Οι "κατευθυντήριες γραμμές" που συνόδευαν την απόφαση του Μάαστριχτ 1 για ριζική αλλαγή της οργάνωσης της εργασίας, ώστε να αυξηθεί η "ανταγωνιστικότητα", συνοψίστηκαν στην περιβόητη "Λευκή Βίβλο" του 1993, που αποτέλεσε και το "κύκνειο άσμα" της δεκαετούς θητείας του Γάλλου "σοσιαλιστή" Ζακ Ντελόρ στην προεδρία της Κομισιόν. Το Μάαστριχτ 1, για πρώτη φορά επιβάλλει διά νόμου την "αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό" (άρθρο 3Α) προσκρούοντας ανοιχτά σε μια σειρά ευρωπαϊκά συντάγματα, μεταξύ των οποίων και το ελληνικό. Το Μάαστριχτ 2 που ψηφίστηκε στο Αμστερνταμ ομόφωνα από όλες τις κυβερνήσεις προχωράει ακόμη παραπέρα και επιβάλλει για πρώτη φορά διά νόμου την αρχή της "ευελιξίας" στην οργάνωση της εργασίας. Το άρθρο 109α με το οποίο ανοίγει ο "τίτλος" για την απασχόληση στο Μάαστριχτ 2, αναφέρει ρητά ότι "τα κράτη - μέλη και η Κοινότητα εργάζονται για την ανάπτυξη συντονισμένης στρατηγικής για την απασχόληση, και δη για να προάγουν τη δημιουργία εξειδικευμένου, εκπαιδευμένου και ευπροσάρμοστου εργατικού δυναμικού, και αγοράς εργασίας ανταποκρινόμενης στις εξελίξεις της οικονομίας". Το Μάαστριχτ 2 δεν αφορά την ανεργία αλλά τη "νέα" οργάνωση της εργασίας με "ευπροσάρμοστους" εργάτες που να "ανταποκρίνονται" στις ανάγκες του κεφαλαίου. Και όλα αυτά διά νόμου (!!!) τον οποίον συνυπέγραψαν όλες οι κοινοτικές κυβερνήσεις, μαζί και η ελληνική. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, η Ενιαία Πράξη του 1986, το Μάαστριχτ 1 του 1992 και το Μάαστριχτ 2 του 1997 περιέχουν πληθώρα άρθρων που προσκρούουν στο ελληνικό Σύνταγμα, αλλά παρ' όλα αυτά υπογράφονται από τις κυβερνήσεις και επικυρώνονται από την πλειοψηφία της Βουλής - όλοι, πλην ΚΚΕ - ατιμώρητα, καταστρατηγώντας κάθε έννοια "αντιπροσώπευσης" των συμφερόντων του ελληνικού λαού, που τους έχει εκλέξει. Ας σημειωθεί ότι ποτέ πριν στην ιστορία των συντακτικών πράξεων των κρατών δεν προκρίνεται, διά νόμου, ένα συγκεκριμένο "μοντέλο" οικονομίας - το μονεταριστικό - και ένα συγκεκριμένο "μοντέλο" οργάνωσης της εργασίας όπως στα Μάαστριχτ 1 και 2.