Ο Δεκέμβρης, ο μήνας των γιορτών, του "δώρου", των ψώνιων, των αργιών, αλλά και της μελαγχολίας, έκανε την εμφάνισή του και στην τηλεόραση με δυο μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αναφερόμαστε στον Λόρενς Ολιβιέ και στον Φρανσουά Τριφό, που θα παρουσιάσουν δυο ταινίες που έβαλαν τη σφραγίδα τους στην 7η Τέχνη. Μα ας πάρουμε τα πράγμτα από την αρχή και ας μιλήσουμε για τον "Αμλετ", που θα προβληθεί την Τετάρτη από την ΕΤ-1 στις 23.35.

Πρόκειται για μια από τις πιο μεγάλες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου. Πρόκειται για μια ταινία που βραβεύτηκε με 5 Οσκαρ, και, που φυσικά, είναι βασισμένη στο ομώνυμο αριστούργημα του Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Το δίλημμα του νεαρού Δανού πρίγκιπα: να ζει κανείς ή να μη ζει το έχουν προφέρει πολλοί και καλοί ηθοποιοί στο θέατρο και στον κινηματογράφο, το ίδιο δίλημμα όμως, έτσι όπως το προφέρει ο Ολιβιέ, παίρνει άλλες διαστάσεις και γίνεται εντελώς διαφορετικό. Γι' αυτό και παραμένει αξεπέραστο. Το πολυδιάστατο του ταλέντου του, η εξαιρετική, επιτυχημένη λιτή, γρήγορη, κινηματογραφική σκηνοθεσία του κάνει την ταινία ανεπανάληπτα υποβλητική και υπαρξιακή. Μια δημιουργία που μένει χαραγμένη στη μνήμη από τη γοητευτική "βόρεια" ατμόσφαιρα, από το χλομό φως, από την ευγένεια, και από τη σεμνότητα που τη διακρίνει και, όχι μόνον από τους φόνους, τις δολοπλοκίες, την προδοσία, την εκδίκηση, την αγάπη και το καταστροφικό πάθος που τη χαρακτηρίζει σε κάθε σκηνή. Ο Λόρενς Ολιβιέ γεννήθηκε στα 1907 και θεωρείται ίσως ο μεγαλύτερος ηθοποιός του καιρού μας. Ηταν γιος αγγλικού κληρικού, αλλά το υποκριτικό του ταλέντο εκδηλώθηκε πολύ νωρίς. Ξεχώρισε στα 1922 σε μια σχολική παράσταση με το "Ημέρωμα της στρίγκλας" και δυο χρόνια αργότερα έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο σ' ένα θέατρο του Λονδίνου. Το 1937, ο Ολιβιέ προσλήφθηκε στο θέατρο "Ολντ Βικ", όπου μέσα σε μια μονάχα θεατρική περίοδο έδωσε πολλές και εξαιρετικές ερμηνείες. Με τη λήξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου ο Ολιβιέ ανέλαβε, μαζί με τον Ραλφ Ρίτσαρτσον την ανασυγκρότηση και τη διεύθυνση του "Ολντ Βικ", που γρήγορα αναδείχτηκε ως ένα από τα σημαντικότερα θέατρα στον κόσμο. Στα 1946 πραγματοποίησε μια θριαμβευτική περιοδεία στις ΗΠΑ. Τον επόμενο χρόνο μαζί με τη δεύτερη γυναίκα του, τη Βίβιαν Λι δημιούργησαν έναν ελεύθερο θίασο που εμφανίστηκε στο Λονδίνο και στις ΗΠΑ, παίζοντας το θεατρικό έργο: "Αντώνιος και Κλεοπάτρα" του Τζ. Μπέρναντ Σω. Ο Αμλετ,η ταινία που θα παρακολουθήσουμε την Τετάρτη είναι η κορυφαία σαιξπηρική δημιουργία, αλλά και η κορυφαία ερμηνεία του Ολιβιέ. Του Ολιβιέ, που άφησε άναυδους τους κριτικούς, αλλά και τους θεατές όχι μονάχα με τον εκπληκτικό, απλό και ευγενικό τρόπο με τον οποίον υποδύθηκε τον μοναχικό πρίγκιπα, αλλά και με τη σκηνοθετική του δυνατότητα. Ο Ολιβιέ ήταν προικισμένος με ωραίο παρουσιαστικό, με εξαιρετική φωνή, με σκηνική ευστροφία, με μεγάλη καλλιέργεια και ικανότητα μεταμόρφωσης στη σκηνή και δίκαια θεωρείται ως ένας από τους τελευταίους "μάγους", τους τελευταίους μεγάλους ηθοποιούς της εποχής μας. Και εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε κάτι που μας έκανε βαθιά εντύπωση. Οταν ο Ολιβιέ ήταν σχεδόν στα τελευταία του και ετοιμαζόταν να ερμηνεύσει τον Ριχάρδο τον Γ, αντί να κάνει ό,τι κάνουν οι περισσότεροι, εκείνος κολυμπούσε ύπτιο μια ώρα την ημέρα, για να μπορέσει να βγάλει στη φωνή τον επιθυμητό τόνο. Ο Λ. Ο. έπαιζε με τη φωνή, με το σώμα, με την κίνηση, με το μυαλό, με το βλέμμα. Επαιζε με όλο του είναι.

Στο Παρίσι του 1912, ο Γερμανός Ζιλ και ο Γάλλος Τζιμ συνδέονται με μια δυνατή φιλία. Ομως, θα τα φέρει έτσι η ζωή που οι δυο φίλοι θα ερωτευτούν την ίδια γυναίκα και θα γίνουν αντίζηλοι. Το σενάριο είναι βασισμένο στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Ανρί Πιερ Ροσέ. Τη μοιραία γυναίκα ερμηνεύει η Ζαν Μορό. Είναι η ιστορία ενός ιψενικού τρίγωνο, ενός τραγικού τριγώνου, όπως άλλωστε είναι όλα τα τρίγωνα, που η δραματική του κατάληξη, ακόμα και σήμερα, συναρπάζει και συγκινεί το θεατή. Ο Φρανσουά Τριφό γεννήθηκε στο Παρίσι στα 1932 και πέθανε το 1984. Ηταν πάντα στο μεταίχμιο, ισορροπούσε δηλαδή, πάνω στο τεντωμένο σχοινί του νέου κύματος και του κλασικού κινηματογράφου. Τα έργα του διακρίνονται για την ειλικρίνεια, την αισθαντικότητα, τη θέρμη, την κατανόηση, την τρυφερότητα, το χιούμορ και τη ρεαλιστική δραματική, αλλά και λυρική αίσθηση της ζωής. Υπάρχει και ο "άλλος Τριφό", εκείνος που ερωτεύτηκε το αμερικανικό φιλμ νουάρ, αλλά τελικά "παντρεύτηκε" το στιλ του Χίτσκοκ. Ετσι γύρισε τις ταινίες: "Πυροβολήστε τον πιανίστα", "Η νύφη φορούσε μαύρα" και, η "Σειρήνα του Μισισιπή", όπου αξιοποίησε με θαυμαστό τρόπο τη μοιραία γοητεία της Ζαν Μορό και της Κατρίν Ντενέβ.