Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν πυκνώσει οι κινητοποιήσεις φορέων των ατόμων με ειδικές ανάγκες, (ΑΜΕΑ). Τα χρόνια άλυτα προβλήματα τους οξύνονται απο τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις για ριζικές ανατροπές στην ιχύουσα κατάσταση της δημόσιας παροχής προνοιακών υπηρεσιών. Η κυβέρνηση κατά καιρούς εξαγγέλλει σχέδια,(υπάρχουν και ανάλογες αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου), για τις αλλαγές που πρόκειται να φέρει, καρατομώντας την κοινωνική πρόνοια. Το όραμα της κυβέρνησης, στα πλαίσια της υποτιθέμενης αναβάθμισης των υπηρεσιών σ' αυτό τον τομέα, είναι η παράδοσή τους στη φιλανθρωπία, τον εθελοντισμό, και τους ιδιώτες, αφού η φιλοσοφία της, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, είναι ότι κάθε προσφερόμενη υπηρεσία πρέπει να 'ναι ανταποδοτική. Οποιος την έχει ανάγκη πρέπει να πληρώνει. Σ'αυτά τα πλαίσια χρησιμοποιούν με ιδιαίτερο ρόλο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση Ετσι η μέχρι τώρα υποβαθμισμένη κοινωνική πρόνοια, γίνεται άπιαστο όνειρο για όσους τη χρειάζονται, αφού τη σαρώνει η ιδιωτικοποίηση, αντί τη διατήρηση και αναβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα της. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του υφυπουργού Οικονομικών Ν.Χριστοδουλάκη, σε συνέντευξη του στο "Βήμα", (12/4/98). "Τα προβλήματα της κοινωνικής πολιτικής δεν σχετίζονται με το ύψος των δαπανών αλλά με την ποιότητα των υπηρεσιών και το πόσο επιτυγχάνεται ο τελικός στόχος, που είναι η ενίσχυση των κοινωνικά αδύναμων για να βελτιώσουν τη διαβίωση τους και να έχουν μια καλύτερη ευκαιρία για πρόοδο και ευημερία. Ο στόχος αυτός δεν εξυπηρετήται απο ισοπεδοτικές παροχές προς όλους αλλά απο ένα καλά μελετημένο σύστημα μέτρων που συνδιάζουν την κρατική ενίσχυση με τον κοινωνικό έλεγχο, την παροχή ευκαιρίας με την ατομική προσπάθεια, το κίνητρο με το αποτέλεσμα". Πολύ προσεγμένη τοποθέτηση για τη συγκάλυψη της αντιδραστικής πολιτικής που επιβάλλουν στην πρόνοια. Είναι απάτη οτι τα προβλήματα της πρόνοιας δεν έχουν σχέση με το ύψος των δαπανών και λέγεται προπαγανδιστικά για να προετοιμαστεί το έδαφος του τσεκουρόματος τους. Η υποτιθέμενη κρατική ενίσχυση, δεν συνοδεύεται απο κρατικό έλεγχο αλλά απο κοινωνικό, δηλαδή απο φορείς αυτής της καπιταλιστικής κοινωνίας, δηλαδή ουσιαστικά παραδίνεται στους ιδιώτες και τη φιλανθρωπία. Ομολογήται οτι στόχος είναι να δίνονται οι ευκαιρίες για παροχή πρόνοιας και όποιος προλάβει ή καλύτερα όποιος έχει χρήμα θα έχει και τέτοιες υπηρεσίες. Γι'αυτό και η παροχή ευκαιρίας συνοδεύεται απο την ατομική προσπάθεια,(καθένας που έχει ανάγκη θα προσπαθεί ο ίδιος να την ικανοποιήσει, αν μπορεί), ενώ ταυτόχρονα μπαίνει και κίνητρο, (αλήθεια για ποιόν το κίνητρο;) το αποτέλεσμα, που σημαίνει επενδύσεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας για κέρδος απο την παροχή προνοιακών υπηρεσιών. Ετσι όμως η πρόνοια θα είναι ακόμη πιο ακριβό εμπόρευμα που για τους έχοντες πραγματικά την ανάγκη παροχής της θα γίνει άπιαστο όνειρο. Μπροστά στους εργαζόμενους ανοίγει ένα ακόμη μέτωπο από την επίθεση της κυβερνητικής πολιτικής σ' αυτό τον τομέα, που απαιτεί αντίσταση, συσπείρωση και κοινή δράση για τη ματαίωση αυτών των αναδιαρθρώσεων σε βάρος τους και διεκδίκηση μιας πολιτικής που να αντιμετωπίζει πραγματικά τις ανάγκες παροχής προνοιακών υπηρεσιών. Ο "Ρ", παρουσιάζει ορισμένες βασικές κυβερνητικές μεθοδεύσεις για τις μελούμενες αρνητικές αναδιαρθρώσεις στην κοινωνική πρόνοια.