Οσες οι γενέτειρες των Ελλήνων, τόσες και οι Ελλάδες. Απ' τον τόπο του καθένας αποχτά τη γνώση που τον γεφυρώνει ονειρικά με την ευρύτερη πατρίδα, τον κόσμο ολάκερο, με το σύμπαν, που μόνο η ποίηση προσεγγίζει τις διαστάσεις του.

Η ποιήτρια Μάχη Μουζάκη ευτύχησε να έχει τη δική της ρίζα, στο νησί των ποιητών, την ωραία Ζάκυνθο. Γι' αυτό και στο καινούριο της βιβλίο, την αποκαλεί: "Ζάκυνθο, περήφανη πηγή μου". Η ποιήτρια, κορφολογώντας απ' όλο το έργο της ό,τι καλύτερο έχει γράψει γι' αυτόν τον περίβρεκτο κήπο του Ιονίου, προσφέρει αυτό το ανθολόγημα βαθυστόχαστων πεζοτράγουδων και πολλών επιγραμματικών ποιημάτων που συνθέτουν ένα αρμονικό σύνολο.

Η Ζάκυνθος είναι το "Πλάσμα" της φύσης, και σύμβολο στην ποίησή της, για να εκφράζει με αυτό, "ό,τι καλό υπάρχει στη γη και στον άνθρωπο". Η ψυχή της ποιήτριας, ταυτισμένη με το σύμβολό της, "υποφέρει, αντιστέκεται και δημιουργεί" το λόγο τον υπερούσιο. Αυτόν που υποβάλλει εντός μας την αρετή της φύσης. Το "Πλάσμα" - πνεύμα και φυσικό κάλλος, εξακολουθεί να "παρηγορεί γειτονιές με Γρ. Ξενόπουλο/και πνοή Μαρτελάου". Συνεχίζει "με το Σολωμό στην πλατεία" να "περιφέρει τα βήματα". Πίνοντας λοιπόν η ποιήτρια απ' την "περήφανη πηγή της", λέει: "Ο χρόνος τι ωραία που αναβλύζει και με ποτίζει". Και συμπληρώνει, με ασυγκράτητη τη νοσταλγία για τη γενέτειρα: "Πόση μαγεία εξέπεμπαν τα ταπεινά και τα μεγάλα σου, νησί μου".

Η Μάχη Μουζάκη, αντλώντας γνώση απ' τους ταπεινούς ποιητές της πράξης, στο νησί της, τη μεταγγίζει στους αλαζονικούς ποιητές της άδειας λέξης, τούτης της στείρας εποχής:

"Οι ποιητές / δε γνώρισαν τη γλώσσα / να λιβανίζει, δίψα / τα χωράφια. / Δεν είδανε / το σώμα του γεωργού / όταν τον κυνηγούσε / η αξίνα κι η κόψη της. / Μες την ανάσα βυθιζόταν".

Τελικά οι ρίζες, οι "υπόγειες φλέβες" που τροφοδοτούν την καρδιά του μόχθου, τροφοδοτούν και την καρδιά του νόστου, ώστε η ποιήτρια να λέει: "Εσύ σώζεις γενέτειρα". Και φυσικά, εννοεί περισσότερο τον άνθρωπο, μέσα στον ποιητή.

(Πίνακες Λέτας Κουτσουχέρα.Εκδόσεις "Γκοβόστη").

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ