ΙΣΛΑΜΑΜΠΑΝΤ.-

Η Παρασκευή ήταν μια περίεργη μέρα για το βόρειο Αφγανιστάν. Στους δύσβατους λασπότοπους όπου κάθε μέρα, χρόνια τώρα, τα τιτιβίσματα των πουλιών σκεπάζονταν από τις άγριες ανταλλαγές πυρών των όπλων, επικρατούσε ησυχία. Οι μαχητές περίμεναν χωμένοι στα καταφύγιά τους, ή έκοβαν βόλτες. Μια νευρική εκεχειρία...

Χθες άρχισε στο γειτονικό Ισλαμαμπάντ η διαπραγμάτευση για την ειρήνευση στα πεδία των μαχών, μεταξύ των φανατικών Ισλαμιστών Ταλιμπάν και των δυνάμεων υπό τον πρώην πρόεδρο Μπουρχανουντίν Ραμπανί και τους συμμάχους του πολεμάρχους. Με πολλές ελπίδες, με σπόνσορα τις ΗΠΑ (ο πρέσβης των οποίων στον ΟΗΕ, Μπιλ Ρίτσαρντσον, έπεισε τους αντιμαχόμενους να συνομιλήσουν) και με εντελώς άδηλη κατάληξη...

Ο - όποιος - διάλογος Ταλιμπάν - δυνάμεων του Βορρά διεκόπη το Σεπτέμβρη του 1996, όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την πρωτεύουσα Καμπούλ, φθάνοντας να ελέγχουν το 85% του εδάφους της χώρας. (Ο Ραμπανί, ο Μασούντ και οι άλλοι πολέμαρχοι ελέγχουν το υπόλοιπο ορεινό 15%).

Η "επιτυχία" του Μπιλ Ρίτσαρντσον, λίγες μέρες μετά την αποτυχία του ίδιου του ΟΗΕ, να φέρει στο τραπέζι τους απηνείς Αφγανούς αντιπάλους, δεν υπαγορεύτηκε ασφαλώς από κάποιο υψηλό ιδανικό (τύπου Γουίντροου Ουίλσον) για "ειρήνη": το Αφγανιστάν, ειδικά η περιοχή στην οποία γίνονται οι μάχες, αποτελεί το νοητό διάδρομο για τη μεταφορά του πετρελαίου από την Κασπία στην Ασία αλλά και προς τη Δύση...

Επισήμως, πάντως, οι συνομιλίες γίνονται υπό την Αιγίδα του ΟΗΕ και της Ισλαμικής Διάσκεψης, και ελπίζεται πως "θα εγκαθιδρύσουν σταθερότερη εκεχειρία"...