Τα όρια της ελεεινότητας αγγίζει η όλη συζήτηση των τελευταίων ημερών γύρω από ορισμένα σοβαρά, εν πολλοίς, θέματα της επικαιρότητας. Το κακό με την παραπληροφόρηση γύρω από ζητήματα, που άπτονται, ας πούμε, της περιβόητης παρακράτησης φόρου εισοδήματος είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές. Είναι από εκείνες που ταιριάζει απόλυτα η παραβολή με το δάσος και το δέντρο.

Τι συμβαίνει λοιπόν με την παρακράτηση φόρου; Η κυβέρνηση, μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν έχει ανακοινώσει ούτε τη νέα κλίμακα, βάσει της οποίας θα φορολογηθούν τα φετινά μας εισοδήματα, ούτε τα ενδεχόμενα νέα αφορολόγητα όρια, ούτε τον τρόπο με τον οποίο θα γίνεται από 1η του Γενάρη η παρακράτηση του φόρου από τους μισθωτούς. Για όλα αυτά παραπέμπει στο υπό κατάρτιση φορολογικό νομοσχέδιο. Προκειμένου όμως να δείξει ότι η πολιτική της είναι καλή, έδωσε στη δημοσιότητα, στις αρχές του μήνα, εκατοντάδες παραδείγματα. Παραδείγματα και πίνακες για το πώς θα εξελιχθούν οι φόροι για συγκεκριμένες περιπτώσεις φορολογουμένων. Πίνακες εν πολλοίς αυθαίρετους και σαφώς επιλεγμένους, ώστε να ικανοποιούν τις προπαγανδιστικές ανάγκες του υπουργείου Οικονομικών. Ηρθαν λοιπόν και τα Μέσα Ενημέρωσης, πήραν τη σκυτάλη, ανάγοντας το θέμα της παρακράτησης σε μείζον. Ξέχασαν ότι ήδη οι μισθωτοί πληρώνουν υπέρογκους φόρους. Αποσιώπησαν ότι οικογένειες μισθωτών και συνταξιούχων με εισοδήματα αισθητά κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας, καλούνται να πληρώσουν όλο και μεγαλύτερους φόρους. "Κατάπιαν" την εισοδηματική πολιτική - πρόκληση του 2,5% για όλο το χρόνο. Εκαναν πως δεν κατάλαβαν ότι σε πολλές περιπτώσεις μισθωτοί και συνταξιούχοι - αν εφαρμοστούν τα μέτρα - θα πάρουν από το Γενάρη μικρότερο μισθό στο χέρι. Και αφού βολεύτηκαν στο να αναμασήσουν, τις πρώτες μέρες, τους σχετικούς πίνακες του υπουργείου, μετά ανακάλυψαν ότι "όσοι έχουν πολλά παιδιά θα πληρώσουν περισσότερους φόρους".

Οι φορολογούμενοι που έχουν παιδιά, σαφώς και θα υποβληθούν - όπως και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι - το 1998 σε ακόμα πιο δυσβάστακτη φορολογία. Ομως, σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να πληρώσουν τους "φόρους", που ισχυρίζεται η φιλολογία των ημερών, αφού για κάθε παιδί υπάρχει - ευτελής μεν, αλλά υπάρχει - δραχμική μείωση φόρου. Για ένα παιδί η έκπτωση είναι 20.000 δρχ., για δύο 40.000 δρχ., για τρία 90.000 δρχ. για τέσσερα 160.000 δραχμές κ.ο.κ. Ποιο είναι λοιπόν το ζήτημα; Ε λοιπόν για όλους αυτούς που "σήκωσαν" το θέμα, αντικείμενο συζήτησης δεν είναι οι φόροι, αλλά το πώς ακριβώς θα πληρωθεί ο δεδομένος φόρος. Τσιμουδιά δε βγάζουν για τους φόρους αυτούς καθεαυτούς, αλλά ερίζουν για τις... δόσεις πληρωμής τους. Αναμφισβήτητα, η υπέρμετρη παρακράτηση φόρου από μισθωτούς και συνταξιούχους αποτελεί θέμα, αφού είναι και αυτή μια μορφή αφαίμαξης εισοδημάτων. Ωστόσο, δεν είναι το πλέον σοβαρό. Δεν είναι εκείνο χάριν του οποίου μπορεί να αποσιωπάται η ουσία του φορολογικού συστήματος. Σ' αυτό το παιχνίδι "παίζει" όμως και η κυβέρνηση με τους διάφορους εκπροσώπους της, αφού όπως δείχνει τη δελεάζει η ιδέα να λέγεται οτιδήποτε περί του τρόπου εφαρμογής της πολιτικής της, όταν δεν αμφισβητείται η ουσία και το περιεχόμενό της.