- Στην ομιλία σας αναφερθήκατε στα προβλήματα της πόλης και την επίλυσή τους. Ποια, είναι τα πιο οξυμένα;

- Η Πάτρα έχει τεράστιο αριθμό προβλημάτων που ενώνουν όποιους θέλουν να το αντιμετωπίσουν: Ενα είναι αυτό της πολυεθνικής SETEX που αλωνίζει. Αντιμετωπίζει προβλήματα με τα πολυκαταστήματα, τα ναρκωτικά, την ανεργία, τις πλημμύρες, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης κλπ. Υπάρχουν ακόμα προβλήματα ποιότητας ζωής. Το κυκλοφοριακό είναι ένα από τα κύρια προβλήματα. Το κεντρικό πολεοδομικό συγκρότημα της πόλης είναι δομημένο με τη μορφή του ιππόκαμπου δηλαδή κέντρο και ακτίνες. Αν δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ αυτών των ακτίνων δε λύνεται το κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης. Η Τέρψη π.χ. είναι απομονωμένη πολεοδομικά. Το ίδιο και το Ζαβλάνι. Είναι, λοιπόν, αναγκαία η ανάπλαση, η αποκέντρωση κάποιων πολιτιστικών δραστηριοτήτων κι όχι η αντιμετώπισή τους με ελιτίστικο τρόπο, όπως κάνουν για το λεγόμενο "ιστορικό κέντρο" της Πάτρας. Δεν υπάρχει καθόλου πολιτική πρασίνου. Πρέπει να υπάρξουν κάποιες πλατείες. Η δημοτική αρχή είναι προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων, μιας περιορισμένης γεωγραφικής κλίμακας. Προσέχει το κέντρο. Οχι ότι η ποιότητα ζωής σ' αυτό είναι καλύτερη, αλλά οι κάποιες παρεμβάσεις γίνονται για το κέντρο (πεζόδρομοι κλπ.).

Είναι και η κατάσταση του Πατραϊκού. Επίσης υπάρχουν προβλήματα που σχετίζονται με την ανάπλαση των συνοικιών. Η εργατική τάξη είναι στοιβαγμένη σε φτωχοσυνοικίες χωρίς καμία υποδομή. Αυτό ξεκινά από τη Μικρασιατική Καταστροφή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Δεν είναι μόνο ο προσφυγικός κόσμος που ήρθε, αλλά και οι μετακινήσεις που έγιναν όταν η Πάτρα έγινε βιομηχανικό κέντρο, όταν ο αγρότης έγινε εργάτης και στοιβάχτηκε στην περιοχή.

Κι ενώ η υπόλοιπη πόλη, κατά κάποιο τρόπο, προχωρά, αυτές οι συνοικίες παραμένουν στάσιμες, γιατί είναι αδύνατο να αναπτυχθούν. Αυτοί οι χώροι δεν έχουν κοινωνική υποδομή και - το κυριότερο - ήταν φτιαγμένοι για τις ανάγκες της εποχής, δηλαδή διαμερίσματα των 20, των 40, των 50 τετραγωνικών που σήμερα μένουν τριμελείς, πενταμελείς και επταμελείς οικογένειες. Δεν μπορούν να αναπτυχθούν, γιατί οι δομές είναι τέτοιες που αν δεν αναπτυχθούν με συγκεκριμένο τρόπο, αν δε γίνει ανάπλαση των συνοικιών, ένα ολόκληρο σχέδιο παρεμβάσεων πολεοδομικού και κοινωνικού χαρακτήρα, δε λύνεται τίποτα. Οι προσφυγικοί συνοικισμοί πλέον δεν μπορούν να αντέξουν άλλο. Είναι γκέτο, έχει τελειώσει η αποστολή τους. Το ελληνικό κράτος, με τη λεγόμενη"ανταλλάξιμη περιουσία", πήρε τότε πολλά δισεκατομμύρια τα οποία δε χρησιμοποίησε ποτέ για την αποκατάσταση των προσφυγικών συνοικισμών. Αυτά τα έργα πρέπει επιτέλους να γίνουν.

Ολα αυτά σχετίζονται απόλυτα με την πολιτική του δήμου. Ενώνουν όλους αυτούς που θέλουν ένα δήμο με φωνή, αξιοπιστία και αξιοπρέπεια.Ενώνουν όλους όσοι δεν αποδέχονται τους συνενόχους στο Δημοτικό Συμβούλιο (πλειοψηφία και μείζονα αντιπολίτευση). Ενώνουν όλους όσοι βάζουν πρώτα τα προβλήματα των εργαζόμενων και του λαού, την καθημερινή προσπάθεια και τον αγώνα για την αντιμετώπισή τους και σ' αυτό υποτάσσουν όλα τ' άλλα. Αυτό βέβαια, σηματοδοτεί και μια άλλη στάση απέναντι στον ίδιο το θεσμό της αυτοδιοίκησης. Εδώ βρίσκεται και μια ακόμα σαφής διαφορά μας με τους άλλους.Δε θα κάνω ανάλυση της κατάστασης της ΤΑ. Είναι γνωστό ότι αυτή μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε εξάρτημα του κρατικού μηχανισμού. Θα ήθελα να επισημάνω μια άλλη διάσταση: Αυξάνονται οι έμμισθες θέσεις, κύρια τώρα με τον "Καποδίστρια". Σιγά σιγά, με τη μορφή που παίρνει, θα μετατραπεί σε καταφύγιο των ανεπάγγελτων, των τυχάρπαστων και των αποτυχημένων, αρκεί αυτοί να έχουν κομματική "βούλα". Για την παράταξή μας, ο τομέας της ΤΑ είναι τομέας προσφοράς κι όχι κάλυψης των οικονομικών ή κοινωνικών αναγκών κάποιων.