Οι αλλαγές που γίνονται στο χώρο της προνοιακής πολιτικής συνδέονται άμεσα με τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, με τη δία βίου εκπαίδευση και τους "απασχολήσιμους" εργαζομένους. Τα όργανα του κινήματος χρειάζεται να 'χουν τα ζητήματα αυτά στους άμεσους στόχους πάλης τους, μαζί με τα γενικότερα αιτήματα που έχουν σχέση με τις κοινωνικές παροχές, είτε αφορούν Ελληνες, είτε αλλοδαπούς εργάτες. Το ίδιο το πρόβλημα αντικειμενικά δημιουργεί τις προϋποθέσεις κοινής δράσης. Το μέτωπο απέναντι σε αυτή την πολιτική μπορεί και πρέπει να θέτει ως στόχους πάλης τη διεκδίκηση αναβαθμισμένων κρατικών παροχών σε κοινωνικές υπηρεσίες, με πλήρη απασχόληση και ασφάλιση των εργαζομένων σε αυτές, να αναπτύσσει την πάλη ενάντια στα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης και την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Να αποκρούει τις θεωρίες της δήθεν "κοινωνικής αλληλεγγύης" και της ανταποδοτικότητας. Σε αυτό το μέτωπο μπορούν να συσπειρώνονται και να δρουν από κοινού το συνδικαλιστικό (εργατικό, αγροτικό, ΕΒΕ), το γυναικείο, το νεολαιίστικό και γενικότερα το μαζικό κίνημα, η ΤΑ, οι άνεργοι, οι αλλοδαποί εργάτες, οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες και τα προνοιακά ιδρύματα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και γενικά όλες οι ομάδες του πληθυσμού που έχουν συμφέρον να διεκδικήσουν κοινωνικές παροχές που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους.

Η αποκάλυψη των κυβερνητικών σχεδιασμών, και των σκοπών που αυτοί εξυπηρετούν, συνδέεται με ανάδειξη της μοναδικής, σύγχρονης και ρεαλιστικής λύσης, που είναι η αναβάθμιση ενός δημόσιου, δωρεάν, συστήματος πρόνοιας, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τη φιλανθρωπία, τον εθελοντισμό.