Η εμμονή του Κ. Σημίτη στη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική και η μη υποχώρησή του σε "παροχές" στα λαϊκά στρώματα χαιρετίζεται, όπως είναι φυσικό, από τα μεγάλα αφεντικά, ως το κυριότερο προσόν της κυβέρνησης. Για του λόγου το αληθές, αντιγράφουμε από το χτεσινό άρθρο του "Εθνους": "Ασχέτως της όποιας άποψης έχει κανείς για την αποτελεσματικότητα ή την ικανότητα της κυβέρνησης, καθώς και για την ορθότητα ή μη της ακολουθούμενης πολιτικής, εκείνο που δεν μπορεί καλόπιστα ν' αμφισβητήσει είναι ότι για πρώτη φορά ίσως εμφανίζεται κυβέρνηση που να μην υποκύπτει στο δέλεαρ μιας "φιλολαϊκότερης" πολιτικής, η οποία θα της εξασφάλιζε τη διεύρυνση της λαϊκής της απήχησης".

Πραγματικά, είναι εντελώς δικαιολογημένα τα "μπράβο" και τα χειροκροτήματα της οικονομικής ολιγαρχίας. Πολύ περισσότερο, όμως, είναι δικαιολογημένη η αποδοκιμασία και καταδίκη των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών, που επιβάλλεται να εκφραστούν και στις κάλπες τον Οκτώβρη. Αν μη τι άλλο, για να σταματήσει αυτή η πρωτοφανής, με λόγια και έργα, προσβολή και περιφρόνηση από τους "εκσυγχρονιστές".