Είναι ιστορικά πια καταγεγραμμένο και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, ότι:

Ο αθλητισμός, ως κοινωνική και αυτός λειτουργία, από τη θεσμοθέτησή του (πριν από 3.000 περίπου χρόνια), μέχρι σήμερα, συνδέεται άρρηκτα με τη δομή, την πορεία οργάνωσης και την ιδεολογία που καθοδηγεί και εμπνέει την κάθε κοινωνία, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη μας, σε τοπικό, εθνικό, διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο...

Και αφού αυτό είναι δεδομένο, ισχύει και για την εποχή μας όπου, κάτω από το "καθεστώς" της Νέας Τάξης Πραγμάτων που ζούμε, τα πάντα, ακόμα και αυτές οι "πνευματικές" και "ηθικές αξίες" (που πάνω τους οι άνθρωποι για χιλιετίες, στήριξαν και στηρίζουν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο, "ανθρωπινότερο αύριο"), η μία μετά την άλλη ανάγονται σε "είδος προς εμπορίαν", με σημείο αναφοράς την "οικονομία της αγοράς" (στα πλαίσια της οποίας, νομοτελειακά, "άλλος πλουτίζει και άλλοι, πολλοί, φτωχαίνουν") και ο καλός εννοούμενος "συναγωνισμός" έχει αντικατασταθεί από έναν άκρατο "ανταγωνισμό", φυσική συνέπεια είναι και ο σύγχρονος αθλητισμός να ακολουθεί ανάλογη πορεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Και, βέβαια, κάτω πάλι από αυτές τις συνθήκες λειτουργίας του σύγχρονου αθλητισμού και στα πλαίσιά του, εύλογο είναι να αναπτύσσονται και κάθε λογής ιδεολογήματα, με ανάλογο βαθμό επικινδυνότητας το καθένα τους.

Ανάμεσα στα ιδεολογήματα αυτά, ξεχωρίζουν, ως πιο επικίνδυνα, εκείνα που υποθάλπουν ένα φασίζοντα ρατσισμό, καθώς οι προπαγανδιστές τους μιλούν "περί φυλετικής καθαρότητας και εθνικής υπεροχής" και τα παρόμοια, έχοντας αναγάγει σε "εθνική υπόθεση" το "αγωνιστικό παιχνίδι", εκμεταλλευόμενοι τις κάθε τόσο ανακρούσεις εθνικών ύμνων, τις επάρσεις και υποστολές σημαιών, που πέρα και έξω από κάθε "αθλητική λογική"...έχουν καθιερωθεί σε διάφορους διεθνείς κυρίως αθλητικούς αγώνες... Ενώ, ταυτόχρονα, σαν φυσική πάλι συνέπεια των προηγούμενων, κάνουν λόγο και για "εθνικούς ήρωες" και "λαϊκούς αγωνιστές", για Θεούς, ημίθεους, λιοντάρια και άλλα σχετικά αφελή, για μικρά παιδιά... τους οποίους και χρησιμοποιούν ανάλογα χρυσοπληρώνοντάς τους, για τα "κατορθώματά" τους..., συνήθως με Δημόσιο Χρήμα...

Παράλληλα, η επιβράβευση του ατομικισμού και της αυτονόμησης, ο έντεχνα υποδαυλιζόμενος φανατισμός, που οδηγεί τους ανεγκέφαλους των κερκίδων στην οπαδοποίηση... τα στημένα παιχνίδια και αγώνες..., η σημειούμενη μέσα και έξω από τα γήπεδα επιθετικότητα (που όχι σπάνια καταλήγει σε βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα σε "υποψιασμένους" και "ανυποψίαστους" πολίτες... ), το πολυθέαμα και υπερθέαμα που συχνά, για λόγους εντυπωσιασμού και "μάρκετινγκ" πλαισιώνει μεγάλους αθλητικούς αγώνες... (συνεπείς στη ρωμαϊκή φιλοσοφία που συνιστά για το λαό, "άρτον και θεάματα"...) ο σεξισμός... ο ελιτισμός..., το δελεαστικό "πριμ" και οι άλλες προκλητικές οικονομικές απολαβές προς επαγγελματίες αγωνιστές και στους προπονητές τους (κίνητρα που όχι σπάνια, οδηγούν στη χρήση του τρισκατάρατου "ντόπινγκ" - φαρμακοδιέγερση - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη σωματική και ψυχική υγεία των πρώτων...), δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας, για έναν πραγματικά "ανθρωποκεντρικό αθλητισμό", χωρίς προκαταλήψεις, υστερόβουλες σκέψεις ή ιδιοτελείς σκοπούς και που θα στοχεύει στην Παγκόσμια Συναδέλφωση των Λαών...

Ετσι, συμφωνούντες και διαφωνούντες, είτε το θέλουμε είτε όχι, ο αθλητισμός αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας που ζούμε... Οι δομές του είναι και δική της δομή, για όλες του τις βαθμίδες και τα επίπεδα έκφρασής του... Η ιδεολογία του είναι και δική της ιδεολογία. Οι αλλοιώσεις του πνεύματός του γεννιώνται και μεγαλώνουν μέσα της, ακολουθώντας τις δικές της εκτροπές...

Κοντολογίς σε μια κοινωνία διακρίσεων, συμφερόντων και ανομίας, όπου οι κανόνες του "παιχνιδιού" συνεχώς αλλάζουν, σύμφωνα με τα συμφέροντα των ισχυρών ή παίζεται με σημαδεμένη τράπουλα, ο αθλητισμός είναι "κατ' εικόνα και ομοίωσή της"...

Και ακριβώς γι' αυτό, το κακό θέλει χτύπημα στη ρίζα του...

Πέτρος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ