Η ποιητική συλλογή του Τάσου Καπερνάρου χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο με το γενικό τίτλο της συλλογής και το δεύτερο με τον τίτλο "Σύνοψις".

Η τεχνική του ποιητή παρουσιάζει στοιχεία αφαίρεσης, που αναδεικνύουν την ουσία της ποίησής του.

Κάποτε ρεαλιστής, κάποτε λυρικός τροβαδούρος, ο Τ. Κ. έχει το ταλέντο και τη δυνατότητα να σμιλεύει το στίχο με άρτιο λόγο, χωρίς πλατειασμούς. Εικονοποιεί ψυχικές καταστάσεις, διαμαρτυρίες κι επισημάνσεις, ώστε η ποίησή του να βρίσκεται σε διαρκή εξελικτική πορεία. Στη "Σύνοψη", όπου είναι ολιγόστιχος και αποφθεγματικός, ρίχνει το βάρος του στο στοχασμό.

"Με το ταξίδι δεν ξεμακραίνεις/ με τις λέξεις στον ίδιο καπνό./ Σαν ετούτης της πόλης/ πουθενά να μην είναι/ Το τέλος/". (Εκδόσεις "Κέδρος",1997).

Ο Π. Σ., νέος Καβαλιώτης ποιητής, εξέδωσε τη δεύτερη ποιητική του συλλογή "Ματωμένες Φωνές". Και οι φωνές του είναι πραγματικά ματωμένες, έτσι όπως ξεπροβάλλουν από τους στίχους του. Πρόκειται για μια κοινωνική ποίηση που αγγίζει ένα πλατύ προβληματισμό ως προς τα σημερινά δεδομένα. Ομως η ζωή θέλει δύναμη κι αγώνα. Κι ο Π. Σ. αρνείται την αισιοδοξία. Αραγε γιατί; Ο ψυχισμός του εμποδίζει το φως να διαπεράσει τις σχισμές της ποίησης; Αρκετά αποφθεγματικός καταλήγει σε τσιτάτα όπως: "Δεν προκαλώ εγώ την απαισιοδοξία/ αυτή με προκαλεί./ Κι αλλού, "Ξημέρωσε αδελφέ/ κι ακόμα να ιδούμε φως./ Αγάπες του καλοκαιριού/ που 'ρχεται το φθινόπωρο και τις γκρεμοτσακίζει...".

Ο ποιητής κινείται σε γκρίζους τόνους, αλλά με καθαρό και διαυγή λόγο. Σέβεται το ρυθμό και την αρμονία της σύνθεσης, ενώ παράλληλα αναζητά την αλήθεια. (Εκδόσεις "Α. Πολιτάκης", Κλείτου 10, Καβάλα, 1997).

Γνωστή η ποιήτρια Κ. Γ.- Κ. για τον τρυφερό, λυρικό της λόγο. Η νέα συλλογή της και οι στίχοι της απλώνονται σε μια πλούσια θεματική. Ποίηση σε στέρεη δομή, με συμπαγή λόγο, αναπλάθει εικόνες και καταστάσεις με ιδιαίτερη έμπνευση και ευρηματικότητα. Συχνά δανείζεται η ποιήτρια θέματα της ελληνικής μυθολογίας, ώστε οι συμβολισμοί της να ενεργοποιηθούν πιο άμεσα και αποτελεσματικά. Πολλές φορές ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με την αγωνία, την κοινωνικοπολιτική κατάθεση και τα "πιστεύω" της μέσα στο κοινωνικό "γίγνεσθαι".

"Εις τον αγώνα της τελευτής/ της μακρόπνοης διάστασης/ της παράφορης δύναμης της εξουσίας/ ανείπωτης ακαταστάλαχτης/ θεώρησες τα περασμένα/ με νοσταλγία/ αναζήτησες τα νέα/ χωρίς ανταπόκριση/. (Εκδόσεις "Μαυρίδης", Μ. Αλεξάνδρου και Γιατράκου 19, Αθήνα, 1997).

Φαίδρα ΖΑΜΠΑΘΑ - ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ