"

Αδιαφορώντας πλήρως για την αυθάδεια εκείνων, που, όταν ακούν για φτώχεια και ανέχεια σουφρώνουν τη μυτούλα τους και, κάνουν λόγο για... λαϊκισμό, συνεχίζουμε: "Ο κ. Σημίτης θα φέρει σε πέρας την πολιτική του ή θα παραμείνει "όμηρος" της εσωκομματικής του "αντιπολίτευσης" (εδώ γελάνε), όπως συνέβη με την υπόθεση της "Ολυμπιακής";",διερωτώνται οι ίδιοι αναλυτές. Φυσικά, καμία απορία δεν τους γεννά το ερώτημα πώς θα τα βγάλουν πέρα τα εκατομμύρια των μισθωτών, που, σύμφωνα με τις διατάξεις του ΠΑΣΟΚικώς ομόφωνα ψηφισθέντος νόμου, καλούνται να εργάζονται πέραν των δυνάμεών τους, χωρίς να τους αναγνωρίζονται υπερωρίες, αργίες και στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα.

Σε αυτή την κατηγορία των ερωτημάτων που κατακλύζουν την πολιτική επικαιρότητα εντάσσονται και εκείνα που τίθενται ώστε να απαντηθούν αγωνίες, όπως: "Θα μπούμε στην ΟΝΕ;". "Θα επιτευχθεί η πλήρης κατάλυση των εργασιακών σχέσεων για να μπούμε στην ΟΝΕ;". "Θα γίνει κατορθωτό να επεκταθεί σε όλους τους τομείς της οικονομίας το πάγωμα των μισθών ώστε να μπούμε στην ΟΝΕ;". Κατά το κοινώς λεγόμενο, θα τα κάνει όλα στάχτη και μπούρμπουλι η κυβέρνηση, ώστε να εκπληρωθεί η "Μεγάλη Ιδέα" των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεργολάβων, των τραπεζιτών και λοιπών... "μη εχόντων και κατεχόντων", που θέλουν κι αυτοί, πιστοί υπηρέτες και "εταίροι" των πολυεθνικών, να πλασαριστούν στο ευρω - ενωσιακό τραπέζι των "κανιβάλων" της καπιταλιστικής ολοκληρωτικής αδηφαγίας;

Φυσικά, το ερώτημα "γιατί να μπούμε στην ΟΝΕ;",αφού προϋπόθεση για να μπούμε και κατόπιν για να μη βγούμε είναι να πάψουμε να ζούμε, δεν εντάσσεται, και λογικά, στην προπαγανδιστική φαρέτρα της κυβέρνησης, των συμπολιτευόμενών της και των αφεντικών τους. Οπως δεν εντάσσεται το ερώτημα γιατί ο ελληνικός λαός να αγωνιά για την επίτευξη μιας πολιτικής, που με έμβλημα το "μονόδρομο" της Μπούντεσμπανγκ, καθιστά σαφέστατο πως είτε οι κεφαλαιοκράτες μπουν στην ΟΝΕ, είτε δεν μπουν, τα λαϊκά στρώματα δεν πρόκειται να βγουν από το τούνελ της όλο και βαθύτερης λιτότητας, της όλο και εντονότερης αμφισβήτησης των κατακτήσεών τους, της όλο και περισσότερης εκμετάλλευσης.

Είναι πρόδηλο, ότι η καταγραφή των ερωτημάτων που μετατρέπονται σε κεντρικό ζήτημα της επικαιρότητας το τελευταίο διάστημα, αλλά, και κυρίως, εκείνων που αποσιωπώνται πλήρως, αποτελεί μια πρώτη αφετηρία για να προσεγγίσει κανείς τα τεκταινόμενα στην κυβέρνηση και την πολιτική ζωή γενικότερα, δεδομένου ότι ο κ. Σημίτης κατέχει σήμερα το ρόλο του διαχειριστή των συμφερόντων εκείνων που τον σιγοντάρουν, μέσω των μηχανισμών πλύσης εγκεφάλου της λαϊκής συνείδησης.

***

Από την πλευρά της η κυβέρνηση απαντά πως και βέβαια είναι "αποφασισμένη" να ολοκληρώσει το έργο της. Ο πρωθυπουργός, υποκλινόμενος προς την άρχουσα τάξη, δηλώνει σε όλους τους τόνους πως δε διαπραγματεύεται την πολιτική του. Αλληθωρίζοντας προς την "εσωκομματική αντιπολίτευση" (εδώ ξαναγελάνε), λέει πως δε θα δεχτεί να του θέσει "όρους" κανείς. Υπαινισσόμενος το "χαρτί" των εκλογών, απειλεί πως, τελικά, δεν τον ενδιαφέρει η διατήρηση της εξουσίας, αλλά η εφαρμογή της πολιτικής του.

Πρόκειται για σταράτες κουβέντες, πέρα από τις κορόνες εσωκομματικής κατανάλωσης, που πρέπει να λάβει υπόψη του ο ελληνικός λαός. Διότι, ο Κ. Σημίτης μπορεί να μην σκέφτεται προσφυγή στις εκλογές τώρα, αλλά αν παραστεί ανάγκη να καταφύγει η ολιγαρχία στις κάλπες για να ξεπεράσει τα εμπόδια που ενδεχομένως της δημιουργήσει το λαϊκό κίνημα, πρέπει να έχει προετοιμάσει το έδαφος και κυρίως τους έτοιμους (ροζ, μπλε και πράσινο -μπλε)... ΟΝΕδίτες, να σιγοντάρουν σε "οικουμενικές" λύσεις.

***

Οσο για τα "ψυχικά χάσματα" εντός της "εκσυγχρονιστικής" ομάδας, και τις ανταλλαγές... φιλοφρονήσεων του τύπου "είστε καραγκιόζηδες" - "είσαι βάρβαρη",μεταξύ Β. Παπανδρέου και Μεγάρου Μαξίμου, η ύπαρξή τους ας αναζητηθεί επίσης στη σύγχυση που προκαλεί η κοινωνική αγανάκτηση, οι προσωπικές φιλοδοξίες του μέλλοντος, και, γιατί όχι, η πολεμική σχέση που αναπτύσσεται για το μοίρασμα της λείας ανάμεσα στα διαφορετικά... μετερίζια της διαπλοκής...

***

'Η δε, "εσωκομματική αντιπολίτευση" (μην ξεχνάτε το γέλιο εδώ) επιδιώκει να χριστεί ως ο "Δούρειος Ιππος" της ακολουθούμενης πολιτικής, παίζοντας το παιχνίδι της ενίσχυσης των αυταπατών στα λαϊκά στρώματα για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ και ενεργώντας ως το "αριστερό κερασάκι" του εγχώριου θατσερισμού.

Ο ελληνικός λαός απέναντι σε αυτή την ομοφωνία των αντιλαϊκών επιτελείων δεν έχει περιθώρια για αυταπάτες και αναστολές. 'Η θα βγει στους δρόμους, ή οι εργάτες θα συστρατευτούν με τους αγρότες, και εκείνοι με τους άνεργους και όλοι μαζί με τα μικρομεσαία στρώματα, συγκροτώντας ένα παλλαϊκό Μέτωπο Πάλης, που με τον αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό του προσανατολισμό θα θέτει σε αμφισβήτηση τα ίδια τα θεμέλια του συστήματος, ή θα κατακρεουργηθεί στις γκιλοτίνες του "μονόδρομου" της ολιγαρχίας.

Το ΚΚΕ έχει προ πολλού δείξει και πορεύεται αυτό το δρόμο. Ενα δρόμο που το νικηφόρο τέλος του περνάει μέσα από σημαντικούς σταθμούς, όπως οι μάχες μέσα και έξω από τη Βουλή για να μην περάσουν τα μέτρα που θυμίζουν πνεύμα Σπράου (σε όλους τους τομείς) ή οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές. Σταθμοί όπου η λαϊκή συσπείρωση μπορεί και πρέπει να αποτυπωθεί στην κοινωνική ζωή και να βάλει τη σφραγίδα της στην πολιτική ζωή του τόπου.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ