς και συντάξεις θα δοθούν - αν δοθούν - αυξήσεις της τάξης του 2 και 2% ή θα ισχύσει κάποιο παρεμφερές σενάριο. "Σφικτή" πολιτική εισηγήθηκε και για τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, σε μια προσπάθεια να ελεγχθεί η πορεία του πληθωρισμού. Ιδιαίτερη αναφορά, σύμφωνα με πληροφορίες, έγινε στο θέμα των λεγόμενων συνενώσεων φορέων και υπηρεσιών του δημοσίου, στα πλαίσια της υλοποίησης του σχετικού νόμου περί μείωσης των δαπανών του δημοσίου.

Σε δηλώσεις του μετά το τέλος της σύσκεψης προϊδέασε τους εργαζόμενους για τα νέα ...κύματα ψύχους που έρχονται, κάνοντας λόγο για "δύσκολο προϋπολογισμό", ενώ παράλληλα έδωσε και τις αναγκαίες διασφαλίσεις προς τους εκπροσώπους του κεφαλαίου ότι η οικονομική πολιτική θα συνεχίσει να εφαρμόζεται ...με σταθερότητα και συνέπεια. Χαρακτήρισε, τέλος, την πορεία της οικονομίας "θετική".

Και ενώ η κυβέρνηση στήνει το κρεβάτι του Προκρούστη πάνω στο οποίο θα καρατομήσει για μια ακόμη χρονιά τα λαϊκά εισοδήματα - όρος άλλωστε απαραίτητος για τη διασφάλιση της υψηλής κερδοφορίας του κεφαλαίου - οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ με την εμμονή τους στον "κοινωνικό διάλογο" προσφέρουν την απαραίτητη νομιμοποίηση και κάλυψη στην κυβέρνηση, ώστε να παρουσιάσει την ειδεχθή πολιτική της σαν προϊόν "διαλόγου".

Στη χτεσινή σύσκεψη συμμετείχαν επίσης η υπουργός Ανάπτυξης Β. Παπανδρέου, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Λ. Παπαδήμος και οι οικονομικοί υφυπουργοί Ν. Χριστοδουλάκης, Γ. Δρυς και Χ. Πάχτας.

Βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης για τη νέα αντιλαϊκή επέλαση που θα εξαπολύσει το 1998, είναι η μείωση του πληθωρισμού σε επίπεδα κάτω του 3%. Μόνο που η αντιπληθωριστική της προσπάθεια είναι μονόπλευρη, καθώς ζητούν θυσίες από τους εργαζόμενους, ενώ δε γίνεται η παραμικρή νύξη για τα υψηλά υπερκέρδη των τραπεζών και των μεγάλων εμποροβιομηχανικών επιχειρήσεων, τα οποία τροφοδοτούν τον πληθωρισμό.

Σε ό,τι αφορά τις ΔΕΚΟ η "σφικτή" τιμολογιακή πολιτική που εισηγήθηκε ο Γ. Παπαντωνίου δε σημαίνει ότι δε θα γίνουν και αυξήσεις τιμολογίων. Από τη μια θέλουν να συγκρατήσουν τον πληθωρισμό, ενώ από την άλλη πολλές από αυτές θέλουν να τις βγάλουν "στο σφυρί", που σημαίνει ότι κάποια "προικοδότηση" θα πρέπει να πάρουν, στα αντίστοιχα πρότυπα του ΟΤΕ, όπου προβλέφτηκε η τιμολογιακή του πολιτική για πέντε συνεχή χρόνια.