"Ψιλό γαζί", δουλεύει καταναλωτές και παραγωγούς η Διοίκηση της "Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης". Μέχρι πριν ένα μήνα στο όνομα του ανταγωνισμού μείωνε την τιμή πώλησης του προϊόντος συμπιέζοντας το κόστος παραγωγής με μία σειρά μέτρα σε βάρος εργαζομένων και αγροτών, και αμέσως μετά την υποτίμηση της δραχμής προχώρησε σε αύξηση της τιμής κατά 18 δρχ. στο κιλό αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να πάρει πάνω άλλες 4 - 5 δρχ. αν η υποτίμηση ξεπεράσει το 14%. Με ανακοίνωσή της γνωστοποίησε πως τελικά θα μειώσει κατά 6 δραχμές την τιμή στο κιλό οριστικοποιώντας την αύξηση, τουλάχιστον προς το παρόν, σε 12 δρχ. Ολο το παιχνίδι παίχτηκε στο όνομα της προστασίας από τους κερδοσκόπους και όπως πάντα σε όφελος του Ελληνα καταναλωτή...

Εξηγώντας την απόφαση για αύξηση της τιμής, ο Διευθύνων Σύμβουλος της επιχείρησης Α. Βαφειάδης με δηλώσεις του στον Τύπο, ανέφερε ότι η τιμή της ζάχαρης αυξήθηκε σε τέτοια όρια ώστε να μην είναι ελκυστική για εκείνους που θα ήθελαν να την εξάγουν στο εξωτερικό και να κερδοσκοπήσουν, αφού παρά την αύξηση παραμένει η φθηνότερη σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου μετά τη μεταβολή των ισοτιμιών παρουσιάζεται υψηλότερη κατά 30 - 40 δρχ. Μάλιστα η ΕΒΖ ανακοίνωσε πως η αύξηση ήταν υποχρεωτική και έγινε προς όφελος του Ελληνα καταναλωτή, αφού όπως σημειώνει οι ανάγκες της ελληνικής κατανάλωσης θα ικανοποιούνταν από εισαγωγές και σε τιμές πολύ υψηλότερες από την ισχύουσα τιμή στο εσωτερικό.

Πάντως έτσι κι αλλιώς ο Ελληνας καταναλωτής θα πληρώνει ακριβότερη τη ζάχαρη, αφού οι παραγόμενες ποσότητες δεν μπορούν να καλύψουν την εγχώρια αγορά και οι εισαγωγές είναι αναπόφευκτες, εφόσον δεν αυξάνεται η εθνική ποσόστωση.

Επίσης ο Α. Βαφειάδης ξεκαθάρισε ότι η πολιτική που αποφασίστηκε το προηγούμενο διάστημα θα εφαρμοστεί χωρίς καμία παρέκκλιση. Αυτό σημαίνει ότι η Διοίκηση δεν προτίθεται να αλλάξει τα συμβόλαια με τους παραγωγούς ώστε να εξασφαλίσει μεγαλύτερη ποσότητα πρώτης ύλης για την κάλυψη της ελληνικής αγοράς και την εξαγωγή σε τρίτες χώρες. Και φυσικά δε σκέφτεται να απαιτήσει αύξηση του πλαφόν από την ΕΕ, αν και η ποσόστωση (319.000 τόνοι) δεν καλύπτει ούτε τις ανάγκες της εγχώριας αγοράς. Αντίθετα θα επιμείνει στην πολιτική που χάραξε καταδικάζοντας τους τευτλοπαραγωγούς σε μείωση του εισοδήματός τους δεδομένου ότι τους αναγκάζει να καλλιεργήσουν και να παραδώσουν μικρότερη ποσότητα ακόμη και από αυτή της εθνικής ποσόστωσης. Οπως ήδη είχαμε γράψει τον προηγούμενο μήνα, η ΕΒΖ υπέγραψε συμβόλαια με τους τευτλοκαλλιεργητές για 285.000 τόνους παραγωγή, επειδή είχε πλεόνασμα από πέρσι 45.000 τόνους. Τακτική που ήδη άρχισε να οδηγεί πολλούς παραγωγούς σε αποχώρηση από την καλλιέργεια.

Ολα δείχνουν πως μοναδικός σκοπός της επιχείρησης είναι να καλύψει ένα μέρος των ζημιών που έχει από τις προηγούμενες χρήσεις αφού μέσα από το επόμενο εξάμηνο υπολογίζει να εξοικονομήσει περίπου 9 δισ. δρχ. τόσο από την αύξηση της τιμής όσο και από τα μέτρα μείωσης του κόστους πρώτης ύλης και του κόστους εργασίας.

Το επιδιωκόμενο μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν να πέσει το κόστος παραγωγής κάτω από τις 220 δρχ. το κιλό ώστε η ΕΒΖ να έχει κερδοφορία ακόμη και από την απόσυρση του προϊόντος. Τώρα η κερδοφορία ήρθε ανέλπιστα, όμως η πολιτική της ΕΒΖ συνεχίζει να στρέφεται ενάντια στους παραγωγούς και τους εργαζόμενους (στόχος είναι να έχει μειωθεί το προσωπικό κατά 30% μέχρι τον επόμενο χρόνο). Αλλο ένα θύμα της πολιτικής που αποφάσισε να εφαρμόσει η διοίκηση της ΕΒΖ, αποτελεί πλέον και το καταναλωτικό κοινό που καλείται να ακριβοπληρώσει τη ζάχαρη... για το καλό του...