H πτώση του ρυθμού του πληθωρισμού στο 4,7% - σε δωδεκάμηνη βάση - που κατέγραψε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας τονΟκτώβρη, σχολιάστηκε ποικιλότροπα. Ετσι, ακούσαμε στελέχη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, να επικαλούνται την πτώση του πληθωρισμού στα επίπεδα που ήταν προ 25ετίας, για να τεκμηριώσουν την άποψη - ισχυρισμό ότι η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική αποδίδει καρπούς. Ανεξάρτητα από τα "τρικ" που χρησιμοποιήθηκαν για την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού στα σημερινά επίπεδα και τις αποκλίσεις (προς τα πάνω) σε σχέση με τους στόχους που είχαν τεθεί, κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι υπήρξε σημαντική μείωση του πληθωρισμού, όπως, επίσης, δε θα 'πρεπε να αμφισβητεί το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε σχετική μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων. Για του λόγου το αληθές, θα αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα.

Aν πριν 25 χρόνια αρκούσε ένας μόνο μισθός - δηλαδή ο μισθός του συζύγου - για να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσης μιας τετραμελούς οικογένειας, σήμερα για πολλές οικογένειες δεν αρκούν ούτε οι δύο μισθοί, με συνέπεια ο ένας από τους δύο συζύγους να εργάζεται ή να αναζητά και δεύτερη δουλιά για να τα φέρει βόλτα. Από αυτή την άποψη, λοιπόν, δικαιολογημένα αυξάνουν και πληθύνονται οι εργαζόμενοι που λένε ότι δεν τους καίγεται καρφί για την πορεία του πληθωρισμού, αφού - όπως εξηγούν - η μείωσή του δε συνοδεύεται με βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου. Αντίθετα, αυτό που βιώνουν καθημερινά οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, τα μικρομεσαία νοικοκυριά των αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων βιοτεχνών - εμπόρων, είναι ότι τα μέσα και οι πολιτικές που οδηγούν στη μείωση του πληθωρισμού έχουν ως συνέπεια την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Εκείνοι που βαφτίζουν αποτελεσματική τη συγκεκριμένη πολιτική - επικαλούμενοι τη βελτίωση του πληθωρισμού ή άλλων δεικτών της οικονομίας - κρίνουν την αποτελεσματικότητα μόνο με γνώμονα την κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Aν όμως, κυβέρνηση και βιομήχανοι κρίνουν έτσι την αποτελεσματικότητα της ακολουθούμενης πολιτικής, δικαίως οι εργαζόμενοι αδιαφορούν για τη βελτίωση κάποιων μεγεθών της οικονομίας. Και δικαίως οι εργαζόμενοι επικαλούνται την παροιμία που λέει "από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί", αφού το βιοτικό τους επίπεδο χειροτερεύει και το μόνο που βελτιώνεται είναι τα κέρδη και υπερκέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών.