• Η με πανηγυρικό τρόπο διεξαγωγή σε προκαθορισμένο τόπο, χώρο και χρόνο, επαναληπτικά του ίδιου αγωνίσματος (π.χ. ενός δρομικού αγωνίσματος) ή ταυτόχρονα διαφόρων αγωνισμάτων (π.χ. σε συνδυασμό δρομικού, αλματικού, ριπτικού κλπ. αγωνίσματος).
• Ειδικές συναθροίσεις - εκδηλώσεις στις οποίες μεμονωμένα άτομα ή ομάδες συναγωνίζονται μεταξύ τους για τα "πρωτεία".

Στην αρχαιότητα κάθε είδους πανηγυρική συγκέντρωση, κοινωνική, θρησκευτική κλπ., έδινε την αφορμή στους Ελληνες να τελούν αγώνες. Επί του προκειμένου είναι γνωστό, τόσο από λογοτεχνικές, όσο και από αρχαιολογικές πηγές, ότι οι αγώνες ήταν μέρος της επικήδειας τελετής ("επιτάφιοι αγώνες") και είχαν σκοπό να τιμήσουν το νεκρό. "Πήγαινε τώρα και τίμησε το νεκρό φίλο σου με αγώνες", είπε ο Νέστορας στον Αχιλλέα.

Με το πέρασμα των χρόνων οι ευκαιρίες για οργάνωση και διεξαγωγή αγώνων, σε μια ποικιλία σωματικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων, πολλαπλασιάστηκαν πολύ, με αποτέλεσμα να καταστούν ένα προσφιλές κοινωνικό γεγονός, που έδινε διέξοδο για ξόδεμα περίσσιας ζωικής ενέργειας και για ικανοποίηση φιλοδοξιών...

Στις μέρες μας μάλιστα και όχι σπάνια, στις αιτίες - αφορμές για την οργάνωση και διεξαγωγή τους, προστίθεται δυστυχώς και ο παράγοντας χρήμα, που τους μεταβάλλει σε "επί χρήμασι αγωνιστικές παραστάσεις" και, βέβαια, από "στεφανίτες" σε "χρηματίτες" ή "θεματικούς" ή "δωρίτες" ή "αργυρίτες" ή "ταλαντιαίους αγώνες"... όπως έτσι, αυτού του είδους τους αγώνες, αποκαλούσαν οι αρχαίοι Ελληνες...

Αν και διάχυτη είναι η γνώμη ότι τα αγωνίσματα και οι αγώνες είναι, θα λέγαμε, ελληνική εφεύρεση, αυτό δεν είναι αλήθεια. Αφού, η παιδιά και το αγώνισμα υπαγορεύονται από αυτήν την ίδια τη Φύση, που είναι μια για όλα τα άτομα και όλους τους λαούς του κόσμου μας.

Οπωσδήποτε, στους Ελληνες είναι οξύ το ορμέμφυτο τις άμιλλας, καθώς από παλιά, τους διέκρινε και τους διακρίνει η επιθυμία να ξεχωρίζουν, να πρωτεύουν, να αριστεύουν...

"αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμενα άλλων"

Ο πόθος αυτός πραγματώνεται και με τη συμμετοχή στο παιχνίδι και στους αγώνες, που και οι δύο αυτές δραστηριότητες αποτελούν το πιο ευγενικό, ίσως, πεδίο της εκδήλωσης της ζωής, αν και εφόσον, βέβαια, διέπονται από το υγιές πνεύμα της ευγενούς αμίλλης...

Με τους αποκαλούμενους "αθλητικούς αγώνες", υπό προϋποθέσεις και εφόσον ανταποκρίνονται πλήρως στον επιθετικό τους προσδιορισμό (που σημαίνει ότι είναι άδολοι, ανιδιοτελείς και ανυστερόβουλοι...), πετυχαίνεται η ελεύθερη συναγωνιστική συμμετοχή ανθρώπων από όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη μας, από όλες τις φυλές και τα έθνη του κόσμου μας...

Αφού, θεωρητικά τουλάχιστον, όσοι, τελικά, παίρνουν μέρος σε αυτούς, διδάσκονται και πείθονται, ότι πρέπει να συνδέονται με τα ίδια ιδανικά και να ασκούνται συναγωνιζόμενοι, αμιλλώμενοι ο ένας τον άλλο, κάτω από τους ίδιους όρους, κανόνες και συνθήκες, αλληλοεκτιμώμενοι και αλληλοσεβόμενοι...

Συμπερασματικά,

- στους "αθλητικούς αγώνες" το πιο σπουδαίο δεν είναι η νίκη, αλλά η συμμετοχή σε αυτούς (Πιερ ντε Κουμπερτέν)

οι "αθλητικοί αγώνες" μπορούν να καταστούν "γέφυρα" επικοινωνίας, γνωριμίας, φιλίας, κατανόησης, σεβασμού και εκτίμησης ανάμεσα σε άτομα, σε ομάδες ατόμων, σε λαούς και έθνη και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις...

Πέτρος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ